To nie wina Wei Hui, że jej nazwisko dla Polaków brzmi komicznie. Jej wyłączną winą jest natomiast to, że napisała koszmarną książkę.

Główna bohaterka, Coco, jest utalentowaną młodą pisarką i jest bardzo piękna. Ma pięknego chłopaka i kochanka, który również jest piękny. Ich życie nie jest jednak idealne - chłopak to impotent, kochanek to mężczyzna żonaty. W związku z tym Coco ma mnóstwo twarzowych rozterek i problemów, które są śmiertelnie nudne i mało kogo obchodzą. W międzyczasie pisze genialną powieść i spotyka różnych ludzi (pięknych - a jakże!),ale w sumie nic z tego nie wynika.

Tytuł i treść powieści sugerują przynależność do szeroko rozumianej literatury kobiecej, jednak pani Hui broni się przed zaszufladkowaniem, zasypując czytelnika tanią erudycją z supermarketu i topornie wklejonymi w narrację mądrymi cytatami. Na każdym kroku stara się też przekonać nas o swojej wyjątkowości, co moim zdaniem znamionuje ludzi pospolitych. Jeżeli liczycie na to, że dowiecie się z tej książki czegoś o Szanghaju lub chińskiej kulturze, to czeka Was płacz i zgrzytanie zębów. Zamiast tego możecie wielokrotnie przeczytać o tym, jaką to autorka jest nietuzinkową pisarką (postać głównej bohaterki Wei Hui wzoruje wszak na sobie) - narcystyczne opisy wyskakują z co drugiej strony i wpychają czytelnikowi paluchy do oczu. Poza tym czekają nas opisy jej szczupłej szyi, fantastycznej i wyrafinowanej zawartości jej szafy oraz temperatury i poziomu higieny jąder jej partnerów seksualnych.

Po co ta książka w ogóle powstała? Hui wie.

To nie wina Wei Hui, że jej nazwisko dla Polaków brzmi komicznie. Jej wyłączną winą jest natomiast to, że napisała koszmarną książkę.

Główna bohaterka, Coco, jest utalentowaną młodą pisarką i jest bardzo piękna. Ma pięknego chłopaka i kochanka, który również jest piękny. Ich życie nie jest jednak idealne - chłopak to impotent, kochanek to mężczyzna żonaty. W związku z tym...