Ciąg dalszy tropienia historii Kołobrzegu. Tym razem relacja z polskiej strony. W dodatku autor walczył o miasto, nim został ranny i odesłany do szpitala.
Oczywiście, ta kronika osiemnastu dni walki wygląda zupełnie inaczej, niż w niedawno czytanej książce Niemca, Johannesa Voelkera. To zrozumiałe. Zresztą Alojzy Sroga znał jego relację, czerpał z niej informacje o tym, co się działo wśród obrońców Kolbergu. Napisał solidną objętościowo kronikę, dzień po dniu, godzina po godzinie. Opierał się na własnych obserwacjach oraz relacjach żołnierzy z polskich oddziałów i obfitej dokumentacji. Książka ma styl opowieści trochę frantowskiej i nie pomijając grozy tamtych dni oraz rzetelności kronikarskiej - przede wszystkim upamiętnia bohaterów - znękanych, zmęczonych, lecz prących naprzód żołnierzy, by wyzwolić polski Kołobrzeg i dotrzeć do polskiego morza. Oczywiście, trzeba sobie zdawać sprawę, w jakich czasach książka powstała. Jednak dzisiaj widać w kilku miejscach, jak autor starał się przemycić coś więcej, niż obowiązujący wówczas sposób mówienia o tej wojnie, o tym boju i ludziach w nim uczestniczących.
Z tych kart wyziera także groza wojny, obecna stale śmierć, tragedie ludzi. Jak podaje, znaczna większość walczących to ludzie w wieku ok.20 lat, czterdziestolatek nazywany był dziadkiem.
Rozprawia się także z obrazem komendanta Fullriedego budowanym po wojnie w Niemczech. Jego zdaniem na posterunek z rozkazem bicia się do ostatniego żołnierza został tam wysłany bezwzględny wojskowy, za nic mający ludność cywilną i uchodźców z całej okolicy. Ewakuował głównie rodziny notabli kołobrzeskich i częściowo wojsko. Oraz siebie. Dopiero pod koniec, gdy już klęska była widoczna gołym okiem - podobno wspomniał obrońcom, że dwukrotnie otrzymał od Polaków (i podobno od Rosjan) propozycje kapitulacji. I nawet nie odpowiedział. No, ale był też żołnierzem...
Jak tam naprawdę było? Pewnie trochę tak i trochę tak... Może jednak to Alojzy Sroga ma rację, wyliczając, iż miasta broniło ok.12000 Niemców a nie cieniutkie 3 tysiące? Policzył jeńców oraz zabitych i nie wychodziło mu inaczej.
Książka zawiera listę jednostek wojskowych biorących udział w bitwie - polskich i radzieckich, listę poległych, zmarłych z ran i zaginionych oraz dalsze losy ponad pięciuset żołnierzy, o których szerzej wspomina.

Ciąg dalszy tropienia historii Kołobrzegu. Tym razem relacja z polskiej strony. W dodatku autor walczył o miasto, nim został ranny i odesłany do szpitala.
Oczywiście, ta kronika osiemnastu dni walki wygląda zupełnie inaczej, niż w niedawno czytanej książce Niemca, Johannesa Voelkera. To zrozumiałe. Zresztą Alojzy Sroga znał jego relację, czerpał z niej informacje o tym, co...