Czasami zdarza się, że życie robi nam psikusa. Jednego z tych wrednych, niechcianych – skreślających sprawcę żartu z listy znajomych aż do kolejnego prima aprilis. Wydaje się nam, że osiągnęliśmy wszystko. Bo mamy i zdrowie, i miłość, i sławę, i pieniądze. Bo nie musimy się martwić o to czy wystarczy nam do pierwszego – martwimy się, czy wystarczy nam na jeszcze jeden brylant. Bo nie musimy martwić się o kolejne kosmicznie drogie operacje – martwimy się, czy nowo zatrudniona stylistka będzie lepsza od poprzedniej. Bo nie musimy się martwić o uczucia – martwimy się, czy drogi pierścionek spodoba się w kolejną rocznicę. Bo nie musimy się matwić o karierę – martwimy się, czy te ciemne okulary na tyle dobrze maskują, żeby w drodze do sklepu spożywczego nie zostać zapytanym sto razy o autograf. A potem nagle okazuje się, że wcale nie jesteśmy szczęśliwi. Że gdzieś brakuje istotnego elementu układanki, że te puzzle nie pasują. Że wszystko było tylko złudzeniem.

Igła i nici, ciało i krew, złamane serce, błyszczący szew.
Szwów brylantowe iskrzenie to gwiazdy nad moim więzieniem.

Powszechnie jako Wilde Man, frontman zespołu „Shooting Stars”, zdobywca najbardziej prestiżowych nagród muzycznych, idol nastolatek i gwiazda tabloidów. Prywatnie jako Adam Wilde, dawny chłopak Mii, serdecznie nienawidzący dziennikarzy. Minęły trzy lata od wypadku, który zmienił życie Mii, i trzy lata od momentu, w którym postanowiła żyć. Teraz jednak żyją z Adamem po obu stronach Ameryki. Pewnego dnia ich drogi znowu się spotykają na dudniących energią ulicach Nowego Jorku. Oboje wyruszają w podróż, która na zawsze odmieni ich życie…

Jeżeli o „Zostań, jeśli kochasz”, bestsellerowym debiucie Gayle Forman, który podbił listy bestsellerów na całym świecie, mówiliśmy „poruszający”, jak nazwać mam „Wróć, jeśli pamiętasz”? Jeżeli ekranizowane „Zostań, jeśli kochasz” nazywaliśmy „wzruszającym”, co powiedzieć mam o „Wróć, jeśli pamiętasz”? Kontynuacja powieści Gayle Forman jest taka sama jak jej poprzedniczka, tylko bardziej. Bardziej zachwycająca, bardziej refleksyjna, bardziej czarująca, bardziej zabarwiająca rzeczywistość na nowe kolory. Piękniejsza. Mocniejsza. I w sumie dobrze, że nie ma trzeciej części, bo jeśli tendencja zostałaby zachowana, nadmiar emocji rozsadziłby czytelników od środka.

Ubrania spakowane, do biednych wysłane.
Dom cały opustoszał, meble już sprzedane.
To tutaj pożegnałem ciebie i nadzieję.
Twój zapach się w zaduchu pokojów rozwieje.
I nie wiem, czemu dzwonię, słuchawka jest głucha.
I nie wiem, czemu śpiewam, skoro nikt nie słucha.

Niektórzy zapewne powiedzą: typowe romansidło. Ale które typowe romansidło zawiera w sobie tak piękne złote myśli? Które typowe romansidło jest tak niekonwencjonalne, tchnące świeżością i oryginalnością? Które typowe romansidło tak dobrze oddaje klimat energicznego, wiecznie w biegu Nowego Jorku? Które typowe romansidło tak pokazuje bezkompromisowość mediów, tak skupia się na muzyce, że podczas lektury słyszymy ciężkie brzmienia naprzemiennie z delikatnymi dźwiękami wiolonczeli? I wreszcie: które typowe romansidło wywraca życie do góry nogami? No właśnie.

Ilu stron potrzeba, żeby napisać dobrą powieść? Ilu stron potrzeba, żeby przygnieść czytelnika toną skrajnych emocji? Gayle Forman udowadnia, że zaledwie dwu osiemdziesięciu sześciu. Plus ładna okładka, wisieńka na torcie. Wystarczy. Wystarczy, żeby napisać ponadczasową, niesamowitą opowieść.
A jednym słowem – piękną. 

Weronika Wróblewska