Fasada skupia się wokół zaniedbanej postaci z DC Universe – Element Girl. Znowu czuję, że być może trochę mnie to zagubiło, ponieważ nie jestem fanem DC. To wciąż było niesamowicie przyjemne, ale znowu zastanawiam się, czy nie przegapiłem drobiazgów! To bardzo smutna historia, bo nasza bohaterka żyje dość skromnie, nie wychodząc z domu ze względu na swój niezwykły wygląd. Doszło do punktu, w którym nie chce już żyć, ale nie jest w stanie się zabić. W tym miejscu pojawia się ona – Śmierć…

Więcej przeczytasz tutaj: https://popkulturowcy.pl/2022/03/15/sandman-tom-3-kraina-snow-recenzja-komiksu/

Fasada skupia się wokół zaniedbanej postaci z DC Universe – Element Girl. Znowu czuję, że być może trochę mnie to zagubiło, ponieważ nie jestem fanem DC. To wciąż było niesamowicie przyjemne, ale znowu zastanawiam się, czy nie przegapiłem drobiazgów! To bardzo smutna historia, bo nasza bohaterka żyje dość skromnie, nie wychodząc z domu ze względu na swój niezwykły wygląd....

Jak zwykle Sandman ze swą kompleksową przestrzenią historii udowadnia nam, że wyobraźnia nie ma granic. Poprzednie tomy utrzymywały się w spójności opowiadając losy Kształtującego Postaci. Tym razem natomiast otrzymujemy cztery luźne historie utrzymane w uniwersum Sandmana i DC. Jest jednak wciąż nawiązanie do motywów z poprzednich tomów, oraz kontynuacja postanowień Władcy Snów. "Kraina Snów" rozpoczyna się rozdziałem "Kaliope". Jak sam tytuł wskazuje mamy tu historię muzy uprowadzonej dawno temu przez pisarza Erasmusa Fry'a. Cała historia kręci się wokół innego pisarza, niejakiego Madoca, który stracił kompletnie swoje natchnienie i możliwość pisania opowieści. Otrzymawszy od swego mistrza, wspomnianego Fry'a największy dar - żywą muzę, patronkę literatury, przy pierwszym gwałcie na niej odżywa jego artystyczna płodność. Madoc staje się popularnym pisarzem grozy. Kaliope nie tylko dostarcza mu natchnienia, ale także długowieczność. Nieszczęśliwa muza pragnie zostać oswobodzona. Wzywa mojry, będące nawiązaniem do pierwszego tomu Sandmana. Te wspominają Kaliope o więzionym przez maga Śnie. Po wielu latach Sandman pojawia się u Madoca i sprytnie oswobadza muzę, która okazuje się dawną kochanką Snu.
Następną historią jest "Sen Tysiąca Kotów". Historia, w której koty słyszą historię o swej przeszłości, gdzie wielkie panowały nad światem, a ludzie byli ich tycimi niewolnikami. Historia opowiadana przez kotkę, która przybyła do krainy snu, by spotkać się z Sandmanem w postaci czarnego kocura. Tutaj nawiązanie do "Uwertury", gdzie poznajemy Sandmana rozmawiającego ze wszystkimi swoimi wersjami, w tym wersją kocią. Kolejnym nawiązaniem do pierwszego tomu, jest rozdział czwarty i "Sen Nocy Letniej". Tytuł inaczej się nie skojarzy tylko z Williamem Shakespare'm. Otóż o nim jest ten rozdział. W pierwszym tomie, jak również w serialu Sandman spotyka się co sto lat z człowiekiem, który nie może umrzeć. Podczas spotkania w jednym ze stuleci, Sandman natknąwszy się na pewnego barda proponuje mu umowę, by spełnić jego największe marzenie. O tej umowie się nie dowiadujemy, lecz we wspomnianym rozdziale wychodzi na jaw co to za umowa była. Historia Willa opowiada o spotkaniu Sandmana przez poetę i jego wędrowną trupę teatralną. Spotkanie przeradza się w spontaniczny spektakl dla Władcy Snów, który sprowadził Williamowi nie byle jaką publikę. Prawdziwego Oberona i Tytanie - Elfich władców, o których Shakespare akurat napisał sztukę. Przedstawienie przyjmuje się z wielkim entuzjazmem, czyniąc dyskusje nad jej prawdziwością i spekulacje co do wydarzeń zawartych w sztuce. Okazuje się, że spektakl to jedna ze sztuk pisanych dla Sandmana. Bowiem Władca Snów dał Williamowi talent i nieśmiertelną sławę wówczas gdy ten napisze dwie sztuki na cześć samego Snu. Elfia świta wraca do swej magicznej krainy, lecz przebiegły goblin, który w trakcie sztuki podmienił aktora zostaje w świecie jawy.
Ostatnią historią jest opowieść o kobiecie, która zmienia się w różne stany skupienia, jest przerażająco stara, nosi silikonowe maski i pragnie śmierci. Tym razem Sen nie przychodzi na jej wezwanie, a jego siostra Śmierć, która podpowiada dziwnej kobiecie jak może ze sobą skończyć.
Zdaje się, że ten tom jest najkrótszy jak do tej pory i najbardziej przystępny. Zatem nawet ktoś nie będący w temacie Sandmana i jego spójności, może sobie ten komiks przeczytać jako luźną ciekawostkę. Aczkolwiek tak jak wyżej, są tu odniesienia chronologiczne do poprzednich tomów i aby pojąć fabułę dobrze byłoby znać poprzednie tomy. Niemniej szybka i przyjemna lektura, ze świetnymi ilustracjami.

