Nie jestem pewny czy jestem fanem tak wyraźnego podziału tej książki na dwie części. Bo o ile przez pierwszą połowę z Aragornem, Legolasem i Gimlim przebrnąłem bardzo szybko, o tyle druga część z Frodem i Samem momentami mi się dłużyła. Rozumiem że może nie ma między tymi częściami wyraźnego powiązania, aczkolwiek dla samej dynamiki wydarzeń byłoby chyba lepiej gdyby przeplatać wszystkie wątki.

Sam pomysł z rozdzieleniem drużyny - kapitalny. Aragorn, Legolas i Gimli to kapitalnie trio które uzupełnia się pod wszystkimi względami. Zawsze byłem też wielkim fanem tej przyjacielskiej rywalizacji między Elfem a Krasnoludem o to który z nich jest lepszym wojownikiem. Co prawda jest ona trochę mniej zacięta i bardziej uprzejma niż ją zapamiętałem, chyba była trochę ostrzej pokazana w filmach, aczkolwiek ten wątek to wciąż jedna z najlepszych rzeczy we "Władcy..."

Swoje pięć minut dostają też Merry i Pippin którzy są ciekawym dodatkiem do wyżej wspomnianej trójki. Co prawda ich rozdziały były trochę nierówne, te z Entami wyraźnie odstawały od reszty, to jednak wciąż utrzymują oni miano tej lepszej pary Hobbitów. W końcu to nie ich wina że Tolkien miał bzika na punkcie rozwadniania historii kilkustronicowymi opisami gałązek. Same postacie potrafią się obronić, po prostu ich historie nie zawsze są pierwszego sortu.

Przechodząc do tych gorszych Hobbitów - Frodo i Sam wciąż trochę przynudzają. Bardzo dużo rozmów o przytłaczającym obowiązku, bardzo mało akcji. Dobrze że przez większość czasu mają towarzystwo w postaci Golluma który jest najbardziej interesującą postacią drugiej części tego tomu. Tajemniczy, nieprzewidywalny z kapitalną przeszłością. Na całe szczęście gdy zabrakło jego pojawił się Faramir o którym co prawda nie wiemy zbyt wiele, ale przynajmniej coś się działo. W przeciwieństwie do ciągłej wędrówki którą czytelnik może się zmęczyć bardziej niż sami Hobbici.

Pomimo swoich wad, to wciąż klasyka do której przyjemnie wrócić po latach. Jak pisałem przy okazji poprzedniego tomu - to naprawdę niespotykane żeby książka nie zatraciła swojej magii przez tyle lat. Jest to zdecydowanie pozycja wyjątkowa która wyprzedzała swoje czasy, a i pewnie wciąż wyprzedza nasze.

Nie jestem pewny czy jestem fanem tak wyraźnego podziału tej książki na dwie części. Bo o ile przez pierwszą połowę z Aragornem, Legolasem i Gimlim przebrnąłem bardzo szybko, o tyle druga część z Frodem i Samem momentami mi się dłużyła. Rozumiem że może nie ma między tymi częściami wyraźnego powiązania, aczkolwiek dla samej dynamiki wydarzeń byłoby chyba lepiej gdyby...