Rysunki są dobre (pomimo zmiany rysownika ja nie zauważyłem zbytniej różnicy),niestety warstwa fabularna dalej kuleje. Bardziej to są pojedyncze epizody niż ciągłość historii.

Rysunki są dobre (pomimo zmiany rysownika ja nie zauważyłem zbytniej różnicy),niestety warstwa fabularna dalej kuleje. Bardziej to są pojedyncze epizody niż ciągłość historii.

Protegowany Rosińskiego, Zbigniew Kasprzak, przejmuje po nim schedę, by w krótkim czasie dowieść, że w niczym mu nie ustępuje. Piękna zmiana warty, jedna z piękniejszych w komiksie. No i te kolory Grażyny Kasprzak - natychmiast zauważalne, takie żywe... Ale wszystko to nie byłoby możliwe bez niekończącej się wyobraźni Andre Paula Duchateau...

Protegowany Rosińskiego, Zbigniew Kasprzak, przejmuje po nim schedę, by w krótkim czasie dowieść, że w niczym mu nie ustępuje. Piękna zmiana warty, jedna z piękniejszych w komiksie. No i te kolory Grażyny Kasprzak - natychmiast zauważalne, takie żywe... Ale wszystko to nie byłoby możliwe bez niekończącej się wyobraźni Andre Paula Duchateau...

Bez zbędnego powielania treści - moja recenzja (dotycząca całej serii przygód Yansa) znajduje się tutaj:
.
https://abaren.pl/art/yans-wydanie-zbiorcze.php
.
.

Bez zbędnego powielania treści - moja recenzja (dotycząca całej serii przygód Yansa) znajduje się tutaj:
.
https://abaren.pl/art/yans-wydanie-zbiorcze.php
.
.

Przeczytane z rozpędu, gorsze niż tom 1.

Przeczytane z rozpędu, gorsze niż tom 1.

Drugi integral „Yansa” przyjąłem z umiarkowanym zadowoleniem. Oddanie pałeczki przez Rosińskiego Zbigniewowi Kasprzakowi to udany przykład znalezienia kontynuatora, który potrafił zachować i rozwinąć graficzny charakter serii bez większych zgrzytów.

Największym problemem tych komiksów jest nierówny scenariusz. A.-P. Duchâteau potrafi czasami zaskoczyć, ale często jego pomysły dają się przewidzieć kilkanaście plansz wcześniej. Rozwiązania nie są zazwyczaj zbyt w stylu deus ex machina, ale porażają niekiedy naiwnością. Z drugiej strony zdarzają się pomysły ciekawe (np. dojście Yansa do władzy i jego niemoc w obliczu zwykłej ludzkiej głupoty lub bogaci łowcy, polujący z nudy na Zewnętrznych). Seria nabiera powoli rozmachu – starzy wrogowie muszą ustąpić nowym, Yans dowiaduje się sporo o swojej przeszłości oraz zdobywa wiernych przyjaciół. Jednak sceny akcji to niestety mocne manko tego komiksu: zazwyczaj ktoś zastawia na kogoś z różnym skutkiem pułapki, dochodzi do raczej niewiarygodnych potyczek i pojedynków, czasami zdobywa się jeńców, których próbuje się wymienić na zakładników przetrzymywanych przez wroga - i tak w kółko Macieju.

Zaryzykuję wypowiedź, że Duchâteau nie znalazł dobrego pomysłu na rozwój postaci Yansa. Z jednej strony pokazuje go jako czułego męża i ojca rodziny, który jest często zmuszany do interwencji w celu ratowania własnego potomstwa. Z drugiej strony ma on być równocześnie mężem opatrznościowym Miasta – a tego absolutnie się nie czuje. O wiele konsekwentniej jest poprowadzona postać Orchidei, która nigdy nie zapomina o swoich korzeniach w Strefie. Brakuje mi też tego postapokaliptycznego klimatu z podróżami w czasie, który dominował w pierwszych przygodach Yansa.

Drugi integral „Yansa” przyjąłem z umiarkowanym zadowoleniem. Oddanie pałeczki przez Rosińskiego Zbigniewowi Kasprzakowi to udany przykład znalezienia kontynuatora, który potrafił zachować i rozwinąć graficzny charakter serii bez większych zgrzytów.

Największym problemem tych komiksów jest nierówny scenariusz. A.-P. Duchâteau potrafi czasami zaskoczyć, ale często jego...

Prawo Ardelii spoko, może kiedyś odważę się przeczytać pozostałe opowieści z tego tomu.

Prawo Ardelii spoko, może kiedyś odważę się przeczytać pozostałe opowieści z tego tomu.

Piękne ilustracje, ciekawe historie. Jeden z najlepszych komiksów, jakie czytałam.

Piękne ilustracje, ciekawe historie. Jeden z najlepszych komiksów, jakie czytałam.

Dostrzegalna zmiana kreski jest pozytywnym elementem dotychczasowej wizji Yansa, pomysły na fabułę wydają się być przewidywalne, jednak mimo to zaskoczenie też da się zaliczyć. Barwy oddają klimat serii. Wspaniałe chwile z Yansem gwarantują powrót do tekstu. Z zaskoczeniem obserwuję dyskretną konsekwencję w kształtowaniu wizerunku kobiety w cyklu.

Dostrzegalna zmiana kreski jest pozytywnym elementem dotychczasowej wizji Yansa, pomysły na fabułę wydają się być przewidywalne, jednak mimo to zaskoczenie też da się zaliczyć. Barwy oddają klimat serii. Wspaniałe chwile z Yansem gwarantują powrót do tekstu. Z zaskoczeniem obserwuję dyskretną konsekwencję w kształtowaniu wizerunku kobiety w cyklu.