Wiem, że kochana autorka poprosiła o to by nie podchodzić zbyt poważnie do tej książki, ale jakoś nie mogę.
Ta Adela - no cóż nie powiem żebym polubiła wędrowną artystkę. Potwornie mnie wkurzała. Najbardziej drażniły mnie te jej pienia pochwalne na temat Tymona, męża Wiktorii ( cały czas słyszałam w głowie " odczep się od niego! " ) No nic nie poradzę, że jestem na punkcie zdrady przewrażliwiona.
Poza tym te zachwyty nad swoimi wielbicielami: a to Franc, a to Wowa... No nie lubię kobity i tyle!!! Przykro mi, że ją mąż zdradził i zostawił dla młodszej, ale i tak nie mogłam się do niej nastawić pozytywnie.
Pani profesor Katarzyna też troszeczkę działała mi na uzębienie.
No i sama Wiktoria znana już z Zapisków stanu poważnego. Ciężko jest być matką, żoną i kochanką i ... kobietą pracującą. I do tego, jeżeli drogi rodzic jeszcze powie swoje prorocze wizje i to w tak delikatny sposób w jaki zrobił to „tatuś” Wiktorii to można popaść z lekka w paranoję...
Na szczęście jak to się dzieje w książkach Pani Moniki wszystko się dobrze kończy.

I tak na koniec... nie bardzo mi się podobała ta książeczka... może inne złapią za serducho...

Wiem, że kochana autorka poprosiła o to by nie podchodzić zbyt poważnie do tej książki, ale jakoś nie mogę.
Ta Adela - no cóż nie powiem żebym polubiła wędrowną artystkę. Potwornie mnie wkurzała. Najbardziej drażniły mnie te jej pienia pochwalne na temat Tymona, męża Wiktorii ( cały czas słyszałam w głowie " odczep się od niego! " ) No nic nie poradzę, że jestem na punkcie...