Głęboki sentyment do domowej kolebki.

Głęboki sentyment do domowej kolebki.

[...]
Drzwi domu staroświeckie, okryte rzeźbą naśladującą gęste nabicie gwoźdźmi, roztwierają się szeroko i kilku ludzi z wielkim stukiem grubego obuwia wynosi z nich sprzęt długi i ciężki.
[...]
Wiatry lecą od łąki, na której kłębią się ciemności, szumią w olchach, huczą w alejach z kasztanów, lip i jesionów, wstrząsają wiekową głową wiązu, łamią z małym trzaskiem suche gałązki i badyle, podnoszą z ziemi szeleszczące tumany uschłych liści, szamocą gałęźmi drzew, najbliżej domu rosnących. Te gałęzie bezlistne, twarde, od deszczu mokre, jak palcami dudnią po szybach okien, za którymi w pustym wnętrzu domu zapanowuje o bladym i słotnym poranku niezmącona cisza grobu.

𝗞𝗥𝗢́𝗖𝗜𝗨𝗧𝗞𝗔 𝗙𝗢𝗥𝗠𝗔, 𝗔𝗟𝗘 𝗝𝗔𝗞Ż𝗘 𝗧𝗥𝗘Ś𝗖𝗜𝗪𝗔 𝗜 𝗭𝗥Ę𝗖𝗭𝗡𝗜𝗘 𝗢𝗗𝗭𝗪𝗜𝗘𝗥𝗖𝗜𝗘𝗗𝗟𝗔𝗝Ą𝗖𝗔 𝗧𝗬𝗧𝗨Ł !
Eliza Orzeszkowa - Polska pisarka nurtu pozytywizmu jak i najwybitniejsza twórczyni tego okresu, znana pod nazwiskiem męża, Piotra Orzeszko, nazwisko rodowe: Korwin-Pawłowska. Publikowała pod pseudonimami: E.O., Bąk, Wa-Lit-No, Li...ka, Gabriela, Litwinka.
Jej dzieciństwo przypadło na schyłek romantyzmu i w tym duchu została wychowana przez matkę. Jej nazwisko pojawiło się pośród kandydatów do Literackiej Nagrody Nobla W 1904 roku.
Ta króciutka nowelka znajduje się również w innej pt. "Gloria victis". To z kolei jest zbiór opowiadań, zawierający osiem nowel: Oni, Oficer, Hekuba, Bóg wie kto, Gloria victis, Dziwna historia, Śmierć domu i Panna Róża. Pierwsze wydanie z 1910 roku zawierało tylko pięć pierwszych tytułów. Wszystkie utwory odnoszą się do wydarzeń roku 1863 — powstania styczniowego.

[...]
„Jeżeli ja nie opowiem,
nikt nigdy wiedzieć nie będzie…”
Rok 1863 w zapisach Elizy Orzeszkowej



taka ciekawostka - rękopis pismo odręczne :
https://rcin.org.pl/ibl/dlibra/publication/51647/edition/33209/content?ref=aHR0cHM6Ly9yY2luLm9yZy5wbC9pYmwvZGxpYnJhL3ZhbHVlc2VhcmNoP2FjdGlvbj1BZHZhbmNlZFNlYXJjaEFjdGlvbiZ0eXBlPS0zJnZhbDE9RGVzY3JpcHRpb246JTIyYXV0b2dyYWYrYnJ1bGlvbiUyQythdHJhbWVudCtjemFybnklMjImbGFuZ3VhZ2U9ZW4

[...]
Drzwi domu staroświeckie, okryte rzeźbą naśladującą gęste nabicie gwoźdźmi, roztwierają się szeroko i kilku ludzi z wielkim stukiem grubego obuwia wynosi z nich sprzęt długi i ciężki.
[...]
Wiatry lecą od łąki, na której kłębią się ciemności, szumią w olchach, huczą w alejach z kasztanów, lip i jesionów, wstrząsają wiekową głową wiązu, łamią z małym trzaskiem suche...

Leciutka książka zawierająca w sobie subtelne piękno. Tak subtelne, że dla niektórych lektura może być nudna. Obecnie mam prawie 30 lat i uważam, że dopiero teraz dojrzałam do literatury Elizy Orzeszkowej. Pamiętam jak jej książki zdawały mi się torturą w czasach szkolnych. Dziś widzę w nich wartość, jednak nadal uważam, że współczesna osoba w wieku nastoletnim nie będzie w stanie docenić twórczości Orzeszkowej.

Leciutka książka zawierająca w sobie subtelne piękno. Tak subtelne, że dla niektórych lektura może być nudna. Obecnie mam prawie 30 lat i uważam, że dopiero teraz dojrzałam do literatury Elizy Orzeszkowej. Pamiętam jak jej książki zdawały mi się torturą w czasach szkolnych. Dziś widzę w nich wartość, jednak nadal uważam, że współczesna osoba w wieku nastoletnim nie będzie w...

Słaba.

Słaba.

„Śmierć domu” to kolejna wysłuchana przeze mnie nowela autorstwa Elizy Orzeszkowej. Jest w niej ta charakterystyczna dla pisarki malowniczość i melancholia. Opowiadanie jest stosunkowo statyczne, a przecież chwyta za serce. Sytuacja dość prozaiczna: przeprowadzana jest licytacja sprzętów z pewnego dworu. I tylko stary ogrodnik Joachim i pies Azor znają historię domu i jego mebli, i tylko dla nich ma ona jakieś znaczenie.

Orzeszkowa doskonale opisała ten smutny proces, gdy dom przestaje być domem, a staje się tylko budynkiem, w dodatku nikomu niepotrzebnym, choć wciąż rozbrzmiewają w nim echa głosów dawnych mieszkańców. Myślę, że opowiadanie to urzekło mnie tak bardzo, bo znam taki jeden martwy dom, który odkąd pamiętam czeka na nowych mieszkańców. Nie znam jego historii, ale ilekroć koło niego przechodzę, przyciąga moje oczy i jakieś dziwne myśli budzi.

Taką wielką prawdę ma w sobie rozmowa gila i sroki: „…kto umiera, u tego oczy gasną.”

„Śmierć domu” to kolejna wysłuchana przeze mnie nowela autorstwa Elizy Orzeszkowej. Jest w niej ta charakterystyczna dla pisarki malowniczość i melancholia. Opowiadanie jest stosunkowo statyczne, a przecież chwyta za serce. Sytuacja dość prozaiczna: przeprowadzana jest licytacja sprzętów z pewnego dworu. I tylko stary ogrodnik Joachim i pies Azor znają historię domu i jego...