"Nowy kwiat cesarza" to lektura, która zaprasza do odkrywania różnych warstw utworu, aluzji, odniesień intertekstualnych. Czuć tu patronat Gombrowicza, jeśli chodzi o sylleptyczne (rozdwojone, pełne sprzeczności) ja narratora, zabawy językiem i wszechobecną ironię; Herberta, gdy narrator odkrywa przed nami arkana nieznanych miejsc dalekiego, fascynującego kraju, gdy opisuje etiopskie świątynie, malowidła, a także Kapuścińskiego - mistrza reportażu. Na patronat tychże autor sam się powołuje, dlatego nie waham się o tym napisać.
"Nowy kwiat" to trzecie dzieło Karpowicza. Znając wcześniejsze, można zauważyć fakt, że autor rozwija się, pisze coraz bardziej interesująco i świadomie, co jest ciekawym doświadczeniem dla wiernego czytelnika.
Tym razem otrzymuje on po trochę reportaż, powieść i esej o Etiopii, a także, myślę, o samym autorze, przeplatany innymi formami: wierszami, haiku, dramatem, odautorskimi komentarzami wyróżnionymi inną czcionką, artystycznymi zdjęciami. Mimo wielu przerywników, zmian form i czcionek, po zamknięciu książki czytelnikowi towarzyszy jednak wrażenie spójnej całości i poczucie dosytu (nie mylić z przesytem).
Dzieli się ona formalnie na część dłuższą i krótszą oraz dowcipne podziękowania (komu i za co? najlepiej, gdy czytelnik przekona się sam). W części dłuższej dominują opisy realiów życia codziennego w Etiopii, relacji międzyludzkich (zwłaszcza w opozycji ciemnoskóry - biały) opisanych w zabawny sposób, również komicznie przedstawione realia spraw administracyjnych, hotelowych czy tragikomiczny jednak opis żebrzących, wszędobylskich dzieci. Druga część obfituje w tradycyjne legendy, jest trochę faktów historycznych dotyczących zwłaszcza władców oraz wspaniałe opisy etiopskich zabytków, głównie świątyń.
To wszystko sprawia, że "Nowy kwiat" ma dwie duże zalety: skraca dystans między czytelnikiem i autorem oraz przystępnie serwuje dużą porcję wiedzy o kraju, dotychczas znanego głównie z "Cesarza" Ryszarda Kapuścińskiego.
Bardzo polecam!

"Nowy kwiat cesarza" to lektura, która zaprasza do odkrywania różnych warstw utworu, aluzji, odniesień intertekstualnych. Czuć tu patronat Gombrowicza, jeśli chodzi o sylleptyczne (rozdwojone, pełne sprzeczności) ja narratora, zabawy językiem i wszechobecną ironię; Herberta, gdy narrator odkrywa przed nami arkana nieznanych miejsc dalekiego, fascynującego kraju, gdy opisuje...