Klasyk, który trzeba znać. Szekspir już wtedy napisał wszystko o naturze ludzkiej.

Klasyk, który trzeba znać. Szekspir już wtedy napisał wszystko o naturze ludzkiej.

„Hamlet” był moim pierwszym faktycznym zetknięciem się z Shakespearem i zaskoczyła mnie swoboda, w jakiej został napisany. Żadnego przerostu formy nad treścią, a przy tym dużo dobrego gustu i dyskretnej elegancji, a nawet humoru (wyjątkowo rozśmieszył mnie Poloniusz). Nie spodziewałam się też, jak wiele będących w użyciu związków wyrazowych pochodzi właśnie od Shakespeara (jak choćby „w tym szaleństwie jest metoda”).

„Hamlet” był moim pierwszym faktycznym zetknięciem się z Shakespearem i zaskoczyła mnie swoboda, w jakiej został napisany. Żadnego przerostu formy nad treścią, a przy tym dużo dobrego gustu i dyskretnej elegancji, a nawet humoru (wyjątkowo rozśmieszył mnie Poloniusz). Nie spodziewałam się też, jak wiele będących w użyciu związków wyrazowych pochodzi właśnie od Shakespeara...

uwielbiam dzieła Szekspira! a ten to chyba mój ulubiony

uwielbiam dzieła Szekspira! a ten to chyba mój ulubiony

Ja, przez lata namiętna przeciwniczka Szekspira, nie tylko miałam "Hamleta" od jakiegoś czasu w planach czytelniczych, ale i z żywym zainteresowaniem go w końcu przeczytałam.

Nie ukrywam, że cały proces przyspieszył "Ulisses", gdzie "Hamlet", jak się okazało, odgrywa sporą rolę, więc uznałam, że warto będzie go odświeżyć, aby lepiej zrozumieć Joyce'a.

Tak więc sięgnęłam po "Hamleta" (tutaj akurat w tłumaczeniu Paszkowskiego),gdzie zaskoczyło mnie, że to nie nudny i niezrozumiały dramat, jak sądziłam do tej pory, ale opowieść o człowieku i emocjach. To tragedia namiętności i tragedia myśli. To uniwersalne uczucia i problemy dotykające każdego i zamknięte w fabule dramatu. Laurka dla teatru I teatr w teatrze. Opowieść o wszystkim, co nas otacza - o zazdrości, o miłości w różnej jej odmianach, o zemście i człowieczeństwie.

Niesamowita sprawa, która po raz kolejny utwierdza mnie w tym, że lektury trafiają do nas, gdy nie jesteśmy na nie gotowi.

PS Dopiero dotarło do mnie, że Hamlet był otyły. Zawsze wyobrażałam go sobie jako smukłego młodzieńca, takiego wiecie, to die for. A tu szok.

PS2 Przy przeglądaniu literatury kontekstowej zwróciłam uwagę na kwestię tłumaczeń (które są jednym z bardziej interesujących literackich zagadnień w mojej opinii). Trudno, jak się okazuje, o polskojęzycznego Hamleta "doskonałego", bo doczekiwał się przekładów rozmaitych, mniej i bardziej bliskich oryginałowi (lecz który "Hamlet" to oryginał, ten najprawdziwszy? - to jeszcze jedna zagwozdka). Paszkowski może nieco trąci myszką, może chcielibyśmy czytać nowocześniejszy, bardziej plastyczny przekład, ale i tak przyznaję, że ten pokazał mi "Hamleta" i Szekspira na nowo.

Ja, przez lata namiętna przeciwniczka Szekspira, nie tylko miałam "Hamleta" od jakiegoś czasu w planach czytelniczych, ale i z żywym zainteresowaniem go w końcu przeczytałam.

Nie ukrywam, że cały proces przyspieszył "Ulisses", gdzie "Hamlet", jak się okazało, odgrywa sporą rolę, więc uznałam, że warto będzie go odświeżyć, aby lepiej zrozumieć Joyce'a.

Tak więc sięgnęłam...

Po latach znów czytam Szekspira. "Hamlet", tragedia wszech czasów, jest tekstem królewskim. Emanuje z niego dostojeństwo wyczuwalne od początku do końca lektury. I to niezależnie od tego czy angażuje nas ona estetycznie, czy też fabularnie.

To jest jeden z tych nielicznych utworów, które oddziałują na ludzkość przez samą swą obecność. Chcąc nie chcąc, świadomie bądź nie do dziś mówimy Hamletem („Więcej jest rzeczy w niebie i na ziemi niż się ich śniło waszej filozofii”, „Źle się dzieje w państwie duńskim”, „Słowa, słowa, słowa”, „W tym szaleństwie jest metoda”, „Ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś”, „Reszta jest milczeniem”).

I oczywiście słynny, egzystencjalny monolog Hamleta „Być albo nie być – oto jest pytanie”. Upraszczając, można stwierdzić, że sprowadza się on do tragicznego dylematu: skoro życie jest udręką, najłatwiej byłoby je zakończyć, popełniając samobójstwo. Jednak ryzyko, że po śmierci czeka nas jeszcze okrutniejszy los jest zbyt wielkie, by się na ten krok odważyć.

