Z początku byłam nastawiona sceptycznie, jednak po dłuższej chwili przekonałam się do tej pozycji. Ale od początku...
Już na 21. stronie napotykamy fragment skręcający z nerwów jelita osobom, które chociaż w minimalnym stopniu znają się na traktowaniu zabytków: "Prowadzeni przez wysokiego białobrodego Mistrza, TRZYMAJĄCEGO W jednym RĘKU bardzo stary zwój papirusu, a w drugiej bardzo współczesny sonograf (...)". Niezrażona tym jednak przebrnęłam przez niedorzeczność i czytałam dalej. Na stronie 31 dowiadujemy się, czym są "przywry Mansona". Zaintrygowana spróbowałam to wgooglować, jednak dosłownie takiego hasła brak. Czyżby błąd w tłumaczeniu? Tyle jeżeli o schody, dalej bowiem zaczyna robić się ciekawie. Czytelnik ma nieodparte wrażenie, że książka stałaby się świetną kanwą do filmu akcji - najlepiej takiego z Indianą Jonesem, bo właśnie to porównanie przychodziło mi najczęściej na myśl. Potwierdza to sam autor w wywiadzie opublikowanym na końcu książki, w którym mówi "Niemniej Kod <<<Leonarda da Vinci>>> nie miał istotnego wpływu na <<<Siedem cudów starożytności>>>. Większy wpływ miały pewnie filmy z Indianą Jonesem." Chętnie obejrzałabym taki film, chociaż - niestety - byłby on kolejnym, w którym przygoda z zabytkami ogranicza się albo do pójścia na łatwiznę, albo do posiadania jakiejś super złożonej wiedzy o skomplikowanych rzeczach, której tak naprawdę nikt się nie uczy.
Pod sam koniec książki dosłownie urzekły mnie ogrody Babilonu. Nawet bez dodatkowego schematu wyglądały one w mojej wyobraźni, dzięki opisom autora, fantastycznie.
Ostatnią rzeczą wartą wspomnienia są ryciny przedstawiające schematy różnych miejsc, które przeważnie uważam za bardzo przydatne (choć zdarzyło się, że nie wnosiły absolutnie niczego gdyż nawet średnio rozgarnięty czytelnik mógły daną rzecz wyobrazić sobie po opisie).
Podsumowując, od strony merytorycznej książka jakichś górnych lotów nie jest. Przedstawia minimalną wiedzę potrzebną do zrozumienia danego zabytku, nie uwzględnia jednak szerzej kontekstu jego powstania. Niemniej jednak, stanowi ono świetne źródło rozrywki na parę-paręnaście godzin (włącznie z wywiadem to 463 strony), gdyż styl pisania jest naprawdę lekki. Suma sumarum - polecam.

Z początku byłam nastawiona sceptycznie, jednak po dłuższej chwili przekonałam się do tej pozycji. Ale od początku...
Już na 21. stronie napotykamy fragment skręcający z nerwów jelita osobom, które chociaż w minimalnym stopniu znają się na traktowaniu zabytków: "Prowadzeni przez wysokiego białobrodego Mistrza, TRZYMAJĄCEGO W jednym RĘKU bardzo stary zwój papirusu, a w...