Bardzo ciezko sie to czyta -glowna bohaterka bezbarwna. Z kazda strona czulam, ze trace czas.

Bardzo ciezko sie to czyta -glowna bohaterka bezbarwna. Z kazda strona czulam, ze trace czas.

Dziewczyna z polskiej wsi wyrusza podbić wielki świat. Poznaje Szwecję od podszewki. Jako sprzątaczka nie tylko sprząta mieszkania, ale i widzi, co ludzie ukrywają pod dywanami swojego życia.

Dziewczyna z polskiej wsi wyrusza podbić wielki świat. Poznaje Szwecję od podszewki. Jako sprzątaczka nie tylko sprząta mieszkania, ale i widzi, co ludzie ukrywają pod dywanami swojego życia.

Wszyscy faceci w tej książce to świnie lub zboki. Nie jest to zarzut w kierunku autorki. To przerysowanie, oczywiście, ale słuszne. Pisanie jest od tego, aby przerysować. Na czerwono podkreślić. Huknąć, jeśli trzeba. A trzeba.
Przystupa, główna bohaterka, cicha i przezroczysta. I to także jest zabieg celowy. Nie o nią tu chodzi. Ona jest lustrem, w niej się odbijają. Napaleni mężowie. Sfrustrowane żony. Ogłupiałe dzieci. Cały rodzinny kołowrotek, malowany po wierzchu, przyrdzewiały w środku. Kręci się, aż się urwie. Bęc.
Podoba mi się pisanie Plebanek. Szczególnie ta część w Szwecji. Odlotowe obserwacje społeczeństwa. I ta samotność, skandynawska. Krystaliczna. Nie taka przaśna, kapuściana, jak nad Wisłą. Bolą jednak podobnie.

Wszyscy faceci w tej książce to świnie lub zboki. Nie jest to zarzut w kierunku autorki. To przerysowanie, oczywiście, ale słuszne. Pisanie jest od tego, aby przerysować. Na czerwono podkreślić. Huknąć, jeśli trzeba. A trzeba.
Przystupa, główna bohaterka, cicha i przezroczysta. I to także jest zabieg celowy. Nie o nią tu chodzi. Ona jest lustrem, w niej się odbijają....

Bardzo przyjemnie się czyta

Bardzo przyjemnie się czyta

Przystupa to młoda dziewczyna, mieszkająca w biednej wsi gdzieś na Lubelszczyźnie , która została kiedyś brutalnie skrzywdzona jako dziecko. W końcu stamtąd wyjeżdża.
Czytając tę książkę dziewczyna strasznie mnie irytowała. Jest jakaś taka bezbarwna, czasem wydaje się pozbawiona własnych myśli, nie nachodzą ją żadne refleksje. Mówi niewiele, nie wiadomo co myśli, ani co czuje. Podróżuje, pracując robi co do niej należy , słucha i obserwuje. Poznaje ludzi, obnaża ich powierzchowność, głupotę, obłudę i zakłamanie.
Z drugiej strony jest jak rzeka, która płynie ciągle do przodu bez względu jak bardzo ją otoczenie niszczy. Ma tę swoją naturalną siłę, która pomaga jej trwać.

Czasem się trafi odrobina humoru, jak chwila gdy Przystupa w Szwecji jest przesłuchiwana przy pomocy tłumacza, a policjant myśli, że wiersze Mickiewicza są instrukcją dla przestępców...

Przystupa to młoda dziewczyna, mieszkająca w biednej wsi gdzieś na Lubelszczyźnie , która została kiedyś brutalnie skrzywdzona jako dziecko. W końcu stamtąd wyjeżdża.
Czytając tę książkę dziewczyna strasznie mnie irytowała. Jest jakaś taka bezbarwna, czasem wydaje się pozbawiona własnych myśli, nie nachodzą ją żadne refleksje. Mówi niewiele, nie wiadomo co myśli, ani co...

"Przystupa" to historia tytułowej bohaterki, która przenosi się z miejsca na miejsce i zarabia na siebie, głównie sprzątając domy. Razem z nią przypatrujemy się bogatym ludziom o różnych osobowościach i grzeszkach. Odkrywamy także Szwecję z polskiej perspektywy imigranta poszukującego pracy. Doświadczenia Polaków na emigracji często okazują się być przerysowane, jednak nie zmienia to faktu, że czytelnik czyta o nich z zainteresowaniem.

Sama bohaterka przeważnie jest bierna; głównie obserwuje to, co się dookoła dzieje i pozwala, by życie po prostu jej się przytrafiało. Byłam zdziwiona, że mimo braku osobowości u Przystupy, to jednak ta postać przykuwa swoją uwagę.

Zdziwiłam się, że w tej książce tak wiele rzeczy sprowadzało się do seksu. Było tego za dużo, tym bardziej, iż większość sytuacji przekraczało moralne granice.

Język powieści przypominał mi nieco ten, który pojawia się w docenianej literaturze kobiecej. Jest przyjemny do czytania, lecz trzeba przyznać, że do wyszukanych nie należy.

"Przystucha" to interesująca, nieco przesadzona wizja tułaczki młodej Polki pochodzącej ze wsi, napisanej w lekkim stylu, jednak nie pozbawionej też mocniejszych akcentów.

"Przystupa" to historia tytułowej bohaterki, która przenosi się z miejsca na miejsce i zarabia na siebie, głównie sprzątając domy. Razem z nią przypatrujemy się bogatym ludziom o różnych osobowościach i grzeszkach. Odkrywamy także Szwecję z polskiej perspektywy imigranta poszukującego pracy. Doświadczenia Polaków na emigracji często okazują się być przerysowane, jednak nie...

