Po książkę „Opowieści dubajskie” sięgnęłam z nadzieją, że dowiem się czegoś więcej o miejscu, które kiedyś podobno tak bardzo mnie interesowało.

Jak byłam małą dziewczynką na pytanie rodziców „Agusia, a gdzie chciałabyś pojechać jak już będziesz duża?” ponoć zawsze odpowiadałam, że „do Dubaju”. Tak przynajmniej twierdzi moja mama. Postanowiłam więc sprawdzić, co takiego fascynującego jest w tym zakątku, że z takim uporem chciałam go zwiedzać.

Becky Wicks przeprowadza się do Dubaju, aby tam podjąć pracę. Już na samym początku nasza bohaterka i zarazem autorka tej książki jest zaskoczona tym, że nie panuje w Dubaju taka swoboda obyczajów jak w Londynie. Zdziwiona jest, że nie będzie mogła tak po prostu iść do pubu, upić się piwem i wymiotować na wycieraczkę przed drzwiami. Jak się okazuje zakątek, w którym znalazła się Becky jest pełen hoteli i luksusowych restauracji, co poniekąd pociesza dziewczynę, bo przynajmniej może oddać się swojemu ukochanemu zajęciu, jakim jest picie na umór. Jej nadmierna rozrywkowość, brak jakichkolwiek zasad moralnych i styl bycia rodem z nocnych klubów strasznie mnie irytował i nie ukrywam, że były momenty, że chciałam rzucić książką w kąt i nigdy do niej nie wracać. Cóż…jednak dziecięce marzenie, jakim było zwiedzenie Dubaju chociażby na kartach książki, okazało się silniejsze. Coraz bardziej poirytowana brnęłam w to dalej.

Główna postać ma także kochanka – bogatego i oczywiście żonatego Araba, którego ta nazywa M&M. Za każdym razem, gdy widziałam tę ksywkę moim oczom ukazywały się znane kolorowe orzeszki noszące dokładnie tę samą nazwę. Czy już naprawdę nie mogła nadać mu innego pseudonimu albo zwyczajnego imienia? Widocznie kreatywność zawiodła.
Becky jest wielce zdziwiona charakterem swojego kochasia. Dziwi ją, że on traktuje traktuje Wicks jak swoją własność, jest zaborczy i porywczy, nie pozwala jej też za siebie płacić.

Nie powiem, bo sam Dubaj w tej pozycji mnie naprawdę zaciekawił. Panuje tam ogromny przepych, ale także chaos. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że człowiek, który tam pojedzie jest malutki jak ziarenko. Być może wysuwam zbyt daleko idący wniosek i nawet mylny, ale po tej lekturze stwierdziłam, że już nie chcę pojechać w tamte rejony. Przeszkadza mi styl życia, jaki prezentują tamci ludzie, poza tym ta wysadność aż kipi, jest taka jakby na pokaz. Przynajmniej ja jako czytelniczka tak to odebrałam. To zupełnie nie dla mnie. Mnie zdecydowanie bliżej jest do minimalizmu i skromnego otoczenia.

Wracając jeszcze na koniec do „Opowieści dubajskich”… Trudno mi napisać Wam, czy polecam tę książkę czy nie, ale jeśli już miałabym coś podpowiedzieć, to raczej doradziłabym Wam poszukanie innej książki. Jestem pewna, że na rynku wydawniczym znajdziemy sporo pozycji, gdzie jest mowa o Dubaju. Zapewne inni autorzy poświęcają więcej uwagi na sferę społeczną, kulturalną tego miejsca. Tutaj wszystko zostało pokazane z punktu widzenia samej autorki, która również była bohaterką w omawianym tytule. No cóż...Becky Wicks to jak dla mnie mało poważna i wiarygodna osoba. Powiedziałabym wręcz, że do granic irytująca i infantylna, a to już też, niestety, na odbiór tej książki. Może gdyby napisała ją inna pisarka albo chociażby jakaś reportażystka, to wtedy dałabym wyższą notę tej książce i zrobiłabym na mnie większe wrażenie. Jednak w tej sytuacji nie mogę powiedzieć nic ponad to, że jestem rozczarowana literacko.

