"Jakbym cię kochał, Nocy,
bez tych gwiazd widoku"

Dziwności i oniryczne wynaturzenia senne wydrapujące swoje leża pod skórą, w oczekiwaniu. Niepokojące i obalające mit o pięknej-pięknej poezji, zamieniając ją w dziwnie-brzydko-piękną.
Niestety, zbyt wiele tutaj wierszy niezrozumiałych, wyprowadzających mnie z tego, w co wprowadziły mnie inne - wypełnione mrokiem, obecne "za progiem".

"Zobaczysz gałganiarza. - idzie zadumany
jak poeta, łbem trzęsie, zawadza o ściany."

Oceniam w wersji PL.

"Jakbym cię kochał, Nocy,
bez tych gwiazd widoku"

Dziwności i oniryczne wynaturzenia senne wydrapujące swoje leża pod skórą, w oczekiwaniu. Niepokojące i obalające mit o pięknej-pięknej poezji, zamieniając ją w dziwnie-brzydko-piękną.
Niestety, zbyt wiele tutaj wierszy niezrozumiałych, wyprowadzających mnie z tego, w co wprowadziły mnie inne - wypełnione mrokiem, obecne...

Zbiór poezji, który głęboko eksploruje mroczne i tajemnicze zakamarki ludzkiej duszy, literackie arcydzieło, Uwielbiam.

Zbiór poezji, który głęboko eksploruje mroczne i tajemnicze zakamarki ludzkiej duszy, literackie arcydzieło, Uwielbiam.

„Kwiaty zła” autorstwa Charlesa Baudelaire’a

Nieduży tomik poezji Charlesa Baudelaire’a, poety przeklętego, za który został on skazany na karę grzywny za niemoralność.
W obecnych czasach „niemoralnymi” już tych wierszy by nie nazwano, ale niewątpliwie pozostają one oryginalnymi - wierszy o śmierci, czy zwłokach nie czyta się jednak na co dzień.
Warto przeczytać, choćby nawet jako odskocznię od tej bardziej typowej poezji.

„Kwiaty zła” autorstwa Charlesa Baudelaire’a

Nieduży tomik poezji Charlesa Baudelaire’a, poety przeklętego, za który został on skazany na karę grzywny za niemoralność.
W obecnych czasach „niemoralnymi” już tych wierszy by nie nazwano, ale niewątpliwie pozostają one oryginalnymi - wierszy o śmierci, czy zwłokach nie czyta się jednak na co dzień.
Warto przeczytać, choćby...

Baudelaire potrafi rozkochać sposobem, w jaki maluje słowem chyba każdego. Rozkochać, bo przecież jego poezja ocieka zmysłowością, nieważne, czy pisze o rozkładającym się ciele, czarnym kocie, czy przebudowującym się błyskawicznie Paryżu. Przewrotność, migotliwość i niekiedy opiumowa lekkość-ciężkość treści sprawia, że Kwiatami zła człowiek chce się delektować niejednego wieczoru.
Kto raz sięgnie po Baudelaire'a, zrozumie, co widziała w jego twórczości nasza krakowska cyganeria z przełomu stulecia.

Baudelaire potrafi rozkochać sposobem, w jaki maluje słowem chyba każdego. Rozkochać, bo przecież jego poezja ocieka zmysłowością, nieważne, czy pisze o rozkładającym się ciele, czarnym kocie, czy przebudowującym się błyskawicznie Paryżu. Przewrotność, migotliwość i niekiedy opiumowa lekkość-ciężkość treści sprawia, że Kwiatami zła człowiek chce się delektować niejednego...

Baudelaire stał się prekursorem symbolizmu, egzystencjalizmu i dekadentyzmu, a w jego twórczości da się wyczuć wpływ czarnego romantyzmu mimo, iż jego twórczość przypadała na epokę pozytywistyczną.

Styl pisania poety jest bardzo trudny do przetłumaczenia, a polscy artyści, którzy najlepiej oddali jego ducha twórczości wywodzili się z Młodej Polski, w tym mój ulubiony Stanisław Korab-Brzozowski.

Charles Baudelaire jest buntownikiem zastanej rzeczywistości, pięknu przeciwstawia obraz brzydoty, życiu śmierci, cnocie perwersji, dobru zła, jasności mroku etc. W pesymistyczny i zgorzkniały sposób odnosi się do przyszłości, gdyż zdaje sobie sprawę, że śmierć jest jedynym celem życia.

W swoich utworach wylewa wiadro pomyj na współczesną mu grupę mieszczańską, sam klęka przed Szatanem błagając go w przewrotnej modlitwie o litość, bo zło jest wieczne i niepokonane, opisuje makabryczne rozkładanie się zwłok ludzkich jako przemijanie, motyw mizantropi, sprzeczności oraz niepewności łącząc to odrobiną zmysłowej cielesności.

