Rok 2022 uznaję rokiem Ireny Kwiatkowskiej i basta! Tak mogę żartobliwie powiedzieć, czytając w tym roku kolejną książkę Jej poświęconą. Cóż, w rezerwie pozostała jeszcze książka „Kwiatkowska. Żarty się skończyły” autorstwa Marcina Wilka. Pamiętam pierwsze wydanie „Znanych sprawców”, które robiło wtedy okazałe wrażenie, zarówno od strony treści, jak również edytorskiej. Trzecia edycja, z 2016 roku, jest dalece skromniejsza, wręcz niepozorna. Inny format, inna czcionka, mniej światła w tekście, przez co niektóre cytaty bądź wypowiedzi są mało czytelne.
Inaczej też odbieram tekst Pana Romana Dziewońskiego, przeczytany ponownie po upływie prawie 20 lat. To z pewnością prawdziwa kopalnia diamentowych wspomnień o teatrze oraz świecie kabaretu, którego już nie ma. Pokolenia z lat 60-tych żyły legendą artystów z czasów międzywojennych, mnie pozostała nostalgia za znakomitą grupą aktorów, która swą grą bawiła publiczność w latach 60-tych i 70-tych XX wieku. Dziś za mało myślenia, za dużo wymyślania i nie ma miejsca na subtelności oraz dobre rzemiosło, jak ze smutkiem pisze Autor.
Też tęsknię za dawnym kinem i teatrem, kiedy aktorzy epatowali znakomitą dykcją i zrozumieniem tekstu, a przecież z tego słynęła Pani Irena. „Tytan pracy, szczyt obowiązkowości, Niagara talentu” – te słowa słynnego „Dudka” Dziewońskiego chyba najlepiej oddają, jaka była Irena Kwiatkowska, o czym przekonamy się niemal na każdej stronie tej książki. Obawiam się, że etos dobrej pracy, punktualność, systematyczny trening nad własnymi niedoskonałościami, przechodzi powoli do lamusa.
Tak, niewątpliwie czyta się tę publikację niezwykle dobrze, jest pysznie i wciągająco, aczkolwiek… Po latach od poprzedniej lektury zauważam, że osoba Pani Ireny jest mniej widoczna, jest w cieniu, została zręcznie wkomponowana w świat tamtego teatru. Że więcej tu przeglądu repertuaru teatralnego, że więcej tu wypowiedzi koleżanek i kolegów, które dotyczą raczej całokształtu ówczesnego życia scenicznego. Bardzo niewiele dowiemy się o życiu prywatnym Aktorki. Pośrednio wynika to z postawy bohaterki książki, która bagatelizowała swoją działalność artystyczną, ujmując rzecz w krótkich słowach: „Na co to komu. Było, minęło”. Tak, ulotna jest sława aktorska, istnieje tak długo jak mocna bywa pamięć widzów. Czytajmy i pamiętajmy…

Rok 2022 uznaję rokiem Ireny Kwiatkowskiej i basta! Tak mogę żartobliwie powiedzieć, czytając w tym roku kolejną książkę Jej poświęconą. Cóż, w rezerwie pozostała jeszcze książka „Kwiatkowska. Żarty się skończyły” autorstwa Marcina Wilka. Pamiętam pierwsze wydanie „Znanych sprawców”, które robiło wtedy okazałe wrażenie, zarówno od strony treści, jak również edytorskiej....

Sądząc po objętości książki, spodziewałam się znaleźć w niej mnóstwo ciekawostek z życia aktorki. Jednak wcale niczego nadzwyczajnego tam nie wyczytałam. Jak na biografię sławnej osoby, dosyć nudna. Napisana jakoś bez polotu i pomysłu.

Sądząc po objętości książki, spodziewałam się znaleźć w niej mnóstwo ciekawostek z życia aktorki. Jednak wcale niczego nadzwyczajnego tam nie wyczytałam. Jak na biografię sławnej osoby, dosyć nudna. Napisana jakoś bez polotu i pomysłu.

Nudy na pudy! Opasłe tomiszcze, cegłówka, ale z tej książki nie dowiemy się właściwie nic o prywatnym życiu dorosłej Ireny Kwiatkowskiej (o dzieciństwie i dorastaniu trochę jest). Same role teatralne, i to najczęściej opowiedziane przez ojca autora, "Dudka" Dziewońskiego. O "Wojnie domowej" czy "Czterdziestolatku" są wzmianki na 1/4 strony - dosłownie kilka zdań.
Wg mnie książka powinna nazywać się "Role teatralno-kabaretowe Ireny Kwiatkowskiej", nie straciłbym wtedy 10zł + kosztów wysyłki.
Dałem 4 gwiazdki głównie za zdjęcia, w tym jedno zdjęcie-petardę z 1946 r., na którym pani Kwiatkowska widnieje u boku Artura Młodnickiego. Jest ubrana w sukienkę na ramiączka, pod którą nie ma biustonosza. Naprawdę dużo widać - ogromne zaskoczenie i uczta dla oka :)

