bez większych emocji, sensacja ?kryminał ?obyczajowa? -wskazanie na powieść obyczajową z wątkiem sensacyjnym.

bez większych emocji, sensacja ?kryminał ?obyczajowa? -wskazanie na powieść obyczajową z wątkiem sensacyjnym.

Kryminał na poziomie! Lubię czytać książki tej autorki:)

Kryminał na poziomie! Lubię czytać książki tej autorki:)

Mniej ciekawa niż pierwsza część, ale może dlatego, że akcja dzieje się w środowisku kompletnie mi obcym, a ludźmi kierują także obce mi motywacje. Niemniej wątek kryminalny ładnie wpisuje się w warstwę obyczajowa, więc chętnie przeczytam kolejne części.

Mniej ciekawa niż pierwsza część, ale może dlatego, że akcja dzieje się w środowisku kompletnie mi obcym, a ludźmi kierują także obce mi motywacje. Niemniej wątek kryminalny ładnie wpisuje się w warstwę obyczajowa, więc chętnie przeczytam kolejne części.

Typowy skandynawski kryminał, którego fabuła nie jest jakoś szczególnie zaskakująca i z tego powodu nie zostanie na długo w mojej pamięci.

Typowy skandynawski kryminał, którego fabuła nie jest jakoś szczególnie zaskakująca i z tego powodu nie zostanie na długo w mojej pamięci.

Sandhamn to wyspa należąca do sztokholmskich szkierów. W powieściach gra rolę centrum wokół którego obracają się kolejne fabuły. Historie te, to policyjne procedurale z wyraźnie zaznaczonymi aspektami obyczajowymi oraz sferą prywatną głównych bohaterów, która z tomu na tom ewoluuje - zmieniają się partnerzy, dzieci rosną, zdarzają się rozwody, poznajemy coraz lepiej historie postaci, itp. Co nie dziwne, nakręcono serial.

Konstrukcyjnie rzecz wygląda tak - główny bohater, inspektor Thomas Andreasson wraz z grupą współpracowników, głównie zajmuje się żmudną, zazwyczaj przesiewową, robotą dochodzeniową, od czasu do czasu dorzucając drobny element w stylu Sherlocka Holmesa. Drugim głównym bohaterem jest Nora Linde, przyjaciółka Andreassona, którą ten zna od dzieciństwa, ich relacja jest stuprocentowo przyjacielska. Nora odpowiada za dwa aspekty. Po pierwsze jest ośrodkiem "miękkiego wypełniacza" czyli warstwy społeczno-obyczajowej, po drugie zaś, peryferyjnie zamieszana jest w każde śledztwo, jednak zawsze w sposób istotny. W efekcie mamy "nowoczesny" policyjny kryminał pomieszany ze szwedzką wersją "ojca Mateusza" w wydaniu kobiecym.

Warsztat literacki pani Sten jest całkiem przyzwoity, również aspekt konstrukcyjny nie jest najgorszy, choć tu czasem zdarzają się pewne niedociągnięcia. Bywa, że śledczy, z wielu opcjonalnych możliwości, skupiają się na tych, które rzeczywiście doprowadzają do rozwikłania zagadki, zaś odpuszczają (lub nawet zupełnie ich nie widzą) takie które sprowadziłyby śledztwo na manowce.

Pozycje świetne do słuchania w aucie - nie są zbyt proste, ale też nieszczególnie skomplikowane. Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Marii Seweryn.
7/10

Sandhamn to wyspa należąca do sztokholmskich szkierów. W powieściach gra rolę centrum wokół którego obracają się kolejne fabuły. Historie te, to policyjne procedurale z wyraźnie zaznaczonymi aspektami obyczajowymi oraz sferą prywatną głównych bohaterów, która z tomu na tom ewoluuje - zmieniają się partnerzy, dzieci rosną, zdarzają się rozwody, poznajemy coraz lepiej...

To jest koniec mojej przygody z tą autorką. Nudna do bólu. Nigdy więcej.

To jest koniec mojej przygody z tą autorką. Nudna do bólu. Nigdy więcej.

Słoneczny, lipcowy dzień. W powietrzu czuć ekscytację, trwają największe morskie regaty w Europie Północnej.

W pewnej chwili płynący na czele jacht nagle traci kurs. Okazuje się, że zostaje zastrzelony sternik. Ofiarą jest Oscar Juliander, adwokat, wiceprezes klubu jachtowego i szanowany ojciec rodziny. Wkrótce wychodzi na jaw, że za jego idealnym wizerunkiem kryją się tajemnice i kłamstwa.

Niebawem zamordowany zostaje kolejny członek klubu jachtowego...

