Najpierw książka, potem film. Pozwala to na możliwość odniesienia się do scen w filmie, względem wydarzeń z powieści. Gdyby nie to, ciężko byłoby ogarnąć, o co tak naprawdę chodzi w 'Anihilacji'. Szczególnie, że film jednak trochę różni się od książki.
Co do powieści, uważam, że to dobre sci-fi. Dawno mnie już tak bardzo nie wciągnęła żadna książka. Niestety jest nierówna, pierwsza połowa nie pozwala się oderwać od czytania. Dobrze stworzona, narastająca atmosfera niepokoju, grozy i nadciągającego, nieznanego niebezpieczeństwa. Druga połowa książki, to retrospekcje z życia głównej bohaterki oraz jej uczuciowe rozterki. Emocjonalna wewnętrzna walka.
Zakończenie ciężkie do logicznego wytłumaczenia, ale nie jest złe. Pozostawia czytelnika mocno zdezorientowanego w stosunku do tego co przeczytał. Otwarte, mnie osobiście zachęcające do czytania kolejnego tomu.
Podsumowując 'Unicestwienie' to ciekawe i intrygujące doznanie literackie, po którym zastanawiamy się - co my tak naprawdę przeczytaliśmy. Polecam.

Najpierw książka, potem film. Pozwala to na możliwość odniesienia się do scen w filmie, względem wydarzeń z powieści. Gdyby nie to, ciężko byłoby ogarnąć, o co tak naprawdę chodzi w 'Anihilacji'. Szczególnie, że film jednak trochę różni się od książki.
Co do powieści, uważam, że to dobre sci-fi. Dawno mnie już tak bardzo nie wciągnęła żadna książka. Niestety jest nierówna,...

tam gdzie spoczywają dławiące owoce... powrót z gwiazd, otwieram oczy, wciskam start i nasłuchuję, energia (coś) nas unosi (wyziewy, bąbelki),inni śpią lub nie żyją, odczyt: wszystko popsute, lecz... mój świat się unosi, wynurzenie, na horyzoncie majaczy jakby czarny kwadrat w rubinowym kole (czy to mój statek?),emanuje nitki światła w pajęczynę przeobrażeń, w stronę plaży i latarni morskiej, na niebie wisi zielone słońce, idę i wszędzie biało, otacza mnie jasność, idę ale coś się zmienia, materia jak ją pamiętam wybucha, wyrzuca mnie w nieważkość, jakbym tańczył wśród gwiazd, jedenasty w konstelacji, przepływają fale ciepłych akordów sfer, okrążają mnie, zabierają, płynę w strumieniu atomów - lekka przestrzeń pokreślona skałami o rozwartych paszczach buchających purpurą pierwiastków, tlą się zorze szmaragdowe, w otulinie karłowatych drzew i bagien, stoję na morzu wydm pośród kamiennych totemów migoczących srebrem minerałów - coś się zbliża w biegu rachitycznych dzwonków, nocne potworne zawodzenie, nad ścianą lasu tryskają fontanny niebieskozielonego światła, zmierzam w tamtą stronę, wiatru podmuchem, jakby w kokonie, kim jestem? kroplą wody, nasieniem, płomieniem? znad oceanu ciągną gęste opary, przenicowane w pomruki i wyładowania tęczowe, lśni to, cały ten świat nawiedzony, słychać skądś lament, nagle jakby czterdziesta czwarta prędkość kosmiczna (czarna dziura?),trzeszczą możliwości, rozrywają się i składają w szalone konfiguracje, ledwo dostrzegalne, echo szeptów, porasta mnie różowy oset, jasna plamka, rozszerza się, połyka ciemność, olbrzymi diament w płatkach śniegu, jak fabryka tętniący głuchym trzaskiem i szmerami, podziemna wieża, widzę błyszczącą rysę, wchodzę, złote światło, potężne sygnały, w kaskadzie iskier wijące się organizmy, amalgamat trąb i organów, pulsuję, kruszę się, zapadam, na dnie tunelu w powodzi blasku tonę i przyszło po mnie i wyparło wszystko inne, dźwięczą jeszcze tchnienia gwiazd, ostatnie wspomnienia, tak lekko było i taniec Księżyca, wszędzie niebiesko i grawitacja, syreny alarmowe, ocean, cisza... w czarnej wodzie przy słońcu świecącym o północy dojrzewające owoce

