"Ach ten styl! Jak dawno czegoś takiego nie czytałam..." – pomyślałam już od pierwszych zdań książki i poczułam to błogie odprężenie jakie czuje się, kładąc głowę na miękkiej poduszce, po długim i ciężkim dniu pracy.
Jednak nie chodzi tylko o styl. Lucy Maud Montgomery stworzyła niesamowitą, nietuzinkową postać. Jak dla mnie Ania jest bohaterką bardzo realistyczną. Czytając książkę miałam wrażenie, że faktycznie żyła jakiś czas temu na Wyspie Księcia Edwarda i rozpromieniała ją swoim uśmiechem. Być może rzeczywiście miało to miejsce, w osobie samej autorki, która na tej wyspie swego czasu zamieszkiwała. I dzięki temu Ania jest postacią tak dobrze „zbudowaną” – spójną i kompleksowo opisaną. Wydaje mi się, że dzięki książce poznałam ją na tyle, że wiem jakby zachowała się prawdziwa Ania w różnych sytuacjach.
Po za tym na ową niesamowitość zasługuje jej „mądrość”. Uważam, że od Ani możemy wiele się nauczyć: Dostrzegać i doceniać piękno w każdej otaczającej nas rzeczy, cieszyć się każdym dniem, nawet tym najbardziej ponurym, doceniać otaczające cuda natury. Z bijącego od Ani optymizmu powinniśmy brać przykład!
Na koniec jeszcze raz podziwy dla talentu autorki. Proste a za razem urzekające i zabawne przygody, bardzo oryginalna i świetnie wykreowana postać, niesamowity język. „Uśmiechnął się smutnie” – chyba w życiu by mi nie przyszło na myśl napisać coś takiego, a już na pewno bym się na to nie odważyła. Jednak natknąwszy się na ten oksymoron w książce Maud Montgomery, (o dziwno!) zrozumiałam jego znaczenie i potrafiłam wyobrazić sobie tą emocję.
Niesamowita!

"Ach ten styl! Jak dawno czegoś takiego nie czytałam..." – pomyślałam już od pierwszych zdań książki i poczułam to błogie odprężenie jakie czuje się, kładąc głowę na miękkiej poduszce, po długim i ciężkim dniu pracy.
Jednak nie chodzi tylko o styl. Lucy Maud Montgomery stworzyła niesamowitą, nietuzinkową postać. Jak dla mnie Ania jest bohaterką bardzo realistyczną. Czytając...