Jak zwykle Sandman ze swą kompleksową przestrzenią historii udowadnia nam, że wyobraźnia nie ma granic. Poprzednie tomy utrzymywały się w spójności opowiadając losy Kształtującego Postaci. Tym razem natomiast otrzymujemy cztery luźne historie utrzymane w uniwersum Sandmana i DC. Jest jednak wciąż nawiązanie do motywów z poprzednich tomów, oraz kontynuacja postanowień Władcy...

Jak ocenić serię Sandman? Każdy tom to zbiór opowiesci. Niektóre czyta się z przyjemnością, niektóre jak za karę. Nigdy nie wiesz, których będzie więcej w aktualnym tomie.
Tom 3 jest bardzo krótki, bo sporą część wydania zajął przykładowy scenariusz (dla fanów / zainteresowanych pewnie gratka). Mam meszane uczucia do tego cyklu. Może czegoś nie doceniam (?)
Póki co - stoi na półce.

Jak ocenić serię Sandman? Każdy tom to zbiór opowiesci. Niektóre czyta się z przyjemnością, niektóre jak za karę. Nigdy nie wiesz, których będzie więcej w aktualnym tomie.
Tom 3 jest bardzo krótki, bo sporą część wydania zajął przykładowy scenariusz (dla fanów / zainteresowanych pewnie gratka). Mam meszane uczucia do tego cyklu. Może czegoś nie doceniam (?)
Póki co - stoi...

Trzyma poziom. Nawiazuje bardzo mocno do historii szeroko pojetej kultury - od starozytnej Gercji po wspolczesny komiks :)
Ale zabraklo iskierki, dlatego ostroznie...

Trzyma poziom. Nawiazuje bardzo mocno do historii szeroko pojetej kultury - od starozytnej Gercji po wspolczesny komiks :)
Ale zabraklo iskierki, dlatego ostroznie...

Podobało mi się mniej niż wybitne poprzednie tomy, ale wciąż doceniam. Tutaj motywem przewodnim były pisarskie kariery oparte na nie-swoich talentach. Jest tu opowieść o pseudoautorze i uwięzionej przezeń Caliope, notabene dawnej ukochanej Morfeusza oraz korzeniach Snu nocy letniej, sztuki zamówionej przez Sna u Willa w ramach karczemnego paktu. Jest tu też kocia opowieść i "Fasada" z byłą agentką CIA bez twarzy, która chce wreszcie umrzeć. Wciąż ciekawe, bardzo blyskotliwe i erudycyjne, tylko mniej mnie jakoś wciągnęła ta porcja.

