Iliada to opowieść o wojnie, ale nie tylko. Człowieka współczesnego może zadziwić bohaterstwo, brawura i męskość greckich wojowników, którzy całym sercem oddani byli walce w obronie czci własnego narodu. Można sobie tylko życzyć, by współcześni mężczyźni, potrafili choć częściowo czerpać od nich natchnienia. Zwłaszcza, że 9 lat wojny przez porwanie jednej kobiety kilkanaście lat wcześniej to jest dopiero coś... no niby Helena urodą dorównywała boginiom, ale jednak.

Bohaterowie Homera to też nie są wyidealizowane postaci. Popełniają błędy i zdarza im się do nich przyznać (choć bywa i tak, że swoje błędy tłumaczą ingerencją boską, która to miała niby nimi pokierować, patrz Agamemnon). Relacje ludzi z bogami to w ogóle inna bajka.

Bogowie wcale nie są idealni, kłócą się ze sobą, każdy ma na wojnie jakiegoś ulubieńca którego wspiera i w końcu sytuacja przypomina grę. Bogowie sterują ludźmi, udzielając im swoich specjalnych mocy lub chowając "swoich" w chmurze mgły, która pojawia się znikąd, gdy coś im zagraża, a ludzie tylko intuicyjnie przeczuwają, że to chyba była boska ingerencja. Ufają swoim bogom, chociaż ci są zmienni niczym wiatr... fascynujące było obserwowanie ich wzajemnych relacji. Wojna odbywa się jakby na dwóch poziomach ludzkim i boskim.

Czytając Iliadę wychodzimy na wojnę, czyli nie unikniemy realistycznych opisów przepołowionych włócznią głów, pękniętych szczęk, boków i rozlewającej się dookoła rzeki krwi. Czasami wydawało mi się, że Homer byłby dobrym scenarzystą filmów akcji, bo takich scen jak on opisuje to jeszcze na filmach nie widziałam. Czyli podsumowując dużo krwi, potu i łez; honor i przyjaźń, duma i sporo "lotnych słów", które mają krzepić serca wojowników, a w tym Grecy byli mistrzami.

Trudność stanowiło dla mnie kilka fragmentów. Pierwszy, kiedy Homer podaje katalog okrętów przybyłych pod Ilion. Masakra(sic!) Każdy statek, każdy jego dowódca i historia jego życia. Po czym w dalszej części opowieści już większość z nich nie występuje. W ogóle duża liczba greckich imion pojawiających się w tekście spowalnia trochę czytanie. Ponadto czasami w opisie walki Homer również przesadza z podawaniem biografii i opisywaniem historii rodu ludzi, którzy tylko giną i na tym kończy się ich rola w powieści, a my dowiadujemy się czym wsławił się ich ojciec i skąd pochodziła matka. Rozumiem jednak, że to konwencja czasu i w jakiś sposób musieli się ci ludzie odróżniać więc pewnie opowiadali sobie o swoich rodzinach.

Mimo tego zachęcam do przeczytania Iliady. Zwłaszcza w przekładzie Kazimiery Jeżewskiej, który to wydaje mi się dość współczesny i to naprawdę można zrozumieć!!!

Iliada to opowieść o wojnie, ale nie tylko. Człowieka współczesnego może zadziwić bohaterstwo, brawura i męskość greckich wojowników, którzy całym sercem oddani byli walce w obronie czci własnego narodu. Można sobie tylko życzyć, by współcześni mężczyźni, potrafili choć częściowo czerpać od nich natchnienia. Zwłaszcza, że 9 lat wojny przez porwanie jednej kobiety...