Książka „Fado” Andrzeja Stasiuka to taka melancholijna, ciepła, leniwie tocząca się sentymentalna podróż, od Albanii poprzez Słowacje do rodzinnego Podlasia. Lecz ta podróż to nie tylko opisy miasteczek, mijanych miejsc czy ludzi. „Fado” oznacza rozpamiętywanie tego co utracone, zaduma nad losem, melodie łączące się z ubogimi dzielnicami Lizbony. I Stasiuk też rozpamiętuje to co przeszłe - kolorowy świat Cyganów, wydobywa z dzieciństwa to co może być już zapomniane - wygląd banknotów przed denominacją, czy rozpamiętuje zapamiętane wysypisko rzeczy niepotrzebnych - jakże różne od tego jakie dziś spotykamy. Wspomnienia nie mają wyraźnego usystematyzowania, nie wypływają jedne z drugich. Ale czyż te nagle przywołane wspomnienia muszą być tak uporządkowane? My tylko towarzyszymy Stasiukowi który i w nas rozbudza nasze wspomnienia. Tak, widziałam tych słowackich Cyganów, chodziłam na te stare wysypiska gdzie garnków dziurawych było najwięcej. I tak jak Stasiuk wydobyłam z pamięci parę miejsc zapomnianych, parę chwil do których już dawno ma pamięć nie chciała powracać. Dusza wędrowca wciąż każe iść do przodu ale wielu miejsc i zatrzymanych w kadrze obrazów nie sposób zapomnieć ani mnie, ani Andrzejowi Stasiukowi. A może Tobie, czytelniku, te książkowe wspominki pozwolą przywrócić własne zapomniane obrazy i miłe chwile z przeszłości? Przeczytaj, bo warto.

Książka „Fado” Andrzeja Stasiuka to taka melancholijna, ciepła, leniwie tocząca się sentymentalna podróż, od Albanii poprzez Słowacje do rodzinnego Podlasia. Lecz ta podróż to nie tylko opisy miasteczek, mijanych miejsc czy ludzi. „Fado” oznacza rozpamiętywanie tego co utracone, zaduma nad losem, melodie łączące się z ubogimi dzielnicami Lizbony. I Stasiuk też rozpamiętuje...