Jestli w istocie szlachetniejszą rzeczą
Znosić pociski zawistnego losu
Czy też, stawiwszy czoło morzu nędzy,
Przez opór wybrnąć z niego? – Umrzeć – zasnąć

Wielokrotnie frapowała mnie ta kwestia. Trzeba by zupełnie zwątpić w jakiekolwiek życie po śmierci albo mieć nadzieję, że jest w zaświatach jakiś azyl dla znękanych ziemskich żywotem samobójców – że czeka ich tam ukojenie zamiast wiecznych mąk.

Po lekturze "Hamleta" warto sięgnąć do "Trenu Fortynbrasa". Herbert ukazuje w nim perspektywę nowego władcy, zwycięstwo zimnej pewności nad szlachetnym wahaniem i romantyczną śmiercią:

Teraz kiedy zostaliśmy sami możemy porozmawiać książę jak mężczyzna z mężczyzną
chociaż leżysz na schodach i widzisz tyle co martwa mrówka
to znaczy czarne słońce o złamanych promieniach (...)

Tak czy owak musiałeś zginąć Hamlecie nie byłeś do życia
wierzyłeś w kryształowe pojęcia a nie glinę ludzką
żyłeś ciągłymi skurczami jak we śnie łowiłeś chimery (...)

Żegnaj książę czeka na mnie projekt kanalizacji
i dekret w sprawie prostytutek i żebraków
muszę także obmyślić lepszy system więzień
gdyż jak zauważyłeś słusznie Dania jest więzieniem (...)

Ani nam witać się ani żegnać żyjemy na archipelagach
a ta woda te słowa cóż mogą cóż mogą książę

Po latach znów czytam Szekspira. "Hamlet", tragedia wszech czasów, jest tekstem królewskim. Emanuje z niego dostojeństwo wyczuwalne od początku do końca lektury. I to niezależnie od tego czy angażuje nas ona estetycznie, czy też fabularnie.

To jest jeden z tych nielicznych utworów, które oddziałują na ludzkość przez samą swą obecność. Chcąc nie chcąc, świadomie bądź nie do...

Nie czytałem w liceum, przeczytałem z nudów teraz. Bardziej chichrałem się z pompatycznych i tracących myszką zwrotów (tłumaczenie Józefa Paszkowskiego),niż koncentrowałem się na akcji. "Bądź odtąd trochę skąpsza w przystępności" jakoś mnie nie wiem czemu szczególnie rozbawiło. To jakby elegancko powiedzieć "nie dawaj na prawo i lewo". :) Chyba zbyt niepoważnie podszedłem do lektury.

Nie czytałem w liceum, przeczytałem z nudów teraz. Bardziej chichrałem się z pompatycznych i tracących myszką zwrotów (tłumaczenie Józefa Paszkowskiego),niż koncentrowałem się na akcji. "Bądź odtąd trochę skąpsza w przystępności" jakoś mnie nie wiem czemu szczególnie rozbawiło. To jakby elegancko powiedzieć "nie dawaj na prawo i lewo". :) Chyba zbyt niepoważnie podszedłem...

Hamlet, jak Hamlet - skarbnica bon motów zachodniej kultury i wnikliwa obserwacja różnych aspektów życia - miłości, władzy, zemsty, śmierci. Tłumaczenie Barańczaka natomiast to - jak zwykle zresztą - mistrzostwo samo w sobie. Język jest prosty, piękny i zrozumiały. Czyta się wyjątkowo dobrze!

Hamlet, jak Hamlet - skarbnica bon motów zachodniej kultury i wnikliwa obserwacja różnych aspektów życia - miłości, władzy, zemsty, śmierci. Tłumaczenie Barańczaka natomiast to - jak zwykle zresztą - mistrzostwo samo w sobie. Język jest prosty, piękny i zrozumiały. Czyta się wyjątkowo dobrze!

Dzieło o wiele lepsze moim zdaniem, niż np. Makbet, który był lekturą w liceum. Klasyka, niby tragedia, ale wisielczy humor i czasem sprośne kwestie Hamleta powodowały u mnie parsknięcia śmiechem.

Dzieło o wiele lepsze moim zdaniem, niż np. Makbet, który był lekturą w liceum. Klasyka, niby tragedia, ale wisielczy humor i czasem sprośne kwestie Hamleta powodowały u mnie parsknięcia śmiechem.

Zwykle nie czytam klasyków, a jeśli już po jakieś sięgam, nie dostają ode mnie pozytywnej oceny. Po Hamleta sięgnęłam przez polecenie mojej Polonistki i to jest zdecydowanie to. Uwielbiam tę historię.

Zwykle nie czytam klasyków, a jeśli już po jakieś sięgam, nie dostają ode mnie pozytywnej oceny. Po Hamleta sięgnęłam przez polecenie mojej Polonistki i to jest zdecydowanie to. Uwielbiam tę historię.

O Hamlecie słyszał chyba każdy, bo to taka "klasyka klasyk"

O Hamlecie słyszał chyba każdy, bo to taka "klasyka klasyk"