Pozycja ta bezceremonialnie weszła w moje życie i podbiła moje serce. Swego rodzaju gra z czytelnikiem odbywa się na dwóch płaszczyznach, z jednej strony książkę odbieramy jako lekki papier, który wywołuje uśmiech na naszych ustach, z drugiej zaś strony ukradkiem z kolejnych wersów wyzierają konkretne opisy rzeczywistości, ówczesnych realiów. Całą sobą chłonęłam opisy szkoły czy (i tutaj z ogromnym wykrzyknikiem, wielkimi literami) Teatru. W trakcie czytania utworu chcąc nie chcąc zestawiałam szkołę dawną i dzisiejszą, Teatr tamtejszy i ... nasz. Zachwyt płynący z kolejnych stron przyprawiał mnie o szybsze bicie serca i wypieki na policzkach. Kunsztem jest opisanie wszystkich tych spraw w tak lekki, przystępny i zabawny sposób, niczym humorystyczna autobiografia, zaczynająca się dość niepozornie. Za to właśnie chylę głowę przed Makuszyńskim, bo najpiękniejsze jest to, że i młodszy i starszy wyciągnie z lektury "Bezgrzesznych lat" coś dla siebie, jeden i drugi co innego, ale w każdym wypadku coś.

Pozycja ta bezceremonialnie weszła w moje życie i podbiła moje serce. Swego rodzaju gra z czytelnikiem odbywa się na dwóch płaszczyznach, z jednej strony książkę odbieramy jako lekki papier, który wywołuje uśmiech na naszych ustach, z drugiej zaś strony ukradkiem z kolejnych wersów wyzierają konkretne opisy rzeczywistości, ówczesnych realiów. Całą sobą chłonęłam opisy...