„Wszyscy ludzie przez cały czas”, to już trzecia powieść z kryminalno archeologicznego cyklu, w którym głównym bohaterem jest krnąbrny i arogancki Mario Ybl. No i dobrze, dzięki temu powieść nabiera wyrazistego smaczku i nie tonie od razu w mętnych piaskach archeologicznej Grecji.

Guzowska ukazuje trochę mroczny i zaśniedziały świat greckich wiosek. Sprowadza na archeologiczne wykopaliska Maria, który już na dzień dobry przewraca wszystko do góry nogami. Oznajmia, zarówno archeologom, jak i czytelnikom, że to, co znaleźli zakopane w piasku, to nic innego jak zwłoki człowieka, i że ma to zapewne związek
z mordem rytualnym.

Stary szkielet zasypany piachem nie wystarcza, pojawia się również świeży mord i to bardzo blisko bohaterów powieści. I tu zaczyna się poszukiwanie sensu istnienia „kości gnykowej” i wielu innych elementów, których zdradzać nie zamierzam. Mimo kryminalnych zapędów, czegoś mi tu jednak brakuje, wszystko jest w tej powieści trochę chaotyczne i czasami niezrozumiałe

Guzowska umieściła akcję w czasie trwania Wielkiego Tygodnia, jednak nie dostrzegam w tym zabiegu większego powiązania z resztą historii. Być może i ja teraz jestem arogancki jak sam Mario Ybl…, który zaczyna odgrywać detektywa amatora w sposób nonszalancki, a zarazem buntowniczy i nieprzemyślany, prowadząc śledztwo mające wyjaśnić wszystkie zagadki Krety w ciągu wielkanocnych dni.

Guzowska trochę trzyma w napięciu, trochę jest nowatorska, trochę niezwykła i trochę zapiaszczona. Ciekawy natomiast jest sam Mario Ybl, może nawet za bardzo przysłania samą opowieść swoim wścibskim podejściem do sprawy i lekceważącym sposobem bycia. Sprawia to jednak, że powieść nabiera smaku, i mimo że na Krecie ani przyjemnie, ani ciepło i poza muzeum, które raz po raz odwiedzamy, nie mamy styczności z żadnymi zabytkami to jednak jest tu coś mrocznego i intrygującego, co nie pozwala czytelnikowi przejść zupełnie obojętnie.

Nie miałem jeszcze do czynienia z kryminałem archeologicznym, więc przygoda tym bardziej była niezwykła, jednak żeby lepiej poczuć klimat, który kreuje Guzowska, należałoby sięgnąć po jej wcześniejsze tytuły i pogrzebać trochę w piachu.

Grzegorz Śmiałek