Już dawno nie zdarzyło mi się sięgnąć po żadną książkę tak spontanicznie.
Zwróciłam na nią uwagę dzięki jednej z użytkowniczek lubimyczytac.pl którą obserwuję. Jej emocjonalna opinia na jej temat zachęciła mnie tak skutecznie do sięgnięcia po nią, że bez wachania zaczęłam czytać praktycznie natychmiast, nie przejmując sie nawet tym, że na warsztacie mam jeszcze coś innego.
Harriet i Dawid wzbudzili moją sympatię od samego początku. Młodzi ludzie, którzy doskonale wiedząc czego chcą, odrazu zabrali się do rezlizowania swoich marzeń. A co było ich marzeniem? Otóż dom pełen dzieci. Tak wyobrażali sobie pełnię szczęścia. I mimo że ich bliscy nie ukrywali swojego sceptycyzmu i kręcili nosem na zbyt duży dom, zbyt szybkie decyzje młodych i zbyt prędkie rozmnażanie się, oni w ten sposób się spełniali i czuli że to jest właśnie to czego chcą.
Los zdaje się sprzyjać młodemu małżeństwu. Mimo że Harriet nie najlepiej znosi ciąże, to dzieci rodzą się zdrowe i piękne. Życie rodzinne kwitnie, dom jest pełen ludzi chcących się ogrzać w blasku domowego ogniska a Harriet i Dawid są przeszczęśliwi. Aż do czasu kiedy Harriet zachodzi w ciąże po raz piąty i tym razem znosi to o wiele gorzej. Dziecko rodzi się przed terminem i już od samego początku okazuje się że ich życie nie będzie już takie samo.

„Piąte dziecko” to bolesna książka. Porusza bardzo trudny temat jakim jest miłość macierzyńska – jej blaski, radości, smutki i trudy. Przed wszystkim trudy. Czytając ją, mimo że na początku troche zazdrościłam tego jak Harriet i Dawidowi pięknie układa się życie to cały czas miałam też wrażenie, gdzieś głęboko pod skórą, że to zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Że przecież wredny los nie lubi, kiedy ktoś jest zbyt szczęśliwy...

Tak niewielka książeczka a zawiera w sobie calą gamę emocji. Otwiera oczy na to jak czuje się matka która urodziła „dziwne dziecko” – opuszczona, obwiniona, samotna. Jak czuje sie ojciec, który nie potrafi to dziecko uznać, jednocześnie cierpiąc na myśl o pozostałych dzieciach które zostają pozbawione miłości matki bo ta skupia się całkowicie na wymagajacym, najmlodszym dziecku. Jak czuje się rodzeństwo które chce poznać swojego brata a ten skutecznie ich od siebie odstrasza. I w końcu – jak czuje się Ben? Czy wogóle coś czuje? Co dzieje się w jego głowie?
Chcecie spróbować odpowiedzieć sobie na te i jeszcze wiele innych pytań? Sięgnijcie po tą książkę – zapewniam że jeszcze długo nie będziecie mogli o niej zapomnieć...

Już dawno nie zdarzyło mi się sięgnąć po żadną książkę tak spontanicznie.
Zwróciłam na nią uwagę dzięki jednej z użytkowniczek lubimyczytac.pl którą obserwuję. Jej emocjonalna opinia na jej temat zachęciła mnie tak skutecznie do sięgnięcia po nią, że bez wachania zaczęłam czytać praktycznie natychmiast, nie przejmując sie nawet tym, że na warsztacie mam jeszcze coś...