Chylę czoła.
Temu, co doszło do skutku 150 lat temu.
W głowie pana Hugo.
Popatrzmy na ziemski padół. Z oddalenia. Z perspektywy. Z góry.
Powiedzmy, z Wieży Eiffla, która wtedy nie istniała. Zobaczymy Paryż.
Zobaczymy go oczami człowieka, który stoi na szczycie nieistniejącej wieży i widzi.
Całokształt.
Jesteśmy tam. Stoimy i spoglądamy. Wraz z nim.
Zresztą odnosi się do nas bezpośrednio. Czując, że przy nim trwamy. Zdarzało mi się czytać powieści, których autorzy zapominali, że na końcu łańcucha literackiego, jest dziw nad dziwy – czytelnik. Pan Hugo nie zapomniał.
Zabrał nas tym samym w podróż życia.
Jak więc wcześniej wspomniałem, byłem tam. Zobaczyłem ludzi idących ścieżkami doczesności. Jedni idą odważnie. Nie straszne im przeciwności. Inni bojaźliwie, dostrzegając wokół siebie same niebezpieczeństwa. Jeszcze inni chcą je ominąć, przeskoczyć. Nie rozumiejąc, co się wokół nich dzieje. Są tacy, bez których pozostali, nie daliby rady posuwać się do przodu. Myślący perspektywicznie. Wizjonerzy. Nie brakuje też zepsutych jabłek, mających za cel szerzyć zgniliznę. Są istoty wymagające opieki. Są też owi, którzy opiekę roztaczają. Bywają też, całkowicie obojętni.
Łączy ich jedno. Wspólna egzystencja.
Dzieło to, udziela nam odpowiedzi na fundamentalne pytanie.
Jak istnieć. By zamykając kiedyś oczy, nie pozostawić za sobą krzywdy, ran niezagojonych i ludzi zranionych. Bo ostoją tej książki jest człowiek, który ma w sercu perłę, a w duszy diament. Zakałą natomiast, człowiek honoru, paradoksalnie. W ludziach przyciąga nas zwykle to, czego brak w nas samych. Nie spotkałem się wcześniej z tak pięknym językiem. Tak wyrazistym. Z kanonadą wyrazów obrazujących doznania. Z ekstraktem opisu. Z wrzącą lawą emocji. Z soczewką skupiającą światło , wysyłając dalej skondensowany promień.
Spotkamy też język szorstki, surowy, a takie wyrażenia, jak szczerość, uczciwość, nabiorą niebiańskiego wręcz znaczenia.
Jak spadamy, to spadamy w otchłań bez dna.
Jak się wznosimy, to jesteśmy gdzieś, skąd Baumgartner wykonał skok.

Chylę czoła.
Temu, co doszło do skutku 150 lat temu.
W głowie pana Hugo.
Popatrzmy na ziemski padół. Z oddalenia. Z perspektywy. Z góry.
Powiedzmy, z Wieży Eiffla, która wtedy nie istniała. Zobaczymy Paryż.
Zobaczymy go oczami człowieka, który stoi na szczycie nieistniejącej wieży i widzi.
Całokształt.
Jesteśmy tam. Stoimy i spoglądamy. Wraz z nim.
Zresztą odnosi się do nas...