Jego epatowanie śmiałą erotyką, brzydotą jak również obrazami zła i profanacji, poruszaniem tematów prostytucji, dewiacji, życia na marginesie społecznym oraz buntu przeciwko tradycji i religii wywołało skandal, a autora oskarżano wielokrotnie o obrazę moralności.

Moimi ulubionymi wierszami w tomiku poezji jest "Padlina (aka. Zwłoki)" i "Litanie do Szatana" w tłumaczeniu Koraba-Brzozowskiego oczywiście, wszystkie jego interpretacje utworów Baudelaire najbardziej mnie fascynują, ale Adam M-ski, Antoni Lange i Bronisława Ostrowska też udźwignęli ciężar przemyśleń twórcy.

Myślę, że nie jeden zespół ze sceny Black Metalowej mógłby użyć poezji z "Kwiatów Zła", chętnie bym usłyszał to połączenie geniuszu poety z geniuszem muzycznym.

Baudelaire stał się prekursorem symbolizmu, egzystencjalizmu i dekadentyzmu, a w jego twórczości da się wyczuć wpływ czarnego romantyzmu mimo, iż jego twórczość przypadała na epokę pozytywistyczną.

Styl pisania poety jest bardzo trudny do przetłumaczenia, a polscy artyści, którzy najlepiej oddali jego ducha twórczości wywodzili się z Młodej Polski, w tym mój ulubiony...

Przepiękne bo takie brzydkie. Nużanie się w śmierci, brzydocie, ale mimo wszystko wciąga, kusi, zaprasza... Chciałabym jeszcze przeczytać w innym tłumaczeniu, to z wolnych lektur może i frapuje , gdy byłam w liceum te fragmenty mnie urzekły, być może były w nieco innym wydaniu. Polecam.

Przepiękne bo takie brzydkie. Nużanie się w śmierci, brzydocie, ale mimo wszystko wciąga, kusi, zaprasza... Chciałabym jeszcze przeczytać w innym tłumaczeniu, to z wolnych lektur może i frapuje , gdy byłam w liceum te fragmenty mnie urzekły, być może były w nieco innym wydaniu. Polecam.

Piękne i niepokojące.

Piękne i niepokojące.

Odrażające i cudowne

Odrażające i cudowne

Moje wydanie zostało przetłumaczone jako "Kwiaty grzechu", co spowodowało trochę zamieszania, ale udało mi się dociec i to po prostu "Fleurs du mal", pokrętnie przetłumaczone, a więc to ten sam zbiór wierszy... Chociaż nie do końca właśnie zbiór wierszy, jakby to były typowe wiersze, to pewnie byłabym zachwycona, a tak czuję tylko pewnego ducha doskonałości, coś jak w przypadku Mickiewicza, Słowackiego, ale stęchlizna a la Leśmian wpełza i rozpędza się niebezpiecznie. Nie moje klimaty, chociaż trochę mroku się ostało, jak u Poe, to jednak zbyt archaicznie, ten świat nie pozwala mi na to, żebym się w nim odnalazła. Doceniam, widzę, że jest to pozycja wartościowa, ale mnie to zwyczajnie nie urzeka. Nudzę się w tych zawiłych metaforach i historiach.

Moje wydanie zostało przetłumaczone jako "Kwiaty grzechu", co spowodowało trochę zamieszania, ale udało mi się dociec i to po prostu "Fleurs du mal", pokrętnie przetłumaczone, a więc to ten sam zbiór wierszy... Chociaż nie do końca właśnie zbiór wierszy, jakby to były typowe wiersze, to pewnie byłabym zachwycona, a tak czuję tylko pewnego ducha doskonałości, coś jak w...

Czytałam dawno temu, ale pamiętam, że na jednym wdechu, niecierpliwie, zanurzona w mroczny świat poezji Baudelaire'a. Tak mnie zafascynował, że sama zaczęłam tworzyć osnute ciemnością wiersze. Przy okazji, „Padlinę” czytałam w kilku przekładach i to niesamowite jak można na różne sposoby oddać sens tego wiersza.

Czytałam dawno temu, ale pamiętam, że na jednym wdechu, niecierpliwie, zanurzona w mroczny świat poezji Baudelaire'a. Tak mnie zafascynował, że sama zaczęłam tworzyć osnute ciemnością wiersze. Przy okazji, „Padlinę” czytałam w kilku przekładach i to niesamowite jak można na różne sposoby oddać sens tego wiersza.