Nudy na pudy! Opasłe tomiszcze, cegłówka, ale z tej książki nie dowiemy się właściwie nic o prywatnym życiu dorosłej Ireny Kwiatkowskiej (o dzieciństwie i dorastaniu trochę jest). Same role teatralne, i to najczęściej opowiedziane przez ojca autora, "Dudka" Dziewońskiego. O "Wojnie domowej" czy "Czterdziestolatku" są wzmianki na 1/4 strony - dosłownie kilka zdań.
Wg mnie...

Biografia będąca odzwierciedleniem życia niezwykłej kobiety – Pani Ireny Kwiatkowskiej. Osoby, której przyszło żyć w „ciekawych czasach”. Poznajemy ją jako interesującą, niezmanierowaną artystkę, mającą dystans do samej siebie i swoich sukcesów. Wielu z nas pamięta ją jako bohaterkę „Wojny domowej”, „Zmienników”, a przede wszystkim niezapomnianą postać z „Czterdziestolatka” - „kobietę pracującą, która żadnej pracy się nie boi” i chyba rzeczywiście taka była. Jako aktorka potrafiła zagrać wszystko:
„«Będziesz grała główną rolę» - powiedział Iwo Gall. «Tak?! To co będę grała? » - zapytałam. «Świerszcza. Szara sukienka. Kominek. Będziesz stała obok. I nic nie mówiła. Ani jednego słowa»”. Zagrała. Zasłynęła nie tylko jako aktorka filmowa, ale także, a może przede wszystkim jako niezastąpiona interpretatorka utworów K.I. Gałczyńskiego, mistrzyni monologów. Profesjonalistkę, perfekcjonistkę a jednocześnie żywiołową, serdeczną osobę.
W pierwszych dniach wojny budowała barykady. W czasie Powstania Warszawskiego pracowała jako łączniczka. Imała się różnych prac, aby tak jak inni przetrwać, a jednocześnie tak jak inni artyści prowadziła jeszcze inną walkę z okupantem – kulturalną.
Dodatkowym tomem tego opracowania jest również to, że dostarcza czytelnikowi sporą dawkę wiedzy na temat historii polskiego kabaretu.

Biografia będąca odzwierciedleniem życia niezwykłej kobiety – Pani Ireny Kwiatkowskiej. Osoby, której przyszło żyć w „ciekawych czasach”. Poznajemy ją jako interesującą, niezmanierowaną artystkę, mającą dystans do samej siebie i swoich sukcesów. Wielu z nas pamięta ją jako bohaterkę „Wojny domowej”, „Zmienników”, a przede wszystkim niezapomnianą postać z „Czterdziestolatka”...

Irena Kwiatkowska - dzisiaj nie ma już takich Artystów. Niestety książka nie była taka jak myślałem. Jak dla mnie jakaś taka chaotyczna, "przeładowana".

Irena Kwiatkowska - dzisiaj nie ma już takich Artystów. Niestety książka nie była taka jak myślałem. Jak dla mnie jakaś taka chaotyczna, "przeładowana".

No cóż. Z sympatii dla pani Ireny przebrnęłam. Ale nie było łatwo. Nudnawo - bo głównie składa się ta książka z peanów na cześć Aktorki wypowiadanych przez innych a w niewielkim stopniu mówi o niej.
Już przy pierwszym Wielkim Aktorze mówiącym, że była nad wyraz obowiązkowa, pracowita i punktualna dotarło to do mnie. Przy drugim się utrwaliło. Przy trzecim zrozumiałam, że najwyraźniej autor zakłada jakąś misję wychowawczą.
Przy kolejnych warczałam.

Rozumiem, że to charakter bohaterki, jej skromność i życzenie ograniczenia detali życia w tej opowieści spowodowały taki, a nie inny, sposób prowadzenia narracji. Ale w pewnym momencie miałam wrażenie, że celem nie jest uhonorowanie Pani Ireny, tylko zacytowanie wszystkich, którzy zechcieli coś o niej powiedzieć, przy okazji najchętniej wtrącając długawe dygresje o sobie samym.
Czytało się kiepsko. I jestem zawiedziona.

No cóż. Z sympatii dla pani Ireny przebrnęłam. Ale nie było łatwo. Nudnawo - bo głównie składa się ta książka z peanów na cześć Aktorki wypowiadanych przez innych a w niewielkim stopniu mówi o niej.
Już przy pierwszym Wielkim Aktorze mówiącym, że była nad wyraz obowiązkowa, pracowita i punktualna dotarło to do mnie. Przy drugim się utrwaliło. Przy trzecim zrozumiałam, że...