tam gdzie spoczywają dławiące owoce... powrót z gwiazd, otwieram oczy, wciskam start i nasłuchuję, energia (coś) nas unosi (wyziewy, bąbelki),inni śpią lub nie żyją, odczyt: wszystko popsute, lecz... mój świat się unosi, wynurzenie, na horyzoncie majaczy jakby czarny kwadrat w rubinowym kole (czy to mój statek?),emanuje nitki światła w pajęczynę przeobrażeń, w stronę...

Strefa X rządzi się własnymi, niezrozumiałymi dla ludzi prawami.
Dla czytelników chyba tez bo mało z tej książki zrozumiałam i nie wciągnęła mnie wcale
Dopiero czytając przypomniałam sobie że już kiedyś widziałam film nakręcony na podstawie powieści ale dla mnie był tak samo nudny i niezrozumiały.
Dlatego raczej nie sięgne po kolejne tomy.

Strefa X rządzi się własnymi, niezrozumiałymi dla ludzi prawami.
Dla czytelników chyba tez bo mało z tej książki zrozumiałam i nie wciągnęła mnie wcale
Dopiero czytając przypomniałam sobie że już kiedyś widziałam film nakręcony na podstawie powieści ale dla mnie był tak samo nudny i niezrozumiały.
Dlatego raczej nie sięgne po kolejne tomy.

Autor skutecznie kreuje atmosferę grozy, a miejsce akcji jest bujne i wizualnie atrakcyjne. Niestety główna bohaterka jest bezpłciowa, a próba zgłębienia jej charakteru nie do końca udana.

Historia stanowi jedną wielką tajemnicę, którą chce się odkryć. Jest ona jednak tajemnicza do tego stopnia, że ostatecznie pozostawia same pytania (m.in. po co to wszystko?) i żadnych odpowiedzi. Nie ma również żadnej motywacji, żeby się ich doszukiwać.

[Porównywanie tej książki do dzieł Lema czy Strugackich jest bezpodstawne i tylko jej szkodzi.]

Autor skutecznie kreuje atmosferę grozy, a miejsce akcji jest bujne i wizualnie atrakcyjne. Niestety główna bohaterka jest bezpłciowa, a próba zgłębienia jej charakteru nie do końca udana.

Historia stanowi jedną wielką tajemnicę, którą chce się odkryć. Jest ona jednak tajemnicza do tego stopnia, że ostatecznie pozostawia same pytania (m.in. po co to wszystko?) i żadnych...

Oczekiwałem rozrywki i ją dostałem. Za to plus. Marzyłem o czymś na kształt lovecraftowskiej grozy i nawet częściowo się udało. Za to pół plusa. Minusów też kilka się znajdzie. Przede wszystkim rozczarowały mnie ostatnie rozdziały. Jak na mój gust zbyt konkretne opisy strachów, za mało pozostawionej przestrzeni, aby rozrosły się w głowie czytelnika. Nie do końca udane łącznie bieżących wydarzeń i retrospekcji. W sumie najbardziej podobała mi się pierwsza połowa książki. Teraz w sumie nawet nie jestem zachęcony, żeby sięgnąć po kolejny tom. Niemniej jednak całkiem fajna przygodna na leniwą niedzielę.

