"Dziennik jaskółki" dał mi pewność co do dwóch rzeczy - tego, że nie spocznę, póki nie przeczytam wszystkich dzieł autorki oraz tego, że muszę mieć tę książkę w jedynej słusznej formie, czyli wydania papierowego. Już sam fakt, że głównym bohaterem jest płatny morderca, taki, który jednak odstaje od typowych wyobrażeń o tego typu profesjonalistach, stanowił smaczek. Cała reszta, jego przemyślenia, krucha miłość (? a może raczej świadomość istnienia bratniej duszy), nawiązania literacko-kulturowe, niesamowity styl Nothomb i świetne zakończenie, to wszystko sprawiło, że nie czytałam tej książki, a wręcz ją pochłaniałam. Czytelnik, do którego przemówią te tropy, w pewnym momencie przyłącza się do celebrowania tajemnicy, staje się następcą Urbana. Fenomenalne, doskonałe. Już dawno żadna książka nie sprawiła, że na moich rękach pojawiła się gęsia skórka, a w moich myślach taki chaos. Amelie Nothomb udowadnia, że krótkie formy mogą być bardziej treściwe, cięższe i trudniejsze od niejednego grubego tomiszcza.

"Dziennik jaskółki" dał mi pewność co do dwóch rzeczy - tego, że nie spocznę, póki nie przeczytam wszystkich dzieł autorki oraz tego, że muszę mieć tę książkę w jedynej słusznej formie, czyli wydania papierowego. Już sam fakt, że głównym bohaterem jest płatny morderca, taki, który jednak odstaje od typowych wyobrażeń o tego typu profesjonalistach, stanowił smaczek. Cała...