Czy kryminał, gdzie zabójca przedstawiany jest czytelnikowi niemal na samym początku, ma rację bytu? Zaskakujące jest to, że tak. Szczególnie wtedy, gdy sama postać i jej motywy wysuwają się na pierwszy plan, a zagadka kryminalna robi za tło powieści. Greg Olsen podjął wyzwanie i w „Szóstej ofierze” wyłożył fakty na stół, a czytelnik i tak je chłonie.

Gdyby nie styl pisarza, książka szybko wylądowałaby na półce. Gdzie może kryć się zabawa, gdy od początku wszystko wiadomo? Olsen pokazuje jednak coś innego, niż tylko chodzenie po śladach i odkrywanie tego, co czytelnik i tak już wie. Świat w powieści podzielony został na ekosystem dobrych i złych. Dobrych reprezentują oczywiście policjanci, a złych morderca. W obu przypadkach nie pojawiają się tylko dwa kolory – czerń i biel. Jest diabelnie szaro.

Fani kryminałów przywykli już, że bohater powinien być odrobinę styrany życiem, a najlepiej po rozwodzie, z cukrzycą oraz kredytem we frankach. Olsen tego uniknął. Tchnął w Kendall Stark życie opierając się na relacjach międzyludzkich. Kobieta jest inna w każdym ze swoich światów. Czytając fragmenty jej domowego życia, trudno uwierzyć, że to ta sama postać, która kilka stron wcześniej wyciągała z wody trupa.

Podobnie wygląda sytuacja od strony mordercy. Widzimy go, żyjemy i mordujemy razem z nim. Jednak mimo tego, że czujemy do niego odrazę, Olsen odkrywa jego drugą stronę. Nie polubimy faceta mordującego kobiety, ale po części będzie w stanie zrozumieć motywy, które nim kierowały. Oczywiście nie wszystkie, ale i tak pisarz odwalił kawał dobrej roboty.

„Szósta ofiara” to bardzo dobry thriller, gdzie przerażenie u czytelnika wywoływane jest nie napięciem, ale możliwościami jakie Olsen przed nim roztoczył. A trzeba przyznać, facet ma wyobraźnię, której chyba nikt mu nie zazdrości. Dobra książka na spokojny wieczór. Przynajmniej czytelnik będzie pamiętał, żeby zamknąć drzwi na klucz. I zasuwkę.

Bartosz Szczygielski