O matko, ale ja nie znosiłam Lilii! Zdanie zmieniłam, kiedy czytałam ostatnie rozdziały...
Po 'Historię nowego nazwiska' sięgnęłam bez jakiś większych emocji. Miałam za sobą 'Genialną przyjaciółkę', to drugi tom sam mi się wziął do ręki, he, he. Tak pisząc serio, w połowie powieści - konkretnie w momencie wakacji przyjaciółek - miałam ochotę odłożyć książkę. Tyle świństw i hipokryzji to jeszcze nie miałam okazji przeczytać w losach Leny i Lilii, jednak zmusiłam się do dalszej lektury i nie żałuję. Dalsze rozdziały dają inne spojrzenie na całość. Co prawda, nadal całym sercem jestem za narratorką, Eleną, a Lila budzi we mnie mieszane uczucia, to jednak coś jest w prozie Eleny Ferrante, że chce się sięgnąć po dalsze tomy. A co do Lilii, to jeszcze nie spotkałam się z tak... trudną literacką bohaterką. Ona - w przeciwieństwie do Leny - nie wzbudza jednoznacznej sympatii, ale tez nie można jej nienawidzić.
No tak, nie powinnam aż tak utożsamiać się z powieścią, jednak 'Historia nowego nazwiska' jest lepsza od 'Genialnej przyjaciółki'. W pierwszym tomie autorka dała mnóstwo szczegółów, nie spieszyła się w opisywaniu, a w drugim tomie akcja nabiera tempa, i już nie przypomina typowej powieści o dorastaniu, ale książkę o konsekwencjach swoich wyborów.
Co zaserwuje Elena Ferrante w trzecim tomie? Aż strach pomyśleć :-)

O matko, ale ja nie znosiłam Lilii! Zdanie zmieniłam, kiedy czytałam ostatnie rozdziały...
Po 'Historię nowego nazwiska' sięgnęłam bez jakiś większych emocji. Miałam za sobą 'Genialną przyjaciółkę', to drugi tom sam mi się wziął do ręki, he, he. Tak pisząc serio, w połowie powieści - konkretnie w momencie wakacji przyjaciółek - miałam ochotę odłożyć książkę. Tyle świństw i...