Pełna rehabilitacja nieudolnie zakamuflowanego podobieństwa do pewnej kosmicznej sagi. Choć momentami książka bywa nudna i ciśnie się na myśl, że autorowi zależało na maksymalnej objętości (jak ja nie cierpię Rorana!).
W kolejnym tomie Eragon dorasta, coraz mniej w nim buty i dziecinnej niecierpliwości, a coraz więcej refleksji i mądrości. Saphira moglaby być mocniej zarysowana, może przydałoby się więcej fragmentów z jej perspektywy, zamiast roranowej na przykład? Tak sobie myślę, że o ile Roran nie zabije w kolejnej części Galbatorixa, lub przynajmniej nie wykradnie kilku serc serc, to dam 2 gwiazdki za przynudzanie jego osobą.
Nie mogę się doczekać, co przyniesie czwarty i (podobno) ostatni tom. Czy przepowiednie Solembuma i Angeli się sprawdzą? I co z miłością Eragona do Aryi? Ciekawa też jestem dalszych losów Murthaga i Ciernia, współczuję tym postaciom i jestem ciekawa, czy bratu Eragona uda się odmienić prawdziwe imię.

Pełna rehabilitacja nieudolnie zakamuflowanego podobieństwa do pewnej kosmicznej sagi. Choć momentami książka bywa nudna i ciśnie się na myśl, że autorowi zależało na maksymalnej objętości (jak ja nie cierpię Rorana!).
W kolejnym tomie Eragon dorasta, coraz mniej w nim buty i dziecinnej niecierpliwości, a coraz więcej refleksji i mądrości. Saphira moglaby być mocniej...