Wyśniony przeze mnie wizerunek starożytnego świata zatrząsł się od wojny. Szeroko rozlane na epickim dziele plamy krwi, zaburzyły pojęcie sprawiedliwej obrony i niegodziwej napaści. Wyidealizowana na przestrzeni wieków epopeja pokazała, że nie tylko honor się liczy. Dumne serca i nieugięte umysły nie wystarczą aby wygrać konflikt tysiąclecia. Podstęp i spryt są równie ważne jak silne ramiona i szybkie nogi. Jednak kto jest głównym bohaterem tych ponadczasowych zmagań? Czy ludzie coś znaczą w rozgrywających się ku uciesze panów Olimpu wydarzeniach? Czy może to jednak sami bogowie napisali to nieśmiertelne dzieło aby uczcić swoją nieprzemijalność. Przed przeznaczeniem nie ma ucieczki, tak twierdzi Homer. Tak więc żadne zabiegi nie uchronią przed upadkiem nawet najsilniejsze z bóstw. "Iliada" przetrwała, bogowie już nie. Pomnik starożytnej literatury okazał się trwalszy od władców ówczesnego świata.

Są pewne rzeczy z dekalogu "Iliady", które zapamiętam na bardzo długo. Wiem już, że uniknięcie hańby jest ważniejsze od życia. Strach i cofanie się przed zagrożeniem to skaza nie do zmycia. Rany zadane godności znaczą więcej, niż te poniesione w walce przeciw ciału. Wróżba to wyrocznia dla ludzkiego działania. To pod jej wpływem upadają imperia i rodzą się potężni królowie. Zwycięstwo lub śmierć. Liczą się tylko te dwa rozwiązania. Lepiej godnie zejść w podziemia Hadesu, niż tchórzliwie przypominać potomnym o swoim lęku. Serce bez trwogi to prosta droga do chwały. Kto tego nie zapamięta, ten z pewnością znajdzie się na krętych dróżkach Eris prowadzących do chaosu.

Mojra splątała losy nie szczędzących sobie ludzkich namiętności bogów z historią ludzi posiadających boskie zdolności. Człowiecze problemy stały się boskimi a ludzkie przywary przylgnęły do władców Wszechświata. Wojna trojańska to niebiański konflikt w którym ziemskie zwycięstwo lub klęska, mogą oznaczać wywyższenie lub poniżenie boskiego współwinowajcy. To sieć naczyń połączonych w których spragnieni krwi wszechwładni, trzymają na uwięzi starożytne marionetki. Odgłosy bitewnej wrzawy to nie tylko znak wspaniałych pojedynków Hektora i Achillesa. To również dobywające się z nieba tajemnicze odgłosy, okraszone wizualnymi efektami specjalnymi.

Homeryckie porównania stanowią dla mnie przykład najwspanialszych zabytków piśmiennictwa. Zaczerpnięte z życia przyrody opisy, spinają klamrą wyczyny Greków i Trojan, tworząc z nich zestawienia pochodzące wprost z Olimpu. Pisana heksametrem "Iliada" należy do trudnych w odbiorze arcydzieł. Jednak to właśnie zachęca do przekroczenia tak wysoko położonej przez Homera poprzeczki. Idąc coraz wyżej, rozwijamy się a jednocześnie ocieramy o podwaliny całego europejskiego pisarstwa. Dlatego warto sięgać tam, gdzie ludzka pamięć przybiera formę poematu epickiego a archeolodzy ramię w ramię ze starożytnymi pisarzami próbują przybliżyć nam, co tak naprawdę wydarzyło się w Ilionie.

Wyśniony przeze mnie wizerunek starożytnego świata zatrząsł się od wojny. Szeroko rozlane na epickim dziele plamy krwi, zaburzyły pojęcie sprawiedliwej obrony i niegodziwej napaści. Wyidealizowana na przestrzeni wieków epopeja pokazała, że nie tylko honor się liczy. Dumne serca i nieugięte umysły nie wystarczą aby wygrać konflikt tysiąclecia. Podstęp i spryt są równie ważne...