Po książkę „Opowieści dubajskie” sięgnęłam z nadzieją, że dowiem się czegoś więcej o miejscu, które kiedyś podobno tak bardzo mnie interesowało.

Jak byłam małą dziewczynką na pytanie rodziców „Agusia, a gdzie chciałabyś pojechać jak już będziesz duża?” ponoć zawsze odpowiadałam, że „do Dubaju”. Tak przynajmniej twierdzi moja mama. Postanowiłam więc sprawdzić, co takiego...

Powiedzieć, że nie było to to, na co liczyłam, to jak nic nie powiedzieć. Ksiązka kusiła orientalną okładką, obietnicą opowieści o świecie, gdzie tradycja przeplata się z nowoczesnością, a przede wszystkim słowem "Dubaj", moim poniekąd wymarzonym, o którym chciałam dowiedzieć się czegoś więcej. A dowiedziałam się dużo o problemach autorki, które nie były mi do szczęścia potrzebne.

Becky Vicks przeprowadza się do Dubaju, żeby podjąć nową pracę. Jest przede wszystkim zaskoczona tym, że nie panuje tam znana jej z Londynu swoboda obyczajów. Załamanie wzbudza wręcz w niej spostrzeżenie, że raczej nie będzie mogła po prostu iść do pubu, upić się kiepskim piwem i wymiotować przed drzwiami. Fascynujące i świetnie świadczy zarówno o niej samej, jak i o jej wiedzy ogólnej, wszak wykształcony człowiek powinien wiedzieć, że islam alkoholu zabrania... przynajmniej teoretycznie. Niestety na rozczarowaniu się nie kończy, bo oto Dubaj okazuje się miastem pełnym hotelowych barów i wykwintnych restauracji, gdzie Becky może oddać się swojemu największemu hobby, czyli piciu na umór. Może to brytyjski humor, którego nie rozumiem, a może potwierdzenie wszystkich stereotypów o Brytyjczykach, jakie do nas docierają. Tak czy inaczej, pijaństwo bohaterki irytowało od pierwszych stron.

Drugim niestrawnym elementem książki jest niewymieniony z nazwiska M&M, czyli bogaty i żonaty Arab, który zostaje kochankiem Becky. Znów wychodzi z niej radosna ignorancja i niezrozumienie dla kultury kraju, w którym się znalazła, bo dziwi ją podejście M&M do kobiet - nie ma problemu z tym, że zdradza żonę, ale kochankę traktuje jak swoją własność, jest zaborczy i porywczy, nie pozwala jej też za siebie płacić, co nieco przeszkadza wyzwolonej Europejce. Gdzieś w tle przewijają się oczywiście sympatyczne postaci, jak współlokatorka Stacey czy zaprzyjaźniony gej Ewan, ale ogólny obraz autorki oraz głównej bohaterki jest dla mnie druzgocący.

Dubaju w tej książce jest zdecydowanie za mało. Jeśli już występuje, to rzeczywiście zaciekawia, jako miasto wielkiego przepychu i ogromnych kontrastów, ale też absurdalnych ograniczeń i chaosu. Wiele się tam na pewno zmieniło, bo przedstawia obraz miasta sprzed prawie 10 lat, ale i tak uświadamia mi, jak inny od naszego jest to świat. Wiele anegdot o wystawnym życiu szejków krąży po serwisach internetowych, ale o niektórych szalonych projektach dowiedziałam się dopiero teraz - przykładem jest chociażby The World, którego losy są i pozostaną raczej smutne. Do tej pory postrzegałam Dubaj raczej przez pryzmat lotniska i hoteli, w których nocują turyści i pracownicy Emirates, teraz widzę, że jest tam względnie normalne życie, a turystyka nie jest (nie była?) aż tak rozwinięta. To na pewno plus.

Jeśli pominąć wszystkie wady fabularne, książka nie jest najgorsza. Rozdziały na szczęście są bardzo krótkie, pomagają więc czytać małymi partiami, które łatwiej przyswoić. Lekkie pióro i momentami przyjemny humor autorki rekompensują niektóre niedogodności i chętnie przeczytałabym kiedyś jakąś książkę, na którą będzie miała pomysł, bo pisze naprawdę nieźle.

