Do przeczytania książki zachęciła mnie jej tematyka, nominowanie do Nagrody Conrada oraz pochlebne opinie na jej temat, wyrażane m.in. przez Panią Agnieszkę Holland, która uznała tę książkę za swoiste dzieło sztuki. Dodatkowym argumentem był także sposób, w jaki książka została wydana – ciekawa okładka, grafiki autora zamieszczone w środku.

Niestety, próżno szukać w tej książce jakichś głębszych rozważań czy oryginalności. Poziom rozważań autora najdobitniej odzwierciedla następujący fragment: „Co się ze mną, kurwa, dzieje? Ciemno już, światło nadal niezapalone, rozmyślam o sensie, i tak już od pewnego czasu. Wszystko przestało się liczyć, nawet zdrowie. Tylko alkohol potrafi złagodzić ten stan. Powinienem wziąć się za cokolwiek. Jednak liczy się tylko odpowiedź. Sens Sensu. S S.” (s. 185)

Banalna treść ustępowała stopniowo na rzecz żenujących, całkowicie niezrozumiałych i niepowiązanych ze sobą w żaden sposób sformułowań, takich jak np.: „Pies zwalił się koło nóg pana. Dyszy, wywalając długi jęzor. Obuwie z łusek pancernika. Wysoka szpilka kroju waginy.” (s. 219), czy też: „Niech ci mogiła chujami obrośnie – szepcze Człowiek Muchomor.” (s. 222) Ilość tego typu podobnych zdań była tak duża, że książka wywoływała już tylko śmieszność. Nie sądzę, by taki był jednak zamiar autora.

Autor rozmyślał o sensie sensu, ja rozmyślałam o sensie wydania i promowania tej książki. Oboje ponieśliśmy fiasko.

Do przeczytania książki zachęciła mnie jej tematyka, nominowanie do Nagrody Conrada oraz pochlebne opinie na jej temat, wyrażane m.in. przez Panią Agnieszkę Holland, która uznała tę książkę za swoiste dzieło sztuki. Dodatkowym argumentem był także sposób, w jaki książka została wydana – ciekawa okładka, grafiki autora zamieszczone w środku.

Niestety, próżno szukać w tej...