Odłóż tarczę i miecz.

Odłóż tarczę i miecz.

Ona jest przyjacielem moich myśli. Zbiera mnie w sobie, człowieku. Z tych części, którymi jestem, składa mnie i daje mi siebie we właściwym porządku. Wiesz - dobrze jest mieć kobietę, która jest przyjacielem twoich myśli.

Ona jest przyjacielem moich myśli. Zbiera mnie w sobie, człowieku. Z tych części, którymi jestem, składa mnie i daje mi siebie we właściwym ...

Biali uważali, że bez względu na obycie pod skórą każdego Murzyna kryje się dżungla. Szybki prąd nieokiełznanych rzek, krzyki i skoki pawianów, śpiące węże, zabarwione na czerwono dziąsła spragnione ich słodkiej krwi. W pewnym sensie - myślał - mieli rację. Im badziej kolorowi starali się wszelkimi siłami przekonać białych, jak są łagodni, inteligentni i sympatyczni, jak ludzcy, im bardziej pragnęli białym wytłumaczyć coś, co w ich oczach było oczywiste, tym gęstsza i bardziej nieprzebyta rosła w nich dżungla. Ale nie była to dżungla, jaką czarni przywieźli tutaj ze sobą z innego (nadającego się do życia) miejsca. To biali ją w nich zasadzili. I rosła ta dżungla. Rozprzestrzeniała się. Rozrastała się w nich przez całe życie, a nawet po śmierci, aż w końcu zaatakowała białych, którzy ją stworzyli. Tknęła każdego z nich. Zmieniła ich i przeobraziła. Sprawiła, że stali się krwiożerczy, głupi, gorsi, niż chcieli być. Tak ich przeraziła ta dżungla, którą sami stworzyli. Pod ich białą skórą zamieszkał wrzeszczący pawian; ich dziąsła zrobiły się czerwone.

Biali uważali, że bez względu na obycie pod skórą każdego Murzyna kryje się dżungla. Szybki prąd nieokiełznanych rzek, krzyki i skoki pawian...