Powiedzieć, że nie było to to, na co liczyłam, to jak nic nie powiedzieć. Ksiązka kusiła orientalną okładką, obietnicą opowieści o świecie, gdzie tradycja przeplata się z nowoczesnością, a przede wszystkim słowem "Dubaj", moim poniekąd wymarzonym, o którym chciałam dowiedzieć się czegoś więcej. A dowiedziałam się dużo o problemach autorki, które nie były mi do szczęścia...

Dotrwałam do ostatniej strony...choć muszę stwierdzić, że książka mnie zmęczyła.
Wogóle nie przypadła mi do gustu. Jakbym czytała pamiętnik. Może to wina odmiennego stylu życia?! Imprezy, podrywy i zakupy jakoś mnie nie kręcą. Strasznie płytka książka. Nudna.

Dotrwałam do ostatniej strony...choć muszę stwierdzić, że książka mnie zmęczyła.
Wogóle nie przypadła mi do gustu. Jakbym czytała pamiętnik. Może to wina odmiennego stylu życia?! Imprezy, podrywy i zakupy jakoś mnie nie kręcą. Strasznie płytka książka. Nudna.

Zbiór tekstów które autorka pisała do znajomych podczas swojego 2-letniego pobytu w Dubaju.Bohaterka całkiem nieźle radzi sobie z tamtejszą kulturą,zakazami,nakazami i klimatem.Dowiadujemy się,że Dubaj codzienny to całkiem co innego niż Dubaj "sprzedawany" w biurach podróży czy na zdjęciach.
Forma książki lekka-rozdziały są króciutkie.
I to tyle dobrego o tej książce.
Biorąc pod uwagę fakt,że autorka jest dziennikarką która skończyła studia w Anglii zaczynam się zastanawiać jaki poziom nauczania miała Jej uczelnia.Język pasuje bardziej do uczennicy gimnazjum a nie do dziewczyny której trzydziestka puka do drzwi.Niestety nie ma się co dziwić kiedy poczytamy jaką tak na prawdę pusta kobieta jest autorka.
Nie interesuje ja nic poza imprezami i zakupami.
Książka w sam raz na rozleniwione letnim upałem szare komórki

Zbiór tekstów które autorka pisała do znajomych podczas swojego 2-letniego pobytu w Dubaju.Bohaterka całkiem nieźle radzi sobie z tamtejszą kulturą,zakazami,nakazami i klimatem.Dowiadujemy się,że Dubaj codzienny to całkiem co innego niż Dubaj "sprzedawany" w biurach podróży czy na zdjęciach.
Forma książki lekka-rozdziały są króciutkie.
I to tyle dobrego o tej...

Opowieści Dubajskie średnio mi przypadły do gustu,,mało akcji i emocji spodziewałam się że będzie ciekawsza książka, ale zawiodła mnie bardzo.
Opowieść opowiada o młodej Angielce Rebecce Vicks, która wyjeżdża do Dubaju jako redaktorka gazety przeżywa wiele niezwykłych przygód, zwiedza cudowne miejsca i poznaje nowe znajomości, kontakty z ludźmi zawiera.
Jest singielką, imprezuje dużo, poznaje araba też.
Więcej już nie sięgnę za tą serię nie moja bajka naprawdę:)

Opowieści Dubajskie średnio mi przypadły do gustu,,mało akcji i emocji spodziewałam się że będzie ciekawsza książka, ale zawiodła mnie bardzo.
Opowieść opowiada o młodej Angielce Rebecce Vicks, która wyjeżdża do Dubaju jako redaktorka gazety przeżywa wiele niezwykłych przygód, zwiedza cudowne miejsca i poznaje nowe znajomości, kontakty z ludźmi zawiera.
Jest singielką,...

przeczytałam do końca jednakze zajęło mi to ponad miesiąc! kompletnie nie wciąga, gdyby nie to ze z nadzieją czekałam na rozwiniecie akcji i w ten sposób doszlam do połowy ksiażki to pewnie bym ją odłożyła:)
nie polecam

przeczytałam do końca jednakze zajęło mi to ponad miesiąc! kompletnie nie wciąga, gdyby nie to ze z nadzieją czekałam na rozwiniecie akcji i w ten sposób doszlam do połowy ksiażki to pewnie bym ją odłożyła:)
nie polecam

Nie polecam, nie wciągnęła mnie ani trochę. Czytanie jej było dla mnie wręcz męczarnią, także po prostu ją odłożyłam.