Młoda dziewczyna ma dość życia w swoim nietypowym otoczeniu. Postanawia wyruszyć w świat. Zostaje sprzątaczką. Poznaje wiele dobra ale jest też świadkiem i uczestnikiem złych zdarzeń. Czy po tej tułaczce odnajdzie szczęście?
To moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Powieść wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Jest to studium kobiecych charakterów i próba zdefiniowania kobiecości, która zakończyła się powodzeniem. W centrum umieszczono kobiety, ale w tle pozostają mężczyźni. Wpływają oni bezpośrednio na kobiety, często niszcząc ich życia. Niektóre bohaterki wykształciły twardy charakter, ale w stanach problematycznych to mężczyzna pozostaje dobry, wiarygodny, szlachetny i to jego zdanie liczy się najbardziej. Autorka zarysowała przed nami głęboką charakterystykę obyczajów, stanu tradycji, religijności naszego społeczeństwa. Główna bohaterka pozostaje w tle wydarzeń, to jej oczami spoglądamy na konkretne sytuacje. Czasami mężczyźni dotkliwie krzywdzą dziewczynę wykorzystując jej dobro, nieświadomość i niewinność. Nie zyskujemy dużej wiedzy o jej odczuciach. Przystupa tak naprawdę jest mądra, choć niektórzy uważają ją za głupią wieśniaczkę. Potrafi wyjść cało z każdej sytuacji, i poradzić sobie z każdą problematyczną kwestią. W pewnym sensie szczerze ją podziwiam. Sylwetki mężczyzn zostały przedstawione w złym świetle. Kierują się prymitywnymi instynktami nie wykazując przy tym ludzkich cech. Ich postępowanie często niszczy kobiece piękno, i zmienia kobietę w wytwór ich wyobraźni, który nie jest zgodny z właściwym stanem rzeczy. Fabuła została przedstawiona jak opowiadanie, które wykazuje realność i prawdę. Czasem wyczuwa się komizm, innym razem gęstą atmosferę, którą możemy kroić nożem. Bieg zdarzeń zmienia się nieoczekiwanie i wprawia czytelnika w głęboką konsternację.
Powieść przez wielu niedoceniana, analizowana w sposób fragmentaryczny. Nie można tego rozumieć w sposób dosłowny, trzeba umieć stanąć z boku i spojrzeć w dal. W końcu znajdziemy znaczenia

Młoda dziewczyna ma dość życia w swoim nietypowym otoczeniu. Postanawia wyruszyć w świat. Zostaje sprzątaczką. Poznaje wiele dobra ale jest też świadkiem i uczestnikiem złych zdarzeń. Czy po tej tułaczce odnajdzie szczęście?
To moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Powieść wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Jest to studium kobiecych charakterów i próba...

Główna bohaterka dość irytująca, ponieważ brakuje jej osobowości, charakteru... Nic sobą nie wnosi. Książka bezsensowna i nudna. Masakra. Dawno się tak nie umęczyłam...

Główna bohaterka dość irytująca, ponieważ brakuje jej osobowości, charakteru... Nic sobą nie wnosi. Książka bezsensowna i nudna. Masakra. Dawno się tak nie umęczyłam...

Dla mnie to przeciętna powieść która mnie osobiście nie wciągneła ,nie zaciekawiła a raczej zanudzała i momentami irytowała.Myślę że każdy kto przeczyta to sam dobrze oceni tę książkę i się wypowie na jej temat.Więc warto przeczytać i samemu ocenić.

Dla mnie to przeciętna powieść która mnie osobiście nie wciągneła ,nie zaciekawiła a raczej zanudzała i momentami irytowała.Myślę że każdy kto przeczyta to sam dobrze oceni tę książkę i się wypowie na jej temat.Więc warto przeczytać i samemu ocenić.

Lubię prozę Plebanek. Wolę jej prozę, niż pisane na spółkę z Sylwią Chutnik felietony w "Polityce", które są... No, są, jakie są. Książki autorki "Przystupy" czyta się natomiast dobrze. Jej opowieści snują się zwykle wokół tego samego tematu, czyli niewesołego losu kobiet. Bo choć są oczywiście na świecie kobiety, których los jest wesoły, ba, całkiem przyjemny, to Plebanek skupia się raczej na tych, co im życie poskąpiło słodyczy, albo dawkuje im ją w niewielkich, iście aptekarskich porcyjkach. Tak jak tytułowej Przystupie. Młodziutkiej, prościutkiej dziewczynie z małej wioski, która odważyła się wyjechać do wielkiego miasta, a potem nawet zagnało ją dalej. Przystupa niewiele wie, niewiele mówi, pracuje pilnie, obserwuje. A my razem z nią. Ludzi, ich relacje, kulturę, a często jej brak. Wyznacznikiem "człowieczeństwa" jest sposób, w jaki odnoszą się do swojej młodej pracownicy - służącej, sprzątaczki, nianki do dziecka. Głownymi bohaterkami książki są kobiety, mężczyźni tworzą (często niebezpieczne) tło. Trochę mnie to razi - to odczłowieczenie mężczyzny, spoglądanie na niego jedynie z perspektywy członka i testosteronu, to absolutne przekonanie, że każdy facet kieruje się wyłącznie popędem. Nie przeczę, są i tacy, nawet wielu ich jest, ale ich nagromadzenie w jednej książce trochę jednak razi. Zasadniczo jednak - polecam.

Lubię prozę Plebanek. Wolę jej prozę, niż pisane na spółkę z Sylwią Chutnik felietony w "Polityce", które są... No, są, jakie są. Książki autorki "Przystupy" czyta się natomiast dobrze. Jej opowieści snują się zwykle wokół tego samego tematu, czyli niewesołego losu kobiet. Bo choć są oczywiście na świecie kobiety, których los jest wesoły, ba, całkiem przyjemny, to Plebanek...