Miastem Aniołów wstrząsa seria okrutnych morderstw. Giną młode, piękne, utalentowane kobiety, którym ktoś brutalnie zaszywa usta i pochwy. Zgon nie następuje jednak od razu, wydaje się, że zabójcy nie charakteryzuje zaufanie do przemocy i tortur. Co łączy ze sobą zaginione? W jaki sposób nieuchwytny niczym duch kat wyszukuje i porywa swoje ofiary? Kto będzie musiał zginąć, by śledztwo nabrało tempa? Czy Robert Hunter podoła przerażającemu zadaniu? Kto będzie łowcą, a kto zwierzyną?

„Nocny prześladowca” to trzecia część brawurowo poprowadzonej serii o kryminalnych zagadkach Los Angeles. Postacią łączącą poszczególne historie jest bystry, nadzwyczajnie uzdolniony Robert Hunter. Nazwisko znaczące w kręgu literackich postaci z interesującego nas gatunku. Podobnie, jak detektyw z powieści Simona Becketta noszący identyczne nazwisko, Robert Chrisa Cartera to bohater stworzony na wzór wypracowanych przez literaturę popularną osobowości. Inteligentny, samotny, borykający się z rodzinnymi sekretami i tragediami, przenikliwy, ufający swojej intuicji bardziej niż standardom określonym przez regulamin wydziału, w którym pracuje. Mimo wszystko, jego kreacja jest rozpoznawalna w gąszczu nowych, co rusz pojawiających się na literackiej arenie detektywów i policjantów śledczych.

Jak w każdej powieści Cartera największym atutem jego prozy jest po mistrzowsku skonstruowana fabuła pełna zagadek, mylących tropów i zapierających dech w piersi zwrotów akcji. Carter stawia na prostotę, jaką charakteryzuje się styl jego narracji. Dlatego też trudno mówić tu o „Nocnym prześladowcy” jako o thrillerze psychologicznym. Gęste od emocji i konfliktów osobowościowych dreszczowce choćby Deavera czy Harrisa reprezentują sobą to, co cenię najbardziej w tego typu powieściach. U Cartera brakuje tego elementu, ale nie jest to bynajmniej wadą dla tego czytelnika, który stawia na rozrywkę samą w sobie. Zawikłanie towarzyszące zgłębianiu psychiki bohaterów ustępuje miejsca przystępności i klarowności opisów, choć o rozbudowaniu poszczególnych wątków nie można mówić. Widać, że autor lubi „filmowość” swojej prozy – historia rozpisana na 375 stronach została podzielona na 115 rozdziałów. Łatwo więc obliczyć, że najdłuższe z nich zamykają się na niecałych czterech stronach. Dla czytelników przyzwyczajonych do potoczystej, płynnej narracji będzie to oznaczać dyskomfort, dla lubiących szybkie tempo akcji okaże się największym atutem powieści.

Ubolewam nad tym, że pisząc recenzję thrillera nie wypada zdradzać jakichkolwiek szczegółów związanych z postacią najbardziej nas interesującą. A tytułowy nocny prześladowca to jeden z najbarwniejszych morderców z parnasu grozy. Co charakterystyczne, jego obecność w fabule nie wywołuje odruchu obronnego u czytającego, jego poczynania nie przerażają w takim stopniu, jakbyśmy tego oczekiwali po mocnym, wstrząsającym thrillerze. Dużo bardziej niż widok okaleczonych ofiar, zainteresowała mnie historia jego życia i okoliczności, które zdeterminowały kierunek ewolucji jego psychotycznej osobowości.

Nic nowatorskiego nie odnajdziemy także w samej formie prowadzenia narracji. Tak, jak wielu innych autorów pokroju Cartera, relacjonuje on krwawe wydarzenia oraz sprawozdaje z aktualnego stanu śledztwa z kilku uzupełniających się perspektyw. Punkt widzenia Roberta Huntera i jego partnera Carlosa Garcii to stanowisko, z którego patrzymy na rozwijającą się kryminalną sprawę najczęściej. Carter postanowił pozbawić czytelnika rozbudowanych scena z pokoju sekcyjnego, nic nie wiadomo nam o technicznej stronie pracy na miejscach zbrodni ani o metodach, jakimi posługują się kryminalistycy przy badaniu znikomych dowodów. Najwięcej miejsca w rozdziałach z detektywami w rolach głównych zajmuje roztrząsanie hipotez i rewidowanie odkrytych tropów, mających naprowadzić śledczych na mordercę. Drugą perspektywą, mniej ważną, acz znaczącą dla jednej z ofiar jest obecność w fabule pani detektyw, której prywatne dochodzenie biegnie równolegle z pracą Huntera i Garcii. Szczątkowe informacje, co do mrocznej strony „Nocnego prześladowcy” zostają przemycone do głównego nurtu narracji za pośrednictwem lakonicznych fragmentów z pomieszczeń, w których zabójca przetrzymuje kobiety. Tylko raz, nie licząc części finalnych, pojawia się fabularna sytuacja, gdzie widzimy jego postać.

Gdyby chcieć zestawić trzeci tom przygód Huntera z dwoma poprzednimi, „Nocny prześladowca” nie ewoluuje w żadnym nowym kierunku. Myślę, że debiutancki „Krucyfiks” postawił wysoką poprzeczkę powieściom pozostałym, którą to autorowi trudno ponownie przeskoczyć. Zabrakło bardziej pogłębionej charakterystyki postaci i szerszego społecznego tła, jednak kryminalna intryga nagradza wszystkie niedociągnięcia. Niemniej, trzeba przyznać, że najnowsza powieść Cartera to thriller na poziomie. Warto przeczytać? Warto.

Justyna Anna Zanik