Chyba każdy człowiek chociaż raz w życiu czuł się zupełnie smutny i oszukany przez los. Co może wtedy pomóc? Szczerość? Optymizm? A może… druga osoba?

Jess Thomas jest zmęczoną życiem optymistką. Wychowanie syna byłego męża z pierwszego małżeństwa i córki, która zamiast chłopcami, interesuje się matematyką – nie należy do najprostszych. Dodatkowo, praca sprzątaczki wiąże się z wieloma upokorzeniami, jak to w apartamencie przy Beachfront, gdzie mieszka widocznie nieznający zasad grzeczności Ed Nicholls. I pomyśleć, że to jego pech, naiwność i łatwowierność mogą sprawić, że życie całej tej trójki i ich kudłatego psa, Normana, odmieni się. Albo i nie…

Jojo Moyes nie napisała powieści radosnej i słodkiej, lepkiej wręcz od lukru uczuć. To raczej gorzka proza życia ubrana w niesamowitość, która dotyka człowieka, gdy ten spotyka dwoją bratnią duszę. I to chyba sprawia, że „Razem będzie lepiej” sprawia czytelnikowi aż taką przyjemność – nie ma tutaj rycerza na białym koniu, który ratuje księżniczkę z opałów. Jest mężczyzna, który ma swoje problemy z błahego poczucia obowiązku, czy może wstydu, postanawia pomóc kobiecie – i swojej decyzji żałuje już po kilku sekundach. I jest kobieta, która tak odwykła od czyjejkolwiek pomocy, że z trudem przychodzi jej przyjmowanie zwykłej, ludzkiej życzliwości.

W zasadzie historia opisana na kartach „Razem będzie lepiej” mogłaby przydarzyć się też w Polsce, w naszym sąsiedztwie. Przecież nie brak tutaj rozbitych rodzin, uciekających od swoich obowiązków mężczyzn w stylu Piotrusia Pana czy dzieciaków, które lubią znęcać się nad każdym, kto jest biedniejszy, mniej popularny, mądrzejszy czy po prostu inny. Sęk w tym, że jest to również historia niezwykle intymna, i dlatego jej śledzenie wiąże się wręcz z poczuciem zawstydzenia, gdy wchodzimy w relację obcych ludzi, stających się dla nas bardzo bliskimi przyjaciółmi.

W ramach osobistej refleksji muszę dodać, że sam tytuł dostatecznie przekonał mnie do sięgnięcia po książkę. „Razem będzie lepiej” – ale razem komu? I co znaczy lepiej? Czy może autorce zabrakło słowa i chodziło po prostu o to, że „następnym razem będzie lepiej”? Niezależnie od zamiaru pisarki – albo mojego dopatrywania się ukrytych, choć nieistniejących przyczyn – powieść ta zachwyca i świetnie pokazuje, jak rewelacyjny może być gatunek powieści dla kobiet. Co więcej, zachęca też do sięgnięcia po kolejne książki tej autorki.

Z pewnością na korzyść książki przemawia fakt, że fabuła nie jest monotonna, a my nie widzimy całości oczami jednego bohatera. Każde wydarzenie pokazywane jest z perspektywy jego uczestników, a każda z tych osób ewoluuje, zmienia się, przeobraża się z poczwarki w motyla w zupełnie zaskakujący i nieoczekiwany sposób. To daje nadzieję każdemu, kto zaznał w swoim życiu smutku i zawodu, bo po prostu pozwala zrozumieć, że czasem droga kamienista i pełna kolein prowadzi w rezultacie do dobra. I, jak mawia Jess, że „dobrym ludziom przytrafiają się dobre rzeczy”.
http://czytambyniezwariowac.blogspot.com/

Chyba każdy człowiek chociaż raz w życiu czuł się zupełnie smutny i oszukany przez los. Co może wtedy pomóc? Szczerość? Optymizm? A może… druga osoba?

Jess Thomas jest zmęczoną życiem optymistką. Wychowanie syna byłego męża z pierwszego małżeństwa i córki, która zamiast chłopcami, interesuje się matematyką – nie należy do najprostszych. Dodatkowo, praca sprzątaczki wiąże...