W tym tomie Kahlan została... nie, tym razem jest mi wszystko jedno. Regularne porwania i obrazowe tortury, często o podtekście seksualnym, zadawane omdlewającej żonie Richarda zaczęły mnie mierzić. Nic z nich nigdy nie wynikało, ani dla postaci, ani dla fabuły, poza tym, że Richard musiał rzucać wszystko i ruszać jej na pomoc.

Oczywiście wiele postaci w tej serii ma cechy Mary Sue, począwszy od Richarda o dziesiątku starożytnych tytułów, starożytnym czarodziejskim mieczu i starożytnych ciuchach opisywanych przy każdej okazji. Jednak w tym tomie Kahlan drażniła mnie bardziej niż zwykle. Niby dyplomatka, a obrażona wdaje się w pyskówki. Niby chora i bez mocy, a najlepsi żołnierze chwalą jej walki. Gdy ma focha to okazuje się, że to jej uśmiech podtrzymywał morale oddziału. Jej mąż umiera, a ona zaprzyjaźnia się z magicznym kiciusiem, bo ma takie cudowne serce, że oddaje mu racje żywnościowe. Zawsze ma rację, nawet jak co chwila zmienia zdanie. Łamie obietnice, ale w imię sprawiedliwości. Gdy wydaje się martwa, płaczą po niej nawet Mord-Sith, które poznały ją pół godziny wcześniej i nawet z nią nie rozmawiały. Mord-Sith. Po kilku minutach znajomości. To jest wbrew wszystkiemu, co Goodkind kiedykolwiek pisał o Mord-Sith, nooo ale to przecież dla Kahlan.

Goodkind podobno zaszył się w jakiejś głuszy bez adresu i tam produkuje kolejne części serii. Nic dziwnego, że jego książki są pełne poglądów zimnowojennych, nieufności do ludzi, przekonania o własnej wyższości i opisów szlaków leśnych, które, choć całkiem niezłe, w tym tomie stanowiły około połowę treści. Jeśli coś w fabule nie ma sensu, autor tłumaczy na wielu stronach kompletnie nielogicznych monologów, dlaczego tak powinno być. Jego opowieść się rozłazi. Żeby pchać akcję do przodu musi zaprzeczać sam sobie, wcześniejszym wydarzeniom i charakterom postaci. Przeczytam kolejny tom, ale bardziej niż kiedykolwiek z wewnętrznego przymusu, żeby po czternastu tomach poznać zakończenie.

W tym tomie Kahlan została... nie, tym razem jest mi wszystko jedno. Regularne porwania i obrazowe tortury, często o podtekście seksualnym, zadawane omdlewającej żonie Richarda zaczęły mnie mierzić. Nic z nich nigdy nie wynikało, ani dla postaci, ani dla fabuły, poza tym, że Richard musiał rzucać wszystko i ruszać jej na pomoc.

Oczywiście wiele postaci w tej serii ma cechy...