Mało kto potrafił tak przejmująco i ciekawie pisać o swoich postaciach jak Prus. Bez względu czy opisywał egipskiego faraona, niewidomą dziewczynkę, szlachciankę i zakochanego w niej przedsiębiorcę czy ubogiego wiejskiego chłopca. Mało kto też potrafi na tych kilku stronach na krzyż zawrzeć tyle emocji.

„Antek” obok „Katarynki” to nic innego jak znakomity popis talentu autora. Porusza tak wiele problemów, które trapiły ówczesną wieś jak ubóstwo, wręcz skrajna bieda, głód, brak edukacji, ciężka praca, która nie omijała też dzieci czy brzemienne w skutkach zacofanie (scena ze znachorką i Rozalią). Jakby tym utworem Prus chciał pokazać, że prawdziwe problemy nie dotyczą tylko bywalców salonów.

Dodatkowo przekleństwem Antka okazało się miejsce w którym przyszło mu żyć, a w którym nie mógł rozwijać swojej pasji. Bity w szkole, trzymany krótko na terminie u kowala, we wsi uważany albo za lenia albo za odmieńca czuł się jak wyrzutek. A już ostatnie zdania noweli i scena pożegnania z matką naprawdę bardzo mocno łapie za serce.

Piękna historia, do tego napisana z uczuciem, smakiem i pięknym językiem gęstym od emocji. Rzecz jak najbardziej godna polecenia.

Mało kto potrafił tak przejmująco i ciekawie pisać o swoich postaciach jak Prus. Bez względu czy opisywał egipskiego faraona, niewidomą dziewczynkę, szlachciankę i zakochanego w niej przedsiębiorcę czy ubogiego wiejskiego chłopca. Mało kto też potrafi na tych kilku stronach na krzyż zawrzeć tyle emocji.

„Antek” obok „Katarynki” to nic innego jak znakomity popis talentu...