Skojarzenia mają potężną moc, a w przypadku „Zaplątanych” Emmy Chase dodatkowo budzą konsternację. Oto tytuł przywodzi na myśl animację Disneya traktującą o perypetiach Roszpunki, a okładka z kolei puszcza oczko do „Pięćdziesięciu twarzy Greya” E.L. James. Jakim cudem taka mieszanka może wystąpić w jednym zdaniu, a co dopiero w jednej książce? Wszystko za sprawą Drew Evansa, który, uzbrojony w najdroższe krawaty i nietuzinkowe spojrzenie na baśnie, zaprasza czytelników na wyprawę po męskim umyśle.

Gdyby ktoś streścił mi początek historii zawartej w „Zaplątanych”, pewnie w ogóle nie sięgnęłabym po powieść. Oto po raz kolejny mamy do czynienia z biurowym romansem pomiędzy przystojnym i bogatym biznesmenem a atrakcyjną i ambitną pracownicą. Erotyczne napięcie wisi w powietrzu, namiętny romans jest tylko kwestią czasu. Zły chłopiec zmienia się pod wpływem dobrej dziewczyny. To już było i nie powinno mi się spodobać. Jednak „Zaplątani” mają w sobie coś, co sprawia, że całość odebrałam pozytywnie i, w przeciwieństwie do innych, podobnych tytułów, teraz mam ochotę na więcej. Nie jestem odosobniona w tym odczuciu, bowiem w 2013 roku „Zaplątani” zdobyli tytuł najlepszego debiutu w plebiscycie Goodreads Choice Awards.

Nieczęsto w romansach narratorem jest mężczyzna, a w tym przypadku dodatkowo jest on świadomy tego, że ktoś go obserwuje. Drew puszcza oczko do czytelniczek, co jakiś czas przerywając swoją historię i zaczepnie zwracając się bezpośrednio do nich. Powiedzmy sobie szczerze - na postać Drew należy spojrzeć przez palce, bo wykreowano go z dużą pomocą stereotypów. Jego sylwetka to zbiór wycinków z artykułów typu: kim jest i o czym myśli typowy/prawdziwy/idealny mężczyzna? Z tej mieszanki otrzymujemy listę: nienagannie ubrany, przystojny, bogaty, wykształcony, myśli o seksie non stop, czuje się niczym dar od Boga, flirciarz, zbyt pewny siebie… Już wiemy, na jaką pulę trafiliśmy. Evans początkowo jest zadufanym w sobie kobieciarzem, ale nigdy nie przekracza granicy, za którą zaczyna się toksyczność. Jego arogancja czasem irytuje, ale byłam w stanie ją znieść dzięki gigantycznej ilości humoru, którym przesycone są jego wypowiedzi. Mężczyzna ma w sobie urok, który łagodzi niektóre z jego wad. Można powiedzieć, że jest niegroźnym, dającym się lubić dupkiem. „Mądrości” Drew zupełnie rozbrajają i dodają mu barw, co pozwala w miarę bezboleśnie przełknąć elementy wtórności i stereotypowości. Z kolei Kate… Kate jest cudowna. W końcu pojawiła się bohaterka z charakterkiem, który nie jest utożsamiany z chamstwem. Jest ambitna i inteligentna; nie są to puste słowa, bo Kate wielokrotnie poprzez słowa i czyny udowadnia swoją wartość na stronicach powieści. Nie stworzono jej tylko po to, by była pustą lalą dla Drew. Panna Brooks jest równorzędną partnerką i nie daje sobą pomiatać.

Powieść kipi od emocji i humoru. Niewątpliwie jest chemia pomiędzy głównymi bohaterami, co sprawia, że z zainteresowaniem obserwuje się ich romansowo-biznesowe potyczki. A jeśli już przy romansie jesteśmy... Nie można zapomnieć o scenach erotycznych. Autorka nie naszpikowała nimi powieści, pojawia się za to kilka dość wymownych zbliżeń. Są one napisane poprawnie, widywałam większe koszmarki, choć zdarza się, że Drew używa określeń, które zupełnie nie pasują do atmosfery zmysłowości. Chase powinna popracować nad stylem, by erotyczny opis w ustach głównego bohatera czasem nie brzmiał aż tak prosto – żeby nie powiedzieć prostacko.

Wspomniałam wcześniej, że Drew ma nietuzinkowe spojrzenie na baśnie. W dużej mierze wiąże się to z jego poglądami na związki damsko-męskie, które po części kształtuje popkultura. Czytelniczka może popłakać się ze śmiechu, gdy mężczyzna zaczyna rozwodzić się nad tym, jak to baśnie i komedie romantyczne piorą mózgi. Z drugiej strony związek Drew i Kate zalicza się w poczet bajek – nowoczesnych, pieprznych, ale zawsze bajek. W samej fabule pojawia się kilka małych, nieszablonowych rozwiązań, co zdecydowanie czyni lekturę bardziej interesującą. W przypadku „Zaplątanych” czytelniczka nie jest po raz kolejny skazana na błędne koło kłótni i przeprosin. Mocno wpisując powieść w konwencję komedii romantycznej, Chase zrezygnowała z wątku traumy, tak uwielbianego przez inne autorki romansów. Nie ma w powieści bohaterów, którzy skrywają mroczne sekrety i czynią z nich trzeciego uczestnika związku. Nie ma problemów psychicznych, nie ma zmagania się z dawnymi krzywdami czy toksycznych relacji. Drew nie jest skrzywdzony, Kate nie jest współuzależnioną ofiarą, która daje sobą pomiatać. Pół biedy, gdy autorki wiedzą, jak sobie radzić z taką tematyką, niestety wiele z nich traktuje to jako pogłębienie erotycznej strony powieści. „Zaplątani” przynoszą czytelniczkom długo wyczekiwaną przerwę od sztucznych, nieudanych dramatów.

„Zaplątani” to zdecydowanie lepsza wersja „Pięknego drania” Christiny Lauren czy „Dotyku Crossa” Sylvii Day. Emma Chase pokonała konkurencję i udowodniła, że biurowy romans, przystojny biznesmen w garniturze i erotyczne napięcie stanowią mieszankę, z której nadal można coś wykrzesać. Chase nie wystrzegła się wtórności, ale miała dość umiejętności, by wiedzieć, kiedy może ją zatuszować, a kiedy wykorzystać na swoją korzyść. Duże dawki humoru, chemia pomiędzy Drew i Kate oraz ich wdzięk sprawiają, że powieść pochłania się błyskawicznie i czeka się na następny tom serii. Jeśli szukacie lekkiego, przyjemnego romansu, który jednocześnie Was rozbawi, rozgrzeje wyobraźnię i pozwoli całkowicie się odprężyć, to dobrze trafiłyście.  

Natalia Lena Karolak