Pancerne serce to wbrew pozorom nie jest sercem z kamienia... Serce z kamienia niezdolne jest do jakiejkolwiek empatii, wrażliwości, dobroci. Natomiast mieć w swoim wnętrzu opancerzone serducho to wielka wartość, skarb bezcenny. Pancerne serce to zdolność duszy do przyjmowania cierpienia, noszenia go w sobie i trwania razem z nim. Całe mnóstwo rzeczy potrafi złamać, rozedrzeć na strzępy, a ktoś kto nosi pancerz na sercu potrafi to wszystko wytrzymać, mimo siły rażenia jaką niesie zło i niesprawiedliwość świata.
...
Nesbo obdarował Harrego właśnie takim sercem.

***

"To takie smutne, wszystko takie smutne; przeżywamy nasze życie jak idioci; a potem umieramy."
Charles Bukowski – Najpiękniejsza dziewczyna w mieście

Do takich wniosków dojdzie tym razem Harry. Będzie musiał zmierzyć z czymś tak nieuchronnym, jak przemijanie. Odda się wspomnieniom, zmusi myśli do refleksji, zastanowienia. Zestawi to wszystko w kontekście do pewnej, bliskiej mu o soby.
Nie chcę zbyt wiele zdradzać. To, co dzieje się za kulisami emocjonalnych przeżyć Harrego jest bardzo ważne dla samej postacie. To kolejny już przełomowy okres w życiu Harrego i czytelnicy zafascynowani, zaintrygowania tą mrocznie pozytywną postacią będą zachwyceni.
Literacko, z powieści na powieść Nesbo staje się coraz bardziej świadomy, lepszy, dojrzalszy. Widać, że wraz z Harrym sam również dojrzewa cały czas wartościując życie.
Zostały mi jeszcze dwie części "Policja" i najnowsze "Pragninie". Spodziewam się wielkich rzeczy i do tej moje przewidywania okazywały się sprawdzone... Nawet jak już skończę ten cykl, to będę chciał kiedyś do niego wrócić, jeśli oczywiście starczy mi czasu. Przeczytam wówczas całą sagę o Harrym jednym ciągiem, nie robiąc sobie żadnych większych przerw. Wtedy mam nadzieję, z jeszcze lepszej, wyraźniejszej perspektywy spojrzę na tę postać, papierowego człowieka, które miałem okazję poznać...:)

***
Śmierć, ten pewnik, który dopadnie każdego, prędzej czy później jest stałym, niezmiennym i częstym bywalcem u Nesbo...
Za każdym razem jednak ta śmierć z rąk psycholi miała w sobie coś charakterystycznego zawsze zawierała w sobie obłęd, szaleństwo, zbrodniarskie wyrafinowanie...
Tym razem też będzie się dział...!!!
Spójrzcie na okładkę. Widzicie zapewne tą niewinnie wyglądając kuleczkę z kolcami. Wyobraźcie sobie, że macie kuleczkę bez kolców w buzi i wskutek jej działania otwiera się wewnątrz naszych gęby. Teraz nie pamiętam ile tych kolców było, a przyjmijmy, że kilkanaście. Zaczynacie krawić i powoli topicie się, dławiąc się własną krwią...
Przyjemna śmierć, nieprawdaż??
Ileż jest cierpienia, z którym ludzie muszą się zmierzyć. Często niepotrzebnie, w poczuciu jawnej niesprawiedliwości. A ile powodów, dla których człowiek zabija. Ile w tym wszystkim premedytacji, zamierzenia, celowości. Człowiek jest zdolna do zabicia z różnych przyczyn. Czasami są one tak banalne, błahe, że aż niewiarygodne jest to, że doprowadziły w konsekwencji do takich, a nie innych wydarzeń.

"Czym jest i gdzie się kryje to, co czyni z człowieka mordercę? Czy to wrodzone, czy mieści się w jakimś genie, czy jest dziedziczną możliwością, którą jedni posiadają, a inni nie? Czy też zostaje wywołane koniecznością, rozwija się w zetknięciu ze światem, jest strategią przetrwania, ratującą życie chorobą, racjonalnym szaleństwem?" ( str. 9 )

"Osobiście uważam, że zdolność człowieka do zabijania jest fundamentalna dla każdego zdrowego człowieka. Nasze życie to walka o byt, a ten, kto nie potrafi zabić bliźniego, nie ma usprawiedliwienia dla swojego istnienia. Zabijanie to przecież po prostu przyśpieszanie tego, co nieuniknione. Śmierć nie robi wyjątków, i dobrze, bo życie jest bólem i cierpieniem. Pod tym względem każde zabójstwo jest więc aktem miłosierdzia. Tylko trudno o tym myśleć, kiedy słońce grzeje skórę, woda pluska na wargach, człowiek czuje idiotyczną chęć życia w każdym uderzeniu serca i gotów jest zapłacić nawet za okruchy czasu tym, co zdołał zdobyć w życiu: godnością, pozycją, zasadami. To wtedy trzeba sięgać tak głęboko, ominąć ogłupiające i oślepiające światło. Trzeba sięgnąć do zimnej wyjaśniającej ciemności." ( str. 9 )

Pancerne serce to wbrew pozorom nie jest sercem z kamienia... Serce z kamienia niezdolne jest do jakiejkolwiek empatii, wrażliwości, dobroci. Natomiast mieć w swoim wnętrzu opancerzone serducho to wielka wartość, skarb bezcenny. Pancerne serce to zdolność duszy do przyjmowania cierpienia, noszenia go w sobie i trwania razem z nim. Całe mnóstwo rzeczy potrafi złamać,...