Niniejsza książka to zdecydowanie nie sucha biografia znanej osoby. To coś zupełnie innego. Oczywiście znajdziemy tu informacje o pani Kwiatkowskiej, jej życiu i twórczości. Istnieje jednak jeszcze sprytnie wplecione tło dla biografii artystki. Dzięki temu książkę czyta się z pewnością bardzo przyjemnie i z zainteresowaniem.
Powiedziałabym, że jest to historia aktorstwa "tamtych" lat, historia teatru. Bogata, skrupulatnie napisana i przemyślana. Taki wehikuł czasu dla nas - czytelników i dla samej aktorki - w chwili wywiadu. Sama Pani Irena Kwiatkowska bardzo swobodnie podeszła do rozmowy o sobie i swej twórczości. Bez udawania i sztuczności. Za to z rezerwą i dużym dystansem do samej siebie.
Nie będę tu wypisywać życiorysu artystki, bo tego znajdziemy mnóstwo w Internecie. Skupię się na innych kwestiach niniejszej książki. Chociażby na tym, jak postrzegana była p. Kwiatkowska. Z pewnością, tym co zapamiętałam po przeczytaniu, jest z całą pewnością fakt, że była ona mistrzynią monologów. Monolog jest ciężką sztuką. Rozmowa z samym sobą nie jest bowiem błahostką. Wręcz przeciwnie - to sztuka wielkiego formatu. P. Irena doskonale sobie z nią radziła. Zawsze była przygotowana do swojego występu. Wiele czasu temu poświęcała. To zaowocowało sławą i ogromną przychylnością widzów, ale również kolegów z pracy. Posiadała coś, czego brakuje często artystom scenicznym - była sobą z naturalnym dystansem do własnego "ja".

Niniejsza książka to zdecydowanie nie sucha biografia znanej osoby. To coś zupełnie innego. Oczywiście znajdziemy tu informacje o pani Kwiatkowskiej, jej życiu i twórczości. Istnieje jednak jeszcze sprytnie wplecione tło dla biografii artystki. Dzięki temu książkę czyta się z pewnością bardzo przyjemnie i z zainteresowaniem.
Powiedziałabym, że jest to historia aktorstwa...

Choć nie należę do pokolenia, które może pamiętać okresy świetności kariery Pani Ireny, ale będąc dzieckiem zawsze chętnie z mamą oglądałam "Czterdziestolatka", "Wojnę domową" i "Zmienników". Podziwiałam wtedy tę energiczną i żywiołową kobietę, a w pamięci zapadła mi na zawsze "Kobieta pracująca która żadnej pracy się nie boi". Z tego powodu, bardzo chętnie przeczytałam książkę na jej temat.

W zasadzie rozpoczynając czytanie spodziewałam się typowej biografii jakich wiele na naszym rynku. I niewiele mnie w tej kwestii zaskoczyło. Książka okazała się miksem przytoczonych przez autora wypowiedzi i tekstów Pani Ireny oraz jego własnych komentarzy i opisów. Było to z jednej strony bardzo ciekawe, ale czasami czytając ciągiem, gubiłam się czy są to słowa Pani Kwiatkowskiej czy autora. Zdarzało mi się też lekko gubić w całej fabule, ale nie było to nagminne i częste. Poza tym całość czytało się dość płynnie i sprawnie.

Przeszkadzało mi to, że czcionka była dość drobna. Wiadomo, nie był to typowy maczek, ale uważam że mogłaby być odrobinę większa. Dla mnie jako osoby mającej problemy ze wzrokiem, było lekkim utrudnieniem czytanie tego typu czcionki. Jednak plusem tego wydania jest fakt, iż tekst został urozmaicony poprzez zdjęcia z teatru planów zdjęciowych.

Podobało mi się też to, że autor skupił się z dużej mierze na karierze Pani Ireny. Nie wnikał głęboko w jej życie prywatne i nie zagłębiał się w treści które nie powinny być podane do informacji publicznej. Wiadomo, że nikt nie chciałby by jego tajemnice dotarły do szerokiego grona osób.

Książka o Irenie Kwiatkowskiej jest niewątpliwie dobrą książką dla osób które interesują się polskim kinem, jego historią i postaciami z nim związanymi. Dla osób mniej zainteresowanych będzie to ciekawa lektura o niesamowitej i inspirującej kobiecie. Jedno jest pewne- nie rozpoczynajcie czytania nie wiedząc kim jest Irena Kwiatkowska! :)

Choć nie należę do pokolenia, które może pamiętać okresy świetności kariery Pani Ireny, ale będąc dzieckiem zawsze chętnie z mamą oglądałam "Czterdziestolatka", "Wojnę domową" i "Zmienników". Podziwiałam wtedy tę energiczną i żywiołową kobietę, a w pamięci zapadła mi na zawsze "Kobieta pracująca która żadnej pracy się nie boi". Z tego powodu, bardzo chętnie przeczytałam...

