"Pewnego dnia postanowią go zastrzelić. Nie sposób przewidzieć, kiedy to nastąpi, ale chyba domyśli się kilka sekund wcześniej. Zawsze strzelają w tył głowy, prowadząc korytarzem. Dziesięć sekund starczy. przez ten czas wszystko w nim zdąży wywrócić się na opak. Nagle, bez słowa, bez zmiany rytmu kroków, bez drgnienia twarz – nagle spadnie zasłona kamuflażu i trach! gruchną armaty nienawiści. Nienawiść wypełni go niczym potężny, szalejący płomień. I niemal w tym samym momencie trach! wystrzeli kula; wystrzeli za późno lub za wcześnie. Rozsadzi mu mózg, zanim zdołają nad nim zapanować. Heretycka myśl pozostanie nieukarana, nieskruszona, na zawsze poza ich zasięgiem. Jednym strzałem zniszczą stworzoną przez siebie doskonałość. Umrzeć pałając do nich nienawiścią – oto prawdziwa wolność".

Choć było wiele momentów w lekturze, które mnie dogłębnie przeraziły, to ten oto fragment orwellowskiej wizji, jest jak dla mnie najbardziej poruszający. Najbardziej też utkwił mi w pamięci, bo mówi o tym, że bycie sobą do końca wbrew wszystkiemu jest czymś najważniejszym w życiu i czym, czego nie można nam odebrać, nawet siłą.

Książka jest rewelacyjna. Pod płaszczykiem fikcji głosi prawdę o systemie totalitarnym. Prawdę, którą łatwo daje się zweryfikować z samych lekcji historii czy z ogólnej wiedzy o przeszłości. Można traktować ją jako przestrogę przed takim system i niewątpliwie wiele się z niej nauczyć. Gorąco polecam!

"Pewnego dnia postanowią go zastrzelić. Nie sposób przewidzieć, kiedy to nastąpi, ale chyba domyśli się kilka sekund wcześniej. Zawsze strzelają w tył głowy, prowadząc korytarzem. Dziesięć sekund starczy. przez ten czas wszystko w nim zdąży wywrócić się na opak. Nagle, bez słowa, bez zmiany rytmu kroków, bez drgnienia twarz – nagle spadnie zasłona kamuflażu i trach! gruchną...