Słoneczny, lipcowy dzień. W powietrzu czuć ekscytację, trwają największe morskie regaty w Europie Północnej.

W pewnej chwili płynący na czele jacht nagle traci kurs. Okazuje się, że zostaje zastrzelony sternik. Ofiarą jest Oscar Juliander, adwokat, wiceprezes klubu jachtowego i szanowany ojciec rodziny. Wkrótce wychodzi na jaw, że za jego idealnym wizerunkiem kryją się...

Niestety porzuciłam czytanie po niecałej połowie książki. Główne powody to: zbyt długie i szczegółowe opisy nieistotnych sytuacji ( np. co zamówił Thomas w restauracji),zbyt wolna akcja powieści.
Do zalet zaliczam relacje między głównymi bohaterami Thomasem Andreassonem i Norą Linde, pomysł autorki na główny wątek śledztwa (morderstwo adwokata Oscara Juliandera).
Być może kiedyś wrócę do tej serii.

Niestety porzuciłam czytanie po niecałej połowie książki. Główne powody to: zbyt długie i szczegółowe opisy nieistotnych sytuacji ( np. co zamówił Thomas w restauracji),zbyt wolna akcja powieści.
Do zalet zaliczam relacje między głównymi bohaterami Thomasem Andreassonem i Norą Linde, pomysł autorki na główny wątek śledztwa (morderstwo adwokata Oscara Juliandera).
Być może...

Dobrze się czyta - już drugą książkę z tej serii. Trochę podobnie jak książki Małgorzaty Rogali, taki kryminał soft. Lubię taki właśnie typ powieści detektywistycznej. Może to wszystko jest trochę za bardzo naiwne, niektóre postaci za bardzo schematyczne i czarno-białe, ale przynajmniej akcja toczy się spokojnie. Lubię też, ogólnie rzecz biorąc, serie kryminalne, w których można się przywiązać do bohaterów, więc się cieszę, że to jest seria i jest w niej jeszcze wiele do przeczytania.
Fajny jest wątek z przestępstwami gospodarczymi, które ujawnia Nora.
Mam jednak szczerą nadzieję, że Nora i Thomas się nie zejdą. Byłoby to zbyt daleko idące fabularne uproszczenie.
Rozumiem, że Nora czuje się w małżeństwie tłamszona (gdyby to Henrik dostał pracę w innym mieście, na stówę cała rodzina już by się przeprowadzała, albo gdyby odziedziczył cenną nieruchomość, w życiu by Nora nie usiłowała o niej decydować),ale rzeczywiście zachowuje się trochę irracjonalnie. A postać jej teściowej jest mało wiarygodna. Naprawdę jeszcze gdzieś się takie skamieliny zachowały?

Dobrze się czyta - już drugą książkę z tej serii. Trochę podobnie jak książki Małgorzaty Rogali, taki kryminał soft. Lubię taki właśnie typ powieści detektywistycznej. Może to wszystko jest trochę za bardzo naiwne, niektóre postaci za bardzo schematyczne i czarno-białe, ale przynajmniej akcja toczy się spokojnie. Lubię też, ogólnie rzecz biorąc, serie kryminalne, w których...

Rasowy kryminał. Jest dobra akcja, jest wciągająca fabuła. Czytelnik jest zaintrygowany, chce wiedzieć. Dla mnie szalenie istotne jest także to, jak Szwedzi organizują sobie nadmorskie życie w nadmorskich miejscowościach. Ta dbałość, wiedza i rozumienie, jaki skarb mają. To u mnie głęboka refleksja powstała w wyniku rozpaczy, bo przez lata oglądam dewastację u nas, w Zachodniopomorskim: brutalne, bezmyślne niszczenie przez bezmózgów naturalnego bogactwa (wycinanie lasów, likwidacja wydm, zabudowanie każdego centymetra udręczonej ziemi bieda-paździerz domkami, wieżowcami; betonowanie i asfaltowanie). A tam, na kartach książki - poszanowanie, w tym i piękna, i tradycji, wielka dbałość, no i ta wiedza: nad morzem żyje w taki sposób. Chroni i broni (wybrzeża). Choćby dlatego należy przeczytać : )

Rasowy kryminał. Jest dobra akcja, jest wciągająca fabuła. Czytelnik jest zaintrygowany, chce wiedzieć. Dla mnie szalenie istotne jest także to, jak Szwedzi organizują sobie nadmorskie życie w nadmorskich miejscowościach. Ta dbałość, wiedza i rozumienie, jaki skarb mają. To u mnie głęboka refleksja powstała w wyniku rozpaczy, bo przez lata oglądam dewastację u nas, w...