http://zacofany-w-lekturze.pl/2016/05/o-kobiecie-pracujacej-roman-dziewonski-irena-kwiatkowska-i-znani-sprawcy.html

http://zacofany-w-lekturze.pl/2016/05/o-kobiecie-pracujacej-roman-dziewonski-irena-kwiatkowska-i-znani-sprawcy.html

http://majkabloguje.blogspot.com/2016/06/recenzja-129-roman-dziewonski-irena.html

W końcu jestem po sesji. Nie mogłam doczekać się tego dnia kiedy będę mogła odłożyć wszystkie notatki i zająć się czytaniem i prowadzeniem bloga. Czuję, że trochę go zaniedbałam, a jakby tego było mało gdzieś wyparowała moja karta ze zdjęciami i jestem trochę jak bez ręki, bo nie będę mogła pokazać dokładnie jak książka się prezentuje i jaka jest śliczna. Panią Irenę doskonale pamiętam i znam. To ulubiona aktorka mojej mamy. Ponadto to przecież znana wszystkim Kobieta Pracująca, która żadnej pracy się nie boi. Była wspaniałą, utalentowaną, kochaną i bardzo mądrą kobietom.

Autor: Roman Dziewoński
Tytuł: Irena Kwiatkowska i znani sprawcy
Seria: -
Wydawnictwo: Szelest
Strony: 375

Jeśli myślicie, że książka to tylko biografia o Irenie Kwiatkowskiej to niestety, ale muszę was rozczarować, ponieważ to zupełnie coś innego. To nie tylko biografia, która przybliża nam życiorys pani Ireny, ale i spora ilość informacji o jej twórczości. Autor w mistrzowski sposób napisał tę biografię, ponieważ przez to lekkie pióro książkę czyta się niezmiernie szybko. I choć jestem osobą, która nie mogła uczestniczyć w jakiś sposób w rozwoju kariery pani Ireny, to moi rodzice już mogą trochę bardziej się wypowiedzieć na ten temat. To właśnie dzięki nim wiem, w których serialach grała i co najważniejsze, chętnie je oglądałam. Mówię tutaj o kultowych serialach takich jak: „Czterdziestolatek”, „Wojna domowa” czy „Zmiennicy”. Każdy z nich ma swój indywidualny styl i widać w nich tak jak zostało to opisane w książce jaką kobietą była pani Kwiatkowska. Słynny cytat kobiety pracującej, chyba więcej nie muszę pisać?

Oprócz biografii, na której oparł się autor czytamy o wypowiedziach i tekstach artystki. Mamy odniesienie do wielu spraw, które były dla niej w życiu ważne. Nie miałam też większego problemu z odróżnieniem kiedy autor wtrąca swoje trzy grosze, a kiedy czytamy np. wypowiedzi autorki. Dzięki takim małym zabiegom wprowadzonym w książkę wydaje się ona bardziej atrakcyjna i ciekawsza. Podobało mi się, że jej kariera została ukazana z każdej możliwej strony, dzięki temu możemy zauważyć jak ta praca jest ciężka i nie takimi pięknymi różami została usłana. Wiele z tych informacji nie naruszały prywatności co jest wielkim plusem, ponieważ ostatnio kiedy czytałam podobną książkę biograficzną czułam się zniesmaczona. Autor pisząc sylwetkę tej przecudownej kobiety przemyślał wszystko i ułożył każdą informację tak by była to logiczna i spójna wypowiedź na ten temat.

„Irena Kwiatkowska i znani sprawcy” to bardzo dobra książka, która z pewnością spodoba się tym, którzy kochają polskie kino. Książka na pewno trafi w gusta osób, które są nieco starsze ode mnie bądź są w wieku moich rodziców. Jest to ciekawa lektura która jest jedną wielką inspiracją, która pokazuje, że wszystko w życiu jest możliwe jeśli bardzo się tego chce. I mimo że pani Ireny nie trzeba przedstawiać, to uwierzcie, że po przeczytaniu tej książki będziecie mocno zdziwieni tak jak ja.

P.S. Moja mama powiedziała, że mi ją zabiera i nie odda. Coś czuję, że lektura pochłonie ją do reszty :)

http://majkabloguje.blogspot.com/2016/06/recenzja-129-roman-dziewonski-irena.html

W końcu jestem po sesji. Nie mogłam doczekać się tego dnia kiedy będę mogła odłożyć wszystkie notatki i zająć się czytaniem i prowadzeniem bloga. Czuję, że trochę go zaniedbałam, a jakby tego było mało gdzieś wyparowała moja karta ze zdjęciami i jestem trochę jak bez ręki, bo nie będę mogła...