Uderza w skrzynkę, jak gdyby potrząsanie tym cholernym ustrojstwem mogło nagle przywrócić światło, ciepło i nadzieję. Jego ruchy robią się gwałtowne, bardziej zdesperowane, emanuje z nich gniew. Nie jest to gniew na mnie czy na Gisę, ale na świat. Dawno temu tata nazwał nas mrówkami, czerwonymi mrówkami prażącymi się w srebrnym słońcu. Niszczy nas potęga innych, przegrywamy walkę o nasze prawa, ponieważ nie jesteśmy nadzwyczajni. Nie ewoluowaliśmy tak jak oni, nie uzyskaliśmy zdolności ani mocy przekraczających granice naszej wyobraźni. Pozostaliśmy tacy sami, niezmienni w naszych ciałach. "Świat naokoło się zmienił, a my pozostaliśmy niezmienni".

Uderza w skrzynkę, jak gdyby potrząsanie tym cholernym ustrojstwem mogło nagle przywrócić światło, ciepło i nadzieję. Jego ruchy robią się g...

Wiem, że czuje, jak szloch wstrząsa moimi ramionami, ale nic nie mówi. Nie ma słów, które mogłyby mnie pocieszyć. Nie rusza się jednak z miejsca, wlewa we mnie ostatnie krople ciepła w świecie, który owiewa zimny oddech śmierci.

Wiem, że czuje, jak szloch wstrząsa moimi ramionami, ale nic nie mówi. Nie ma słów, które mogłyby mnie pocieszyć. Nie rusza się jednak z mie...

Każdy może zdradzić każdego.

Każdy może zdradzić każdego.