Książki dla młodzieży rzadko są niegrzeczne i bezpruderyjne. Jednym z bardziej odważnych tytułów, jaki przychodzi mi do głowy, jest „Miłość bez końca” Scotta Spencera, której bohaterowie – para nastolatków – spędzają czas niemal wyłącznie na uprawianiu seksu. W „Will Grayson, Will Grayson” seksu jako tako nie ma, ale sama książka traktuje o seksualności. Jej bohaterami są bowiem, ni mniej, ni więcej, nastoletni homoseksualiści. Rzecz zupełnie wyjątkowa na rynku książki dla młodzieży, choć nie idealna, bo na wskroś amerykańska, a przez to trochę niewiarygodna,.

W książce napisanej przez dwójkę autorów, Johna Greena i Davida Levithana przeplatają się losy dwóch Willów Graysonów. Pierwszy, stworzony przez Johna Greena, to spokojny chłopak, który stracił swoją Paczkę Przyjaciół po tym jak jawnie wyraził sympatię dla Kruchego Coopera, zdeklarowanego geja, który właśnie przygotowuje szkolny musical o swoim życiu. Drugi Will Grayson, wykreowany przez Davida Levithana, to zbuntowany chłopak, cierpiący na depresje, bojący się przyznać, że jest gejem. Flirtuje w Internecie z niejakim Isaackiem, nie mając pewności czy jest on tym, za kogo się podaje. Pewnego dnia losy dwóch Willów Graysonów się przecinają i to w miejscu dość specyficznym – sex shopie. W tym miejscu książka nabiera tempa i dalej jest już iście po „greenowsku”, a więc bohaterowie wspierani przez swoich przyjaciół muszą stawić czoło problemom - związanym z uczuciami i nie tylko.

„Will Grayson, Will Grayson” to książka, która przesiąknięta jest amerykańskim stylem bycia i życia. Problemy z tożsamością, seksualnością, miłością – to problemy uniwersalne dla wszystkich nastolatków. Ale jak to u Greena bywa – za dużo tu przesady, dramatyzmu, lukru, a za mało wiarygodności. Motyw, wokół którego koncentruje się zasadnicza część akcji, czyli organizacja musicalu opartego o życie Kruchego jest tak „amerykański”, zupełnie nie przystający do polskiej rzeczywistości (gdzie szkoły na pewno są bardziej homofoniczne), że może co najwyżej irytować. Irytować może zresztą więcej faktów: używanie przez Levithana wyłącznie małych liter, silące się na śmieszność, trochę obsceniczne teksty musicalowych piosenek (nie sądzę, że to tylko wina tłumaczenia) czy postaci niemożliwie wyrozumiałych i tolerancyjnych rodziców bohaterów. Jest tu jednak także to, za co lubimy książki Johna Greena – ciekawe przemyślenia (nawet jeśli czasem trącą banałem), prawdziwa, silna przyjaźń i bezinteresowna miłość. Wszystko nieco wyidealizowane, ale dzięki temu podnoszące na duchu.

Zawsze zastanawiałam się, jak to się udaje – wspólne napisanie książki przez dwóch autorów. John Green i David Levithan zdradzają nieco na ten temat w zamieszczonej na końcu książki rozmowie. Sukcesem jest to, że choć każdy z nich napisał swoją część, powołał do życia swojego Willa Graysona i zrobił to w swoim stylu, to jednak obydwie części bardzo dobrze się uzupełniają i trzymają podobny poziom. I tu i tu mamy do czynienia z ciekawie skonstruowanymi bohaterami, którzy są najmocniejszymi atutami książki, a fabuła w żadnym miejscu się nie rozjeżdża.

Książka Greena i Levithana jest bajką. Oryginalną i irytującą. To nierealna historia, która może podobać się amerykańskim dzieciakom karmionym podobnymi historiami przez MTV, ale już niekoniecznie polskim, żyjącym w zupełnie innej mentalności. Z tą książką jest jak z kotem Schrӧdingera, żeby posłużyć się pojawiającą się w niej metaforą: tak jak kot w pudełku jest jednocześnie żywy i martwy, tak „Will Grayson, Will Grayson” jest jednocześnie dobry i zły. Jaki będzie dla Ciebie, o tym, Czytelniku, musisz przekonać się sam.

Malwina Sławińska