Lubię książki "odbrązowiające", a to właśnie taka lektura. Choć czasem więcej tu niedopowiedzeń niż czystej prawdy. Po laurkach wystawionych swojej rodzinie przez Magdalenę Samozwaniec, każde opracowanie bardziej realnie przedstawiające tę rodzinę działa ożywczo jak poranny prysznic:)
Szczególnie niesamowite jest dla mnie, jak Magdalena przedstawiła swojego ojca - Wojciecha. Dla każdego prawidłowo rozwijającego się dziecka a później nastolatki, ojciec, który notorycznie zdradza swoją żonę (i to czasami w wyjątkowo obrzydliwy sposób), o romansach którego krążą anegdoty nie tylko w rodzinie, lecz i po całym Krakowie, taki ojciec to naprawdę duże obciążenie, konflikt, swego rodzaju trauma.
A Samozwaniec w swoich książkach tak umiejętnie obracała koszmar w żart, smutek w ironię, okaleczone więzi w silne relacje, że chyba nie tylko ja swego czasu mocno się nabrałam....
Obie siostry podobno były pod koniec życia bardzo nieszczęśliwe i zagubione.
Nie dziwi mnie to.
Prawda jest kluczem do wszystkiego.
:)

Lubię książki "odbrązowiające", a to właśnie taka lektura. Choć czasem więcej tu niedopowiedzeń niż czystej prawdy. Po laurkach wystawionych swojej rodzinie przez Magdalenę Samozwaniec, każde opracowanie bardziej realnie przedstawiające tę rodzinę działa ożywczo jak poranny prysznic:)
Szczególnie niesamowite jest dla mnie, jak Magdalena przedstawiła swojego ojca -...