Przyznam szczerze, że podczas odpowiedzi na historii samo się mi cisnęło na usta poinformować mojego nauczyciela, że ostatni król Polski nie zawdzięczał swojego urzędu wolnej elekcji, ale rosyjskiej carycy-nimfomance, z którą sypiał. Niewątpliwie Królewskie skandale zapadają w pamięć. Czytając tę książkę czasami śmiałam się do łez, a czasem moje serce zalewała fala współczucia lub obrzydzenia. Nie można jej odmówić tego, że jest szalenie wciągająca, mimo iż momentami przyprawia o mdłości. To, co wyraźnie rzuca się w oczy biorąc pod uwagę język, jakim jest napisana, określam jako dar od Boga. Michael Farquhar to człowiek, który powinien pisać książki. Całość jest błyskotliwa, zabawna i z wystarczającą dawką wyczucia, tak że nie ma wręcz możliwości by książka się dłużyła. Jedyny boleśnie dokuczający mi szczegół to forma jaką Farquhar ostatecznie nadał swojej pracy.Wszystkie wątki są okropnie pozrywane więc, przykładowo z części I dowiesz się jak wybredny był król Jerzy w kwestii seksualnych partnerek, z II dlaczego jadł i pił ponad miarę, a z kolei z części III jaki to miało wpływ na jego syna. Brnąc przez kolejne rozdziały przyszło mi do głowy, że gdybym chciała napisać kompletną antologię królewskich ekscesów choć jednego władcy nie przestawałabym kartkować tej książki. Całość królewskiego życiorysu, jakiegokolwiek monarchy została bezlitośnie rozbita na kawałki i opisana w formie krótkich opowiadań we wszystkich rozdziałach książki, no chyba że akurat jakiś władca nie spełniał wymagań przynależności do kategorii typu ,,Ci sfrustrowani" ,,Ci zboczeni". Może wydać się wam to dziwne, ale mnie powtarzające się przypisy ,,Reszty dowiesz się z części x na stronie y" po pewnym czasie zaczęły doprowadzać do szału. Zaczęłam więc nie zwracać na nie uwagi, i doszłam do wniosku, że jeśli każdy kolejny rozdział Królewskich skandali potraktować jako jednorazowe, nie mające ŻADNEJ kontynuacji opowiadanie, to lektura staje się o wiele lżejsza i przyjemniejsza. Ostatecznie pomimo wkurzającej budowy, podczas czytania bawiłam się świetnie i uważam tą pozycję za godną polecenia każdemu kto ma zwyczajnie dość słuchania o np.reformach Piotra I, za to chętnie dowiedziałby się dlaczego nie lubił kochanki swojego syna.

Przyznam szczerze, że podczas odpowiedzi na historii samo się mi cisnęło na usta poinformować mojego nauczyciela, że ostatni król Polski nie zawdzięczał swojego urzędu wolnej elekcji, ale rosyjskiej carycy-nimfomance, z którą sypiał. Niewątpliwie Królewskie skandale zapadają w pamięć. Czytając tę książkę czasami śmiałam się do łez, a czasem moje serce zalewała fala...