Dam szansę J.Nesbo czytając drugi tom o Harrym Hole, bo ten pierwszy jest naprawdę przeciętny.. A wydaje mi się niemożliwym, by tak licznie zachwycano się twórczością tegoż autora przy takim stylu, jakim jest poprowadzona pierwsza historia kryminalna Harry'ego.
Nie zostałam zaintrygowana poszukiwaniami mordercy przez zbyt powolną akcję, zbyt wiele wtrętów i zbyt wiele słów.. To ostatnie sprawiało, że ręce mi niemiłosiernie opadały. Myślę, że gdyby wymazano całe "wodolejstwo", to książka osiągnęłaby rozmiar jakichś 180-200 stron. Za przykład niech posłuży poniższy cytat:
"[...] do ataku przystąpił drugi, nieco ostrożniej, z rękami przed sobą, w pozycji wskazującej na to, że ma w domu pas jakiegoś koloru w którymś ze sportów walki o azjatyckiej nazwie." Naprawdę? Potrzebne to? Takich przykładów jest zatrzęsienie..
Dość szybko domyśliłam się kogo poszukuje norweski jasnowłosy policjant-alkoholik, co sprawiało, że ostatnie rozdziały ciągnęły się i się ciągnęły i ciągnęły się.. ;) A powód dokonywanych morderstw, to jak dla mnie przerost formy nad treścią.. Wtręty, o których wcześniej wspomniałam to legendy aborygeńskie. Z jednej strony ciekawe, zupełnie inne od naszych słowiańskich. Z drugiej miały/powinny? być jakąś metaforą do sytuacji w powieści, ale w tym konkretnym przypadku stanowiły dla mnie bełkot.
Bardzo przypadło mi do gustu czytanie przez Mariusza Bonaszewskiego.

Dam szansę J.Nesbo czytając drugi tom o Harrym Hole, bo ten pierwszy jest naprawdę przeciętny.. A wydaje mi się niemożliwym, by tak licznie zachwycano się twórczością tegoż autora przy takim stylu, jakim jest poprowadzona pierwsza historia kryminalna Harry'ego.
Nie zostałam zaintrygowana poszukiwaniami mordercy przez zbyt powolną akcję, zbyt wiele wtrętów i zbyt wiele...