Uwielbiam Tess Gerritsen, historie, które tworzy, język, którym pisze, jej bohaterów. Niemniej „Grzesznik” nieco odbiega od innych jej książek, które czytałam. Podobał mi się nieco mniej.

„Grzesznik” był mniej przerażający niż „Chirurg” czy „Skalpel”. Sam wątek, historia, umiejscowienie akcji – to wszystko niby ciekawe. Wydarzenia oczywiście makabryczne, ale opis tego wszystkiego nie do końca jakiś taki straszny… Nie twierdzę, że to duży minus tej książki – nie zawsze przecież musi być równie przerażająco, ale w mojej opinii to właśnie jeden z elementów, odróżniających tą powieść od innych tej autorki.

Po drugie – i to coś co mi się nie podobało – jak dla mnie, to zdecydowanie za dużo było tu Jane i Maury. Oj, dużo za dużo. Nie znoszę w kryminałach rozbudowanych wątków miłosnych, a tutaj to aż od tego kipiało i wcale mi się to nie podobało. Nie mam nic przeciwko bliższemu poznawaniu życia prywatnego Rizzoli i Isles, fajnie jest nawet wiedzieć o nich coś więcej, ale w momencie kiedy tego ich życia (w dużej mierze życia od strony łóżka) robi się więcej niż wątku kryminalnego, to nieco mnie to męczy. Tyle, co było w poprzednich częściach, było akurat i liczę na to, że w kolejnych książkach to jednak wątki kryminalne będą głównymi, a życie Jane i Maury będzie tylko miłym dodatkiem do całości.

Mimo, że ciut niżej oceniam tą część, to nie zmieniam mojego bardzo pozytywnego nastawienia do pisarstwa Tess i chętnie będę sięgać po kolejne jej powieści.

Uwielbiam Tess Gerritsen, historie, które tworzy, język, którym pisze, jej bohaterów. Niemniej „Grzesznik” nieco odbiega od innych jej książek, które czytałam. Podobał mi się nieco mniej.

„Grzesznik” był mniej przerażający niż „Chirurg” czy „Skalpel”. Sam wątek, historia, umiejscowienie akcji – to wszystko niby ciekawe. Wydarzenia oczywiście makabryczne, ale opis tego...