Tę książkę mógł napisać tylko Włoch - syn kraju, w którym, podobnie jak w Polsce, osoby duchowne darzy się szczególną atencją, ale gdzie zdarza się też, że np. w kolorowych pismach strony ze zdjęciami roznegliżowanych obfitych panien sąsiadują ze stronami, z których uśmiecha się papież. I nikt z tego powodu, dodajmy koniecznie, nie organizuje marszów "za" czy "przeciw", nie powołuje specjalnych komisji do zbadania sprawy ani nie zwołuje nadzwyczajnych posiedzeń parlamentu, podczas których najprawdziwsi w kraju chrześcijanie przemawialiby ekstatycznym głosem, zarazem tryskając jadem i zapluwając się swoim świętym oburzeniem, broniąc wiary i wartości moralnych - do czego, kto wie, czy nie doszłoby nad Wisłą.

Konklawe. A zatem święte miejsce i zgromadzeni w nim najwyżsi dostojnicy kościelni. Odcięci od świata, mają wyłonić ze swego grona tego, który stanie się najpierwszy i najważniejszy w świecie chrześcijańskim. Zadanie nigdy nie jest łatwe, tym razem jednak okaże się szczególnie trudne do wypełnienia. Na skutek zmieniających się "układów sił" i ciągle nowych pomysłów na osobę nowego papieża, przymusowe odosobnienie przedłuża się ponad miarę, a wkrótce zgromadzonych w Watykanie zaczną nękać zjawiska dziwaczne i zupełnie niewytłumaczalne. Doprowadzi to do coraz większego rozprzężenia i chaosu pośród dostojnego zgromadzenia, nasilając frustrację i zniecierpliwienie purpuratów, zmęczonych liczoną już na miesiące klauzurą. Czy niesamowite zajścia rzeczywiście są dziełem Złego, jak się w Watykanie już otwarcie powiada, czy może jednak jest to znak od Boga, który próbuje nieco potrząsnąć swymi sługami, aby obudzić w nich wrażliwość, pokorę, zmusić do odnalezienia w sobie niewinności dziecka, które do wiary podchodzi z otwartym sercem, bez patrzenia na jakiekolwiek interesy, i przypomnieć, że powinnością pasterza jest przede wszystkim stać przy swym stadzie?

Możliwe, że książką poczują się dotknięte osoby mocno wierzące, emocjonalnie związane z Kościołem, uznając ją za obrazoburczą krotochwilę. Istotnie, autor miejscami obchodzi się ze swymi bohaterami bez nadmiernej rewerencji, brak w tym jednak szyderstwa, złośliwości. Stawiając hierarchów w tak niezwykłym i trudnym położeniu, odkrywa ich człowieczeństwo, pokazuje, że pod szatą kościelną każdy pozostaje człowiekiem, ze swymi słabościami, wadami, śmiesznostkami. Książka, miejscami nieodparcie zabawna, wydała mi się jednak przesycona sympatią do tych ludzi, w gruncie rzeczy ani lepszych, ani gorszych od nas, a śmiech jest środkiem do przybliżenia ich nam. Bo gdzieś na marginesie powieść porusza też problem oddalenia Kościoła od ludzi, nienadążania za zmieniającymi się czasami, zastania w przestarzałych już zasadach i trzymania się mocno zatęchłych formuł.

Patrząc na papieża Franciszka, pierwszego tak pełnego skromności i tak naprawdę zwróconego ku ludziom (właśnie: ku ludziom, a nie jedynie ku wiernym), po cichu zadaję sobie pytanie, czy podczas konklawe przed trzema laty jednak jakieś szczury nie przebiegły gdzieś korytarzami Watykanu...

Tę książkę mógł napisać tylko Włoch - syn kraju, w którym, podobnie jak w Polsce, osoby duchowne darzy się szczególną atencją, ale gdzie zdarza się też, że np. w kolorowych pismach strony ze zdjęciami roznegliżowanych obfitych panien sąsiadują ze stronami, z których uśmiecha się papież. I nikt z tego powodu, dodajmy koniecznie, nie organizuje marszów "za" czy...