Recenzja nie zawiera spoilerów.

Nie lubię ostatnich tomów. Ich czytanie to katorga, bo wiem, że później co najwyżej zostaną mi krótkie opowiadania, ale historia, która zdobyła moje serce już się skończyła. Trzeba się rozstać z bohaterami, porzucić tak wytrwale poznawany świat i choć wiem, że zawsze mogę do niego wrócić, wiem również, że już nigdy nie będzie tak samo jak za pierwszym razem.

„Po zmierzchu” Alexandry Bracken to trzeci i ostatni tom serii „Mroczne umysły”. Serii dla mnie wyjątkowej, bo jednej z tych, która na nowo przyciągnęła mnie do literatury młodzieżowej. I choć nigdy nie była dla mnie idealna, to jednak miała coś w sobie wyjątkowego.

Długo się zastanawiałam jak przybliżyć fabułę trzeciego tomu w taki sposób, by nie zdradzić zbyt wiele i w końcu doszłam do wniosku, że to niewykonalne. Nie dla tych, którzy w ogóle nie mieli jeszcze styczności z tą serią. Postanowiłam więc tego nie robić, korzystając z krótkiego opisu wydawcy.

„Mam na imię Ruby. Nie mogę oglądać się za siebie.
Wraz z tymi, którzy przetrwali, kieruję się na północ, aby uwolnić tysiące więzionych dzieci. Gdy jest się odpowiedzialnym za los całego pokolenia, nie ma miejsca na błędy. Jeden fałszywy ruch może wzniecić iskrę, która podpali świat.”

Sama skupię się raczej na ogólnych wrażeniach.

Co więc mogę powiedzieć o trzecim tomie? Trzeba mieć do niego cierpliwość – to pierwsze, co przychodzi mi do głowy. Akcja jest raczej spokojna i przyśpiesza dopiero grubo po minięciu połowy książki, co akurat dla mnie stanowiło nie lada wyzwanie. „Po zmierzchu” to tom pełen wyznań, wyjaśnień, odkrywania prawdy nie tylko tej związanej z wyjątkowymi mocami dzieci i sposobem działania rządu. Ruby, główna bohaterka oraz narratorka, przeszła wszelkie możliwe przemiany, na nowo zyskując moją sympatię. Wciąż uważam, że w „Nigdy nie gasną” zabrakło kilku przejść pomiędzy Ruby z pierwszego tomu, a Ruby z drugiego… ale pomijając ten aspekt, Ruby z trzeciego tomu to wreszcie młoda, silna kobieta, która doskonale wie czego chce. Wie też jak to osiągnąć i jedyny problem jaki ma, to wszyscy, no prawie wszyscy inni. Zaakceptowała już samą siebie. Zaakceptowała również, że czasem trzeba coś stracić, oddać, poświęcić, by osiągnąć coś ważnego. Ważniejszego od nas samych.

Alexandra Bracken postarała się o przysłowiowe pięć minut dla każdego swojego bohatera. Nie postawiła Ruby na typowym piedestale wokół którego kręci się cała akcja, a przynajmniej nie zrobiła tego w standardowy sposób. Dzięki temu nie tylko ją można nazwać pełnokrwistą postacią. I zachwyca mnie to, jak pokazała związek Ruby i Liama. Chociaż Lee wkurzał mnie okropnie, to jednak doceniam, że to nie jest kolejny z tych „idealnych” związków, gdzie idealna ona i idealny on po prostu się kochają i to jedno uczucie rozwiązuje absolutnie każdy problem. Miłość Ruby i Liama to piękny chaos. To przeciąganie liny. To konfrontacje. To usilne próby wypracowania kompromisu. I wreszcie… to również popełniane błędy. Emocje, emocje i jeszcze raz emocje!

W przypadku dwóch poprzednich tomów styl autorki zaliczałam do plusów. Pierwsza osoba w jej wykonaniu nie raziła mnie tak, jak często się to zdarza. Wręcz przeciwnie, bardzo dobrze mi się ją czytało. Niestety w „Po zmierzchu” doszłam do tego samego wniosku, do którego dochodzę bardzo często. Pierwsza osoba i skupienie się na jednym bohaterze odebrało tej historii to, co było w niej najlepsze. Wiele zdarzeń działo się bowiem bez personalnego udziału Ruby. Ona tylko się o nich dowiadywała i musiała na nie zareagować, co nie było już tak ekscytujące. A działo się wiele, szczególnie pod koniec. Seria kończy się nie małym trzęsieniem ziemi, niestety przytłumionym przez tylko jeden opowiadający głos. Chciałabym być w głowach innych bohaterów. Chociażby w głowie Cole’a, być może nawet przede wszystkim w jego. Chciałabym usłyszeć ich myśli, ich obawy i przekonania. Chciałabym być w centrum wszystkich wydarzeń, za każdym razem, gdy działo się coś znaczącego. Niestety czułam się przykuta do Ruby, co pierwszy raz podczas tej serii stanowiło dla mnie nie mały problem.

Podsumowując; „Po zmierzchu” to mimo wszystkich wad i niedociągnięć bardzo dobre zakończenie serii. Nie jest przesłodzone, nie jest uproszczone – nic bowiem nie stało się od tak, po prostu, a za wszystko, co zostało osiągnięte została wyznaczona cena. I ciężko nazwać ją sprawiedliwą. Zakończenie jak najbardziej zaspokoiło więc moje oczekiwania. Alexandra Bracken zabrała mnie na szaloną przygodę, pełną wzruszeń, nerwów i nie małych zwrotów akcji. Mogłabym godzinami narzekać na to i na tamto, ale i tak najważniejsze jest tylko jedno: „Mroczne umysły”, „Nigdy nie gasną”, „Po zmierzchu” razem tworzą jedną z moich ulubionych młodzieżowych serii i nawet moje własne marudzenie tego nie zmieni!

Gorąco polecam!

----
http://vegaczyta.blogspot.com/2015/05/po-zmierzchu-alexandra-bracken.html

Recenzja nie zawiera spoilerów.

Nie lubię ostatnich tomów. Ich czytanie to katorga, bo wiem, że później co najwyżej zostaną mi krótkie opowiadania, ale historia, która zdobyła moje serce już się skończyła. Trzeba się rozstać z bohaterami, porzucić tak wytrwale poznawany świat i choć wiem, że zawsze mogę do niego wrócić, wiem również, że już nigdy nie będzie tak samo jak...