Dobrze napisana książka, acz właściwie bez fabuły. Pokazuje powojenną traumę z innej strony niż zazwyczaj ją znamy w Polsce.

Dobrze napisana książka, acz właściwie bez fabuły. Pokazuje powojenną traumę z innej strony niż zazwyczaj ją znamy w Polsce.

Chyba z racji mojego wieku, coraz bardziej doceniam powieści o ludziach z tego okresu powojennego, czasy moich rodziców, to pewnie sentyment do tych czasów.

Chyba z racji mojego wieku, coraz bardziej doceniam powieści o ludziach z tego okresu powojennego, czasy moich rodziców, to pewnie sentyment do tych czasów.

Da się przeczytać. Nawet jak na debiut - słabo. Dobrze, że autor rozwinął skrzydła - i to jak.

Da się przeczytać. Nawet jak na debiut - słabo. Dobrze, że autor rozwinął skrzydła - i to jak.

W przeszłości przeczytałem Ojca Chrzestnego. Mario Puzo to mistrz pióra a ta pozycja jeszcze bardziej to potwierdza. Mario prowadź✌️

W przeszłości przeczytałem Ojca Chrzestnego. Mario Puzo to mistrz pióra a ta pozycja jeszcze bardziej to potwierdza. Mario prowadź✌️

Książka ta miała stanowić portret sytuacji panującej w Niemczech w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej. To założenie się powiodło - obrazy zrujnowanego miasta, straumatyzowanych ludzi i różnych postaw jakie przyjmują wobec aktualnej sobie sytuacji (mowa tu zarówno o pokonanych Niemcach jak i zwycięskich Amerykanach) - składa się to na złożony, ale sugestywny i skłaniający do refleksji obraz.

Słabością książki jest jednak jej warstwa dramatyczna - poza paroma sytuacjami oraz ścisłym zakończeniem historii, książka niestety mnie nie porwała, czytałem ją dłużej niż mogłaby na to wskazywać jej objętość (z tego co widzę po innych opiniach nie tylko ja tak miałem). Niekoniecznie przekonujące swą głębokością postaci, a także średnio zgrabne, gdzieniegdzie wplatane przez autora poetyckie opisy krajobrazu lub emocji, składają się finalnie na powieść zaledwie niezłą. Na szczęście mówimy tu jedynie o wstępie do kariery wielkiego pisarza.

Książka ta miała stanowić portret sytuacji panującej w Niemczech w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej. To założenie się powiodło - obrazy zrujnowanego miasta, straumatyzowanych ludzi i różnych postaw jakie przyjmują wobec aktualnej sobie sytuacji (mowa tu zarówno o pokonanych Niemcach jak i zwycięskich Amerykanach) - składa się to na złożony, ale sugestywny...

Smutna opowieść o koszmarze powojennej rzeczywistości. Koniec wojny nie jest szczęśliwym zakończeniem.

Smutna opowieść o koszmarze powojennej rzeczywistości. Koniec wojny nie jest szczęśliwym zakończeniem.

Zaczynam re-read całego Puzo, tym razem chronologicznie wg kolejności wydania. W tym wypadku nie do końća pamiętałem o czym książka była i czytałem ją niemal jak coś nowego dla siebie.

I muszę powiedzieć, że tak bardzo, jak jego twórczością (całościowo) jestem zachwycony, tak też to dzieło średnio przypadło mi do gustu. Taka klasyczna "powieść o niczym", będąca pozbawionym fabuły portretem epoki, w trakcie której to powieści bohater snuje się po różnych miejscach, rozmawia z różnymi postaciami, a my na koniec zostajemy z pytaniem "ty, ale co tu właściwie chodziło?".

Fabuła dość szczątkowa (chociaż OK: jakaś tam w siermiężny sposó przedstawiona powiedzmy że jest),dialogi bohaterów pozbawione głębi, emocji typu strach, zaskoczenie, szczęście czy radość, podczas czytania nie ma, niewiele tu ciekawostek do wynotowania, czy głębokich myśli.

Czegokolwiek ja szukam w literaturze, tutaj niestety nie znalazłem. Myślałem postawić pięć gwiazdek "bo to Puzo", ostatecznie jednak będę sprawiedliwy. Na napisanie, wydanie i znalezienie się w księgarni zasługują tylko dobre książki. Ta nie zasługuje, nawet jeżeli pisał ją Puzo.

Zaczynam re-read całego Puzo, tym razem chronologicznie wg kolejności wydania. W tym wypadku nie do końća pamiętałem o czym książka była i czytałem ją niemal jak coś nowego dla siebie.

