Jak uwielbiam wczesne powieści Joanny Chmielewskiej tak do „Romansu wszech czasów” nie pałam zbytnim sentymentem. Nie do końca wydaje mi się wiarygodny fabularnie. O ile inne jej powieści też bywały chwilami absurdalnie nierealne to jednak były podane w takiej formie, że było to całkiem wiarygodne i do przyjęcia. Tutaj nie miałem takiego poczucia. Za dobrze się to wszystko układało i za dużo tych niespodziewanych zbiegów okoliczności.

Poza tym powieść ta dzieli się dla mnie na trzy części. Pierwsza, mniej więcej do odkrycia afery przez Joannę – Basieńkę jest bardzo ciekawa i pełna napięcia. Druga, czyli z chwilą odkrycia afery jest dla mnie jak spuszczenie powietrza z balonu. Robi się nagle nieciekawie, nudnie i przewidywalnie. I dopiero trzecia część, ta z chwilą wyjazdu Joanny do Sopotu na nowo ożywia akcję, na nowo nadaje tempo i znacznie uatrakcyjnia fabułę.

Gdyby nie ta środkowa część to „Romans wszech czasów” zapewne należałby do żelaznego kanonu uwielbianych przeze mnie powieści Chmielewskiej. A tak jest tylko dobrą powieścią. Mam poczucie jakiegoś marnotrawstwa. Możliwe, że się po prostu bez sensu czepiam ale niestety takie poczucie we mnie tkwi i nie potrafię się go pozbyć a każda kolejna lektura „Romansu” tylko mnie w tym utwierdza.

Niemniej polecam bo jednak co Chmielewska to Chmielewska. Ten absurd, ta ironia, to poczucie humoru i znakomite dialogi – to zawsze było wizytówką jej twórczości i jej najmocniejszą stroną. A poza tym pojawia się też legendarny już „wymarzony blondyn”, który jest istotną postacią w twórczości Chmielewskiej, więc warto znać początek tej znajomości.

Jak uwielbiam wczesne powieści Joanny Chmielewskiej tak do „Romansu wszech czasów” nie pałam zbytnim sentymentem. Nie do końca wydaje mi się wiarygodny fabularnie. O ile inne jej powieści też bywały chwilami absurdalnie nierealne to jednak były podane w takiej formie, że było to całkiem wiarygodne i do przyjęcia. Tutaj nie miałem takiego poczucia. Za dobrze się to wszystko...