- Jak?... - Oddychał ciężko. - Jakim cudem uderzyłaś tak mocno? - zapytał z trudem. - Jestem zawodową morderczynią, która z łatwością wspina się po murach. Pamiętasz? [...] A poza tym, nigdy nie wkurwiaj kobiety, jak ma okres.

- Jak?... - Oddychał ciężko. - Jakim cudem uderzyłaś tak mocno? - zapytał z trudem. - Jestem zawodową morderczynią, która z łatwością wspina...

Chmury na chwilę odsłoniły księżyc i za magiem ukazał się obraz zniszczenia. Dziesiątki drzew leżało powalonych w śniegu. Euturionowi nie spodobał się ten widok. – Ofiary konieczne – skomentował Agraiel. – Idziemy na wojnę, pamiętasz? – Właściwie to idziemy ją na nowo rozpętać. – Aby odebrać to, co nasze. Aby odzyskać wolność naszych pobratymców i odkupić śmierć poległych. Myślałem, że jesteś zwolennikiem tej idei. Ty sam mnie do niej namawiałeś. – Rozcierał nadgarstek zdrowej ręki, ćwicząc jednocześnie wyczucie w kamiennej. – Tak – odparł krótko. – Tak, ale... – Agraiel wiedział, że temat nie został jeszcze zamknięty, a nie chciał wracać do niego co chwilę. – Ale nie sądziłem, że użyjemy czegoś... – Szukał właściwych słów, patrząc na zniszczenie i przypominając sobie poprzednią rzeź. – Czegoś tak... – nadal nie mógł się wysłowić. – Nierównego? – Nierównego, niepokonanego, miażdżącego. To nie będzie walka, to będzie masakra – osądził w końcu. – I taką oni też nam zgotowali, i zgotują kolejną, jak tylko będą w stanie. Nie myl pojęć, przyjacielu. To nie będzie pojedynek. To będzie wojna. Brudna, podstępna i niszczycielska. Dopiero teraz mamy jakiekolwiek szanse. Namawiałeś mnie, nie widząc możliwości zwycięstwa, a chcesz mnie odwieść, kiedy pojawia się nadzieja? Chmury znów nachodziły częściowo na księżyc, tworząc posępny taniec cieni w ruinie lasu, którą stworzył Agraiel. – Pasowała mi idea walki. Wolności... – Pasowała ci idea śmierci dla wolności – przerwał mu nagle. – Ale martwi nie wyswobodzimy nikogo. Wiem coś o tym. Moja rodzina i całe moje miasto od lat leży pogrzebane. Nikt z nich nie wstanie, aby dokonać sprawiedliwości w mrocznej zemście. Ten świat należy do żywych i tylko żywi będziemy go zmieniać.

Chmury na chwilę odsłoniły księżyc i za magiem ukazał się obraz zniszczenia. Dziesiątki drzew leżało powalonych w śniegu. Euturionowi nie sp...

W teatrze życia granym ku pociesze bogów. Jesteśmy dla was niczym! Drewniane kukiełki rzucane w wodę czy w ogień dla zabawy. Bogowie są bezduszni.

W teatrze życia granym ku pociesze bogów. Jesteśmy dla was niczym! Drewniane kukiełki rzucane w wodę czy w ogień dla zabawy. Bogowie są bezd...