I muszę powiedzieć, że tak bardzo, jak jego twórczością (całościowo) jestem zachwycony, tak też to dzieło średnio przypadło mi do gustu. Taka klasyczna "powieść o niczym", będąca pozbawionym...

Książka porządnie dała mi do myślenia. Skończyłam czytać przed snem i nie mogłam długo zasnąć.
Walter, niby zimny drań, niby ktoś kto skrywa uczucia w sobie daje się polubić czytelnikowi.
Ojca Chrzestnego czytałam dawno temu i już prawie zapomniałam z jaką łatwością przychodzi autorowi uśmiercić postać, która wniosła dużo dobrego.
Pan Puzo jest mistrzem pisania więc czytało się świetnie.

Książka porządnie dała mi do myślenia. Skończyłam czytać przed snem i nie mogłam długo zasnąć.
Walter, niby zimny drań, niby ktoś kto skrywa uczucia w sobie daje się polubić czytelnikowi.
Ojca Chrzestnego czytałam dawno temu i już prawie zapomniałam z jaką łatwością przychodzi autorowi uśmiercić postać, która wniosła dużo dobrego.
Pan Puzo jest mistrzem pisania więc czytało...

"Mroczna arena" - pierwsza z wydanych książek Mario Puzo - jest najbardziej gorzką i przygnębiającą powieścią w dorobku pisarza. Jej bohaterowie, postaci których losy zbiegły się w powojennych Niemczech pod amerykańską administracją wojskową, zmagają się z traumami, jakie odcisnęły na nich wydarzenia II Wojny Światowej - wśród nich byli więźniowie obozów koncentracyjnych, amerykańscy żołnierze - jedni pogrążeni w marazmie po doświadczeniach wojennych, wyprani z emocji i uczuć, inni wykorzystujący sytuację formalnego "okupanta" do kręcenia szemranych interesów - i Niemcy - zhańbieni i znieważani.

Puzo opowiada o ludziach szukających celu życiowego i szansy na ucieczkę od przeszłości - mrocznych wydarzeń, których byli świadkami, uczestnikami i sprawcami. Wszyscy zajrzeli w najczarniejszą otchłań a powojenna rzeczywistość to postapakalipsa - rzeczywistość brutalna i niedająca nadziei na lepsze jutro. Na jakiekolwiek jutro...

"Mroczna arena" to powieść znakomita, w której Puzo sięgnął do rzadko eksploatowanych w literaturze tematów i okresu. Bohaterowie prawdziwi, wyraziści - choć trudno znaleźć tu kogoś, komu czytelnik mógłby być przychylny - dialogi żywe, narracja dosadna do poziomu wulgarności. Puzo nie oszczędza czytelnika - jest depresyjnie, patologicznie, posępnie. "Mroczna arena" jest niczym film Smarzowskiego połączony z przewrotną wariacją na temat "Paragrafu 22" Hellera.

Najdojrzalsza i najbardziej przejmująca powieść Mario Puzo. Nigdy potem nie napisał niczego na tak wysokim poziomie... Polecam!

"Mroczna arena" - pierwsza z wydanych książek Mario Puzo - jest najbardziej gorzką i przygnębiającą powieścią w dorobku pisarza. Jej bohaterowie, postaci których losy zbiegły się w powojennych Niemczech pod amerykańską administracją wojskową, zmagają się z traumami, jakie odcisnęły na nich wydarzenia II Wojny Światowej - wśród nich byli więźniowie obozów koncentracyjnych,...

Dobrze ukazane realia życia, po zakończeniu działań wojennych. Takie obrazki były codziennością w każdym kraju, który doświadczył koszmaru II wojny światowej. Panujący nadal chaos, bandy szabrowników, morderców i wszelkiej maści degeneratów, braki we wszystkim, począwszy od żywności, lekach, ubiorze na schronieniu kończąc. No cóż można byłoby, to skwitować w jednym zdaniu: " Niemcy co posiali, to w końcu sami takie plony zebrali ..."

Dobrze ukazane realia życia, po zakończeniu działań wojennych. Takie obrazki były codziennością w każdym kraju, który doświadczył koszmaru II wojny światowej. Panujący nadal chaos, bandy szabrowników, morderców i wszelkiej maści degeneratów, braki we wszystkim, począwszy od żywności, lekach, ubiorze na schronieniu kończąc. No cóż można byłoby, to skwitować w jednym zdaniu:...