Oczekiwałem rozrywki i ją dostałem. Za to plus. Marzyłem o czymś na kształt lovecraftowskiej grozy i nawet częściowo się udało. Za to pół plusa. Minusów też kilka się znajdzie. Przede wszystkim rozczarowały mnie ostatnie rozdziały. Jak na mój gust zbyt konkretne opisy strachów, za mało pozostawionej przestrzeni, aby rozrosły się w głowie czytelnika. Nie do końca udane...

to było genialne. od początku do końca nie potrafiłam przewidzieć w którą stronę pójdzie akcja, a mózg raz po raz mi wybuchał

to było genialne. od początku do końca nie potrafiłam przewidzieć w którą stronę pójdzie akcja, a mózg raz po raz mi wybuchał

Opowieść w narracji XIX-wiecznych relacji śmiałków wyprawiających się na Czarny Ląd lub w inne niezbadane miejsca gdzieś na odludzia poza nawiasem cywilizacji. Głębi tej opowieści dodaje przestrzeń wewnętrzna Narratorki, której u zdobywców raczej nie znajdziesz.

W skali makro Strefa X jest jak Strefa w „Stalkerze" i inne w opowieściach i zakazanych miejscach. W skali doświadczeń Narratora jest czymś groźnym, bo takim samym środowiskiem fizycznym jak nam znane, ale działającym w niepojęty nam sposób. Grozę w strefie potęguje życie niby wizualnie nam nieobce, a jednak inne, co każe nam się skulić, wstrzymać oddech, nie dotykać i wiać, gdzie nogi poniosą. To strach przed zatraceniem, wchłonięciem albo ohydą strawienia na żywca, rozpuszczeniem się świadomości swojego istnienia w innym, obcym. Analogia do Żonglerów wzorców z powieści Reynoldsa jest tu silna.

Jest jeszcze język, bo Strefa do nas mówi. Jest tak obcy swoją wymową, co od razu przywołuje asocjację z „Nowym początkiem" (plus rzecz jasna świetna ekranizacja). Narratorka z przygotowaniem naukowym i obserwacji terenowych wydaje się tu być oczywistym tłumaczem, ale według mnie nie przebija ścian uwarunkowania pozastrefowego. Przestrzenią pojęć i językiem Strefy są procesy życiowe i biochemia.

Opowieść w narracji XIX-wiecznych relacji śmiałków wyprawiających się na Czarny Ląd lub w inne niezbadane miejsca gdzieś na odludzia poza nawiasem cywilizacji. Głębi tej opowieści dodaje przestrzeń wewnętrzna Narratorki, której u zdobywców raczej nie znajdziesz.

W skali makro Strefa X jest jak Strefa w „Stalkerze" i inne w opowieściach i zakazanych miejscach. W skali...

Ta książka jest popieprzona

Ta książka jest popieprzona

Książka ma w sobie sporo tajemnic, nie do końca wciągający klimat i bohaterów.
Tak na prawdę w "Unicestwieniu" niewiele się dzieje, jest za to sporo pytań, które napędzają książkę - niekoniecznie znajdziemy na wszystkie odpowiedzi... ale to na plus.
Świat inny od naszego ale bardzo podobny - zresztą jego opisy w książce potraktowane są drugorzędnie. Autor skupia się na głównej bohaterce i jej "rozkminach". :) Z tego powodu polecam dłuższe posiedzenia przy lekturze by nie rozmyć myśli.

Bardzo ładne grafiki i wydanie - czyta się ze sporą przyjemnością.

Książka ma w sobie sporo tajemnic, nie do końca wciągający klimat i bohaterów.
Tak na prawdę w "Unicestwieniu" niewiele się dzieje, jest za to sporo pytań, które napędzają książkę - niekoniecznie znajdziemy na wszystkie odpowiedzi... ale to na plus.
Świat inny od naszego ale bardzo podobny - zresztą jego opisy w książce potraktowane są drugorzędnie. Autor skupia się na...

Niepokojący nastrój, bohaterowie są równie obcy i niezrozumiali jak środowisko, w jakim się znaleźli. Fantastyczne opisy nieludzkich stworzeń i zjawisk

Niepokojący nastrój, bohaterowie są równie obcy i niezrozumiali jak środowisko, w jakim się znaleźli. Fantastyczne opisy nieludzkich stworzeń i zjawisk