Nie polecam, nie wciągnęła mnie ani trochę. Czytanie jej było dla mnie wręcz męczarnią, także po prostu ją odłożyłam.

Książka niestety bardzo infantylna i bardzo nudna. Nie ma praktycznie żadnej fabuły, która by w jakikolwiek sposób mogła wciągnąć czytelnika. Pełna recenzja na molewksiazkach.pl

Książka niestety bardzo infantylna i bardzo nudna. Nie ma praktycznie żadnej fabuły, która by w jakikolwiek sposób mogła wciągnąć czytelnika. Pełna recenzja na molewksiazkach.pl

„ Opowieści dubajskie” to zbiór tekstów pisanych przez autorkę, adresowanych do znajomych i przyjaciół w Londynie w trakcie jej ponad dwuletniego pobytu w Dubaju. Pracując w ramach kontraktu jako redaktor małego wydawnictwa plotkarskiego, potem jako prowadząca wielo- tematyczny portal internetowy, autorka opisuje z humorem życie, jakie wiodła w tym mieście , dubajski świat widziany oczami Europejki oraz zmiany , które zaszły w niej samej po powrocie do rodzinnego kraju.
Dubaj – miasto w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, stolica emiratu Dubaj, najnowocześniejsza światowa metropolia, której mieszkańcy to w zdecydowanej większości ekspaci , wysokiej klasy specjaliści, biznesmeni, architekci największych światowych inwestycji, którzy podobnie jak autorka powieści opuścili na jakiś czas swój kraj i pracują w ramach kontraktów za granicą. Miasto, gdzie temperatura powietrza przez kilka miesięcy sięga 50 stopni Celsjusza, wyłaniające się z pustynnego pyłu, pławiące w niewyobrażalnym bogactwie i nowoczesności jeszcze w latach 50. ubiegłego wieku było mało znaczącym portem morskim. Miasto sprawiające wrażenie wyludnionego, gdzie odczuwa się lęk przed wyjściem na zewnątrz w najgorętszych miesiącach roku, mając wrażenie przebywania w piekarniku. Dlatego też nawet najmniejszy odcinek trasy do przebycia pokonuje się samochodem czy taksówką z klimatyzacją.
Ciekawie i z humorem autorka opowiada o przygodzie swego życia barwnie przedstawiając dubajski świat luksusowych hoteli z lodowymi rzeźbami, fontannami, imprezami na pustyni, apartamentami z basenami, niemal całodobowe imprezy łączące zabawę i interesy biznesowe, styl życia mieszkańców, miłość z poznanym na przyjęciu M&M (mąż – czyjś, Muzułmanin). W napisaną z humorem fabułę wplata sprawy poważne, zachowania naruszające prawo jak kradzież, odpowiedzialność za pożyczki bankowe , ciąża poza małżeńska, orientacja homoseksualna traktowana jako chorobę (sądowe skierowanie na leczenie) i zakazana prawem szariatu.
Przypomina, że obcokrajowiec jest gościem kraju, w którym przebywa i powinien uszanować oraz dostosować się do obowiązujących zwyczajów .
Ciekawa książka łącząca rozrywkę i wiedzę o tej części świata.

„ Opowieści dubajskie” to zbiór tekstów pisanych przez autorkę, adresowanych do znajomych i przyjaciół w Londynie w trakcie jej ponad dwuletniego pobytu w Dubaju. Pracując w ramach kontraktu jako redaktor małego wydawnictwa plotkarskiego, potem jako prowadząca wielo- tematyczny portal internetowy, autorka opisuje z humorem życie, jakie wiodła w tym mieście , dubajski...

BN 2013

BN 2013