Zapamiętałem lepiej niż się spodziewałem. Do połowy znośna agonia bezsilności, po drugiej połowie odechciewa się uczestniczyć w życiu prywatnym. Zbyt wcześnie trąci pretensją oraz uzależnieniem emocjonalnym od stanów melancholijnych. W dodatku rzuca się hipsterska oranżeria umysłowa - świat geeków wrzuconych w świat beznadziejnych optymistów. Skrojone pod Sundance - kino niezależne z festiwali filmowych w Park City. Dominuje emo-party. Dwoje nieprzystosowanych społecznie odrzutków na drodze przyjaźni do wyzwolenia od trapiącej samotności. Niby próbuje przekonać do siebie czytelnika, że to fajni bohaterowie anty-towarzyscy. A w gruncie rzeczy wychodzi lekka nie powaga, kiedy hipster śmieje się z hipsterów. ,,Lonely Heart Blues'' było szczere, bo nie zalatywało zgrywą ze świata introwertycznych wrażliwców. Póki co - niewykorzystany potencjał.

Zapamiętałem lepiej niż się spodziewałem. Do połowy znośna agonia bezsilności, po drugiej połowie odechciewa się uczestniczyć w życiu prywatnym. Zbyt wcześnie trąci pretensją oraz uzależnieniem emocjonalnym od stanów melancholijnych. W dodatku rzuca się hipsterska oranżeria umysłowa - świat geeków wrzuconych w świat beznadziejnych optymistów. Skrojone pod Sundance - kino...