Podobało mi się mniej niż wybitne poprzednie tomy, ale wciąż doceniam. Tutaj motywem przewodnim były pisarskie kariery oparte na nie-swoich talentach. Jest tu opowieść o pseudoautorze i uwięzionej przezeń Caliope, notabene dawnej ukochanej Morfeusza oraz korzeniach Snu nocy letniej, sztuki zamówionej przez Sna u Willa w ramach karczemnego paktu. Jest tu też kocia opowieść i...

Jeśli jakaś kontynuacja sprawia konsternację i skłania do myślenia, a co więcej przyciąga do czytania kolejnych tomów to jest idealnie. Tak jest właśnie w przypadku Sandmana. Historia nie zawodzi, rysunki trzymają poziom, a pomimo już trzech dekad ma karku nic się nie zestarzały.

Jeśli jakaś kontynuacja sprawia konsternację i skłania do myślenia, a co więcej przyciąga do czytania kolejnych tomów to jest idealnie. Tak jest właśnie w przypadku Sandmana. Historia nie zawodzi, rysunki trzymają poziom, a pomimo już trzech dekad ma karku nic się nie zestarzały.

Tym razem - cztery osobne opowiadania. Bardzo dobra "Kaliope", słaby "sen kotów", dobry "sen nocy letniej" i rewelacyjne "Fasady".
Mordeusz tym razem niemal się nie pojawia.
Zabieram się za kolejne tomy - liczę na więcej niż teraz ;)

Tym razem - cztery osobne opowiadania. Bardzo dobra "Kaliope", słaby "sen kotów", dobry "sen nocy letniej" i rewelacyjne "Fasady".
Mordeusz tym razem niemal się nie pojawia.
Zabieram się za kolejne tomy - liczę na więcej niż teraz ;)

Autonomiczność każdej z opowieści trochę zabiera całemu cyklowi rozpędu,jaki narzuciły dwa poprzednie tomy. Czy to coś złego? Absolutnie nie!
Ciężko byłoby mi wybrać najlepszą z tych historii, każda ma zupełnie inny wymiar, skupia się na czym innym, każda to zabawa autora formą.
Zanim przeczytałam "Sen nocy letniej" musiałam sięgnąć do oryginału,nie chciałam niczego stracić czy zgubić.
Chyba największe wrażenie zrobiła na mnie "Fasada", postać Śmierci jest jedną z moich ulubionych postaci stworzonych przez autora.
Kto wie czy w kolejnych tomach nie będzie rozwinięcia pewnych wątków,bardzo na to liczę.

Autonomiczność każdej z opowieści trochę zabiera całemu cyklowi rozpędu,jaki narzuciły dwa poprzednie tomy. Czy to coś złego? Absolutnie nie!
Ciężko byłoby mi wybrać najlepszą z tych historii, każda ma zupełnie inny wymiar, skupia się na czym innym, każda to zabawa autora formą.
Zanim przeczytałam "Sen nocy letniej" musiałam sięgnąć do oryginału,nie chciałam niczego...

Szybko się czytało i było ciekawe. Poprzedni tom był lepszy, ale i ten warto przeczytać.

Szybko się czytało i było ciekawe. Poprzedni tom był lepszy, ale i ten warto przeczytać.

Rozstaję się z "Sandmanem" (i z Gaimanem) na dobre. Brnąłem w te opowieści oczekując, że znajdę w nich niesamowite i interesujące historie zanurzone w onirycznym klimacie. Znalazłem tu tylko banał, nudę i pretensjonalność przybrane w niedopracowane rysunki. Jestem rozczarowany, ale nie ma tego złego – koszmar dobiegł końca.

Rozstaję się z "Sandmanem" (i z Gaimanem) na dobre. Brnąłem w te opowieści oczekując, że znajdę w nich niesamowite i interesujące historie zanurzone w onirycznym klimacie. Znalazłem tu tylko banał, nudę i pretensjonalność przybrane w niedopracowane rysunki. Jestem rozczarowany, ale nie ma tego złego